Schepsels van God

Met een ferme zwaai smijt de verkoper de kooien op de handkar naast de kraam. Vloekend draait hij zich om. Op de grond staat de laatste. “Moet ik jou nou nog een keer mee naar huis nemen”. Hij geeft de gammele kooi een rotschop. De hond jankt. De kooi rolt een paar keer over de kop, komt met klap tegen de kar tot stilstand en breekt open. In een oogwenk wurmt het magere dier zich vrij en rent zo snel als de wind met zijn staart tussen zijn poten ervandoor. “Ren maar”, bromt de man hem na. “Er is toch niemand die zo’n scharminkel wil. Geen vlees om van te eten, geen vet om van te braden”. Aguta versnelt zijn pas en schopt met zijn blote voet steentjes van het pad. een stofwolkje blijft achter. Hij wacht tot zijn vriend weer naast hem loopt en zegt: “Ik heb helemaal niets meer man. Echt, geen cent” en hij trekt zijn broekzakken helemaal naar buiten. “Ik ook niet” zegt Danzuma, “en als de droogte nog een paar weken langer duurt, dan raakt de maïs en het water ook op. We moeten toch iets kunnen doen”? “Ja, maar wat, Danzuma? we kunnen amper lezen, schrijven of rekenen dus verderop in de stad zitten ze ook niet met baantjes op ons te wachten”. Danzuma klopt met zijn handen op zijn bezwete, zwarte lijf. We zijn jong en sterk, we moeten toch hier ook werk kunnen vinden.

Langs de kant, in het stof, ligt een hond. Zijn lijf schokt en met zijn tong ver naar buiten haalt het dier hijgend adem. Als hij de jongens ziet, richt hij zich wankelend op en met trillende voorpootjes sleept zich naar het midden van het pad. “Help… help… me alstublieft”, mompelt de hond… “Geef me… wat water en… misschien… wat eten… ik sterf”. De jongens kijken elkaar aan en lachend zegt Danzuma tegen de hond: “Waarom zouden we jou helpen? jij bent maar een hond”. “Maar… fluistert het dier… ben ik dan niet… net als jullie… ook… een schepsel van God”? “Er zijn zoveel honden”, zegt Aguta “en straks komen die allemaal om hulp vragen, daar kunnen we echt niet aan beginnen”. “ Ik… “ hijgt de hond… ik vraag je niet… om alle… honden te helpen… help mij”. De jongens kijken elkaar aan en schouderophalend sjokken ze bij de hond vandaan.

Een half uur later, als ze het voorval allang vergeten zijn, passeren ze een uit witte baksteen opgetrokken villa. De tuin is ommuurd, maar de dubbele poort staat wagenwijd open. Naast het huis staan op metershoge poten drie enorme waterreservoirs. Voor het huis houdt een sproeiinstallatie met zwaaiende bewegingen het gazon fris en groen. In het midden van het gazon ligt een oprijlaan van wit grind dat aan beide zijden geflankeerd wordt door een rij mangobomen. Op de veranda zit een blanke man in een rotan stoel. Zijn handen rusten op zijn dikke buik. Aguta stoot zijn vriend aan. “Hier, hier is vast werk. Tuin bijhouden, het huis. Hij heeft vast een auto. Die moet gewassen worden. Misschien kan hij een nachtwaker gebruiken”. “Ja, man, kom op, we gaan het vragen”. Onderdanig lopen ze over het grindpad naar de veranda. De witte man kijkt op. “Wat moet je”, zegt de man knorrig. “Misschien”, begint Aguta. “Wij dachten, misschien heeft u werk voor ons. Het huis, de tuin. We hebben geld nodig en zoeken werk. We zijn sterk en gezond”. “En we kunnen hard werken” valt Danzuma bij. “Geef ons werk, help ons alstublieft”. De man kijkt de twee halfnaakte jonge mannen aan. “Waarom zou ik jullie helpen, jullie zijn maar twee arme zwarten. En als ik jullie werk geef komt straks het hele dorp hier. Daar kan ik echt niet aan beginnen”.

Een paar kilometer terug zakt een hond trillend door zijn poten. Midden op de weg blijft hij doodstil liggen. Zijn tong uit zijn bek, hij hijgt niet meer.