Schoolsplinters

Er staat een school leeg. Dat gebeurt wel vaker, maar ik kan er zo slecht tegen. Het is zo triest al die ramen met knutselwerkjes van kinderen er nog opgeplakt. Met verschoten rafelige gordijnen aan een losgetrokken rail en vergeten onherkenbaar geworden plantjes op de vensterbank. Ik druk mijn neus tegen het raam en speur het lokaal af naar tastbare herinneringen.Vergeelde dierenposters aan de muur. Punaises op het prikbord. Vaal linoleum dat aan de zijkanten opbolt. Een vervaagde tekening op het schoolbord.Visdraad met daaraan een papieren vlinder wiegt zachtjes heen en weer en de grijsbruine knuffel, die vergeten onder de bekraste radiator ligt, kan net zo goed een dode muis zijn. De deur van het lokaal staat open en ik ontdek een opgerold kleed in de hal. Van wie is dat kleed. Waarom ligt het daar. Is het vergeten of pas neergelegd?

Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Het liefst zou ik de school binnenstappen, mijn ogen sluiten en luisteren naar de stilte. In de lege lokalen gissen naar het verhaal achter de vergeten broodtrommel, het afgekloven potlood, de bloedrode vlek op de muur, en het papieren propje dat op de rand van het schoolbord is terechtgekomen. In gedachten verplaats ik me in de school. Mijn voetstappen klinken als mokerslagen en mijn gekuch lijkt op een bomexplosie. Al mijn zintuigen staan op scherp. Op mijn hoede voor mens of dier dat zich hier veilig waant en schuilhoudt. Ik hoor ze ademen of is het mijn eigen ademhaling? Mijn hart bonst in mijn keel. Elke stap is griezelig en spannend tegelijk.

De school is dicht. De gangen leeg. De lokalen stil en verlaten. Een spookhuis midden in het centrum compleet met spinnenwebben, krakend hout, piepende deuren en geheimzinnig geritsel. Haar kozijnen zijn rot, haar vloeren versleten, haar schilderwerk afgebladderd. School heeft haar plicht gedaan. Verwaarloosd maar trots staat ze daar. Amper 40 jaar dus eigenlijk nog piep. Afgedankt, afgetakeld en bijna gestript. Wachtend op de slopershamer, de ijzeren kogel en op de grijpers die gretig stukken uit haar muren happen. Haar taak zit erop. Kinderstemmen zijn verstomd. Eén min één is niets meer.

Haar ramen weerkaatsen het zonlicht. School heeft prachtige grote ramen. Als een doodziek kind met glanzende koortsogen staren ze in het niets en weerspiegelen de grote boze buitenwereld. Een transparante barrière tussen inkijk en uitkijk, inzicht en uitzichtloosheid. Het liefst zou ik stenen verzamelen en opstapelen. Ik zou ze één voor één door de ramen willen keilen. Brekend glas dat zich rinkelend verspreid. Als melodieuze ode aan dit schoolgebouw dat is afgedankt en met de grond wordt gelijkgemaakt.