Schelen

Wat kan mij het nou schelen, nee wat kan mij het verrotten dat Kylie Minogue een relatie heeft met een getrouwde vent, dat Tom Cruise een vers huis koopt, dat Linsday Lohan in een cocaïne schandaal verwikkeld is en dat ene “Krabbé” Dancing with-the-stars verlaat. Wat kan mij dat nou verrekken! Thuisgekomen na een dag afzien op het werk in een functie die de mijne niet is maar waarvoor ik inval, als planner welteverstaan; een gegeven dat ik in een eerder verhaal al eens heb afgekraakt. Nog net niet dolgedraaid zet ik thuis mijn computer aan en open de nieuws bulletins. Wezenloos staar ik naar berichten zoals in de eerste alinea beschreven.

Ach, het zijn ook mensen en zij proberen het iedereen naar de zin te maken, toch, hoor ik sommigen zeggen. Maar zo simpel is het niet, nee, het is veel erger en gecompliceerder dan het lijkt. De Nederlandse samenleving wordt overspoeld met drama, met mensen die op ons geweten werken door hun verschijnen, met figuren die ontzettend met ons begaan zijn maar op het moment suprême de pijp aan Maarten geven en ons laten voor wat wij zijn.

Hoe moet dat nu verder met Dancing With the Stars? En met ons kijkers? Welke breedbekkikker deelt ons nu voortaan mede wie er voor de kijker zijn of haar motorisch gestoorde handelingen gaat verrichten? God behoedde ons voor deze teloorgang.

Ik heb nog een staartje jenever in de fles dat ik volgaarne tot mij neem terwijl ik mijn broccoli gaar kook en een bal gehakt opwarm, een gekookt aardappeltje erbij ter completering van het geheel doet soms wonderen met mijn gemoed; chipolata’tje toe en ik kan tevreden mijn tuk doen.

Toch knaagt er iets binnenin mij, iets zit mij niet lekker. Ik denk na ….. De wereld ondergaat gelaten zijn ondergang: mensen worden onthoofd, vliegtuigen storten neer, religies worden aan mensen opgedrongen, verkiezingen monden uit in het platbranden van meer dan 300 auto’s van niets vermoedende eigenaren en een tornado’tje vaagt een complete stad weg. De gedegenereerde staat der Nederlanden laat zich ondertussen sinds het vertrek van Krabbé, emotioneel leiden door een dolgedraaide karikatuur van de krankzinnige keizer Nero namelijk: Ron Brandstichter. Als ik de berichten mag geloven dan is zijn iq beperkt tot: één en één is drie!
En wij maken ons dan druk over Dancing with the stars en hoe dat nu verder moet?

Tegen de tijd dat het gezin, arbeid en geloof terug keren als de hoekpilasters der Nederlandsche staat dan is Ron nostalgie. Zijn stem verheft hij nogmaals, maar nu zachtjes en bibberend.
Hij is dan een tragische curiositeit.