Schattige missie

Elke doordeweekse dag staat zij daar. Regen, hagel, storm, sneeuw, het schijnt haar niet te deren. Het witte hoofddoekje en lange rok geven de kleine tengere vrouw een serene aanblik. Ze straalt een bovennatuurlijke rust uit en laat zich zelfs door de meest grove passant niet van haar stuk brengen. Doordat ze altijd voor een speelgoedwinkel staat, zie ik haar niet vaak. Gezien mijn kinderen probeer ik deze straat zoveel mogelijk te ontwijken. Vandaag moeten we echter in deze zaak zijn en wandel ik rustig met mijn kinderen langs haar heen. “Mag ik u een blaadje aanbieden?” Ze vraagt het met zachte stem. Op mijn bevestigende knikje haalt ze een stapel gekopieërde blaadjes onder haar arm vandaan.

“Waarom staat u hier eigenlijk, mevrouw?” vraag ik in een opwelling. Haar antwoord, dat ze een missie heeft, verbaast mij niet. “Wie heeft u deze missie gegeven dan?” “God, natuurlijk.” Ze moet lachen als ik zeg dat het voor mij niet zo ‘natuurlijk’ is. “Alle mensen denken dat ik gek ben, maar ‘Hij’ heeft mij uitverkoren als boodschapper. Ik doe dit uit liefde.” Ondertussen heeft ze een prachtige afbeelding van Maria aan Marie gegeven en staat ze te grabbelen naar een kleurplaat voor Bram. Ik sta onbenullig met het papiertje in mijn hand.

“Bent u katholiek?” Ik vertel haar niet gelovig te zijn, ondanks mijn katholieke doopsel.. Weer moet zij lachen, al is het dit keer wat triest. “Mag ik u wat geven?” Zonder mijn antwoord af te wachten graait zij al in de tas op haar heup. Ik krijg een prachtig afbeeldinkje van Maria met een wonderdadige medaille, keurig in cellofaan verpakt. “Draag deze altijd in uw portemonnee en u zult grote genaden ontvangen. Als u het niet wilt, moet u het gewoon zeggen, dan maak ik er graag een ander blij mee.” De medaille verdwijnt in mijn beurs.

“Maar hoe bent u tot deze missie gekomen?” Mijn nieuwsgierigheid is nog niet bevredigd. “Hebt u gesprekken gehad met God, ofzo?” Vragend kijk ik haar aan. “Eens was ik als u, maar God is geleidelijk in mijn zijn gekropen. Mijn ziel heeft de Heer ontvangen en laat hem niet meer gaan.” Met het woord ‘ontvangen’ roept ze mijn volgende punt op: “Hoe betaalt u dit allemaal? Bergen kopieën, al die medailles, dat zal toch wel wat kosten, denk ik.” Haar verhaal dat materiële zaken haar niet verleiden en dat haar bestaan uiterst sober is om haar missie te bekostigen wekt bewondering in mij op.

Een beetje beschaamd vraag ik haar of ze een kleine donatie aan wil nemen. Dit is geen zwerfster. Dit is een vrouw met een missie. Ze houdt haar ontkenning vol tot ik haar duidelijk maak, dat zij mij er een plezier mee zal doen. Ze knikt vriendelijk, pakt mijn vijf eurobiljet aan en zegt: “U bent schattig, dank u wel!” Een beetje verdwaasd vervolg ik mijn weg naar de winkel. Schattig? Als ik nog even omkijk zie ik haar naar een volgende passant zweven, die haar geïrriteerd van zich afpraat. Even hebben we nog oogcontact.

Bij het afrekenen kijk ik in mijn portemonnee naar de wonderdadige medaille die zij mij zojuist gegeven heeft. Ik besef dat het niet Maria is in mijn kleingeldvakje.
Het is een vrouw met een missie.