Schreeuwen

Mijn zoon is aan de drugs.
En nog wat meer kinderen hier, heel wat meer als men vermoedt en er wordt niets maar dan ook niets aan gedaan.
Het is niet alleen wiet; het is ook cocaïne, speed, exteci en cannabis schijnt hier gewoon volop verkrijgbaar te zijn.
Heb gebeld voor extra controle met mijn eigen naam. De agenten lopen er langs; ze moeten soms zelf bijna high zijn maar lopen dan gauw door; geen zin in papierwerk??
Zo dat is eruit, het is een feit; hij is een junky, een verslaafde.
Buiten een ADHDer dat zich heeft ontwikkeld in ADHD en ODD, een ernstig tekort aan Dopamine in de hersens.
Moet ik me schamen? Nee absoluut niet!
Ik loop al zeker vijf jaar op deuren te tikken, vragen om hulp.
Maar loop tegen de ene naar de andere muur aan ,van onbegrip stompzinnigheid en randdebielen aan.
Je verwacht dat ze een zekere kennis opdoen, je verwacht dat ze ervaring opdoen.
Maar nee, als je bij jeugdzorg, het riag, dat soort instanties komt men met het verhaal dat
je kind een probleem heeft, een ernstig probleem,buiten de drugs hij is tot op het bot vernederd en geestelijk afgemaakt door zijn vader ,
die zei steeds je bent niks niets is goed aan jou je deugt niet je moeder is een bitch en kan niets je haar niet goed je schoenen zijn verkeerd je jas deugt niet en ga maar door ,dat is al aan de gang vanaf hij tweeenhalf was,
maar ik met mij stomme gedachte dacht mijn zoon heeft hoe dan ook een vader nodig.
wat er in heeft geresulteerd [appart woord he]
dat hij zichzelf is gaan snijden hij heeft zelfmoord willen plegen en zijn vader van kant willen maken.
Maar buiten dit alles wilde mijn zoon eigenlijk een vader die al was het maar eens zij simpel ik hou van jou knul ,want dat zei mijn zoon vaak mijn vader houd niet van mij
ik maar weer liegen hij meent het niet hij bedoelt het niet zo,
als hij weer oversteur thuis kwam van naar zijn vader te zijn geweest vier jaar was de eerste keer lachend binnenkomen zijn pa uitzwaaien ,
zodra hij de deur dichtdeed storte hij inmekaar ,
weet je hoe dat voelt als je zo je kind ziet instorten ,een mes in je lijf doet minder zeer.
En dat gaat door jaar in jaar uit ook omdat ik zelf te schofterig bang was iets tegen de vader te ondernemen.
en dan hebben ze het lef na drie keer een half uur praten te zeggen ,
dat ze mijn kind kennen
en dan zeggen ze “mevrouw wat overdrijft u toch, een aardige knul, charmant, voorkomend”.
En daar ga je dan weer weer, een deur dicht in je gezicht.
Eind vorig jaar opgepakt; openbare dronkenschap en vernieling.
Gearresteerd! Januarie begint alles pas te lopen, mijn zoon is dan net achttien,
officier van justtie vereert ons met een bezoek,
Ik vertel alles en hoelang ik bezig ben voor hulp hierbij;
Zij druk aan het schrijven kijk dan weer eens op en vraagt,,
waarom heeft u niet eerder aan de bel getrokken?
Ik sloeg even dicht, [houd je kop, bek dicht, mond houden blijf rustig Caro ging het door mijn hoofd] is het voor die gasten zo moeilijk?
Ook al ben je die ouder van die vandalist, ook al ben je ouder van een ADHDer, waarom wordt er niet geluisterd?
Kan iemand mij uitleggen wat voor titels je voor je naam of hoe hoog je bankrekening moet zijn, zodat je wel serieus wordt genomen?
Want dat het niets maar dan niets uitmaakt of je uit een één of een twee ouder gezin komt, het maakt helemaal niets uit, dat weet ik van een en twee ouder gezinnen die voor het zelfde zijn komen te staan.

Dan heb je zoveel moed verzameld om de uiteindelijke schuldige aan te geven,
en ik ben niet bang meer van ex , ik pik het niet meer het getreiter en gesar naar mijn kind en mij ik ben het zat genoeg is genoeg ook voor mij.
dan maak je een afspraak met de dorps agent…
(ze schijnt er de papieren voor te hebben ??). Een vrouw.
Om zeven uur s’ avonds, je gaat vroeg weg, de zenuwen, donker, je gaat van alles verzinnen om er onderuit te komen, half zeven sta je binnen…
Terwijl ik kom aanlopen zie ik twee vrouwen zitten, ik denk dat het de kantine is, het is een tijdelijke keet, je wacht en wacht er komt niemand
je belt maar eens, nog steeds niemand. Je belt na tien minuten nog eens, er komt nog iemand binnen. Na ruim twintig minuten vond ik het welletjes, ik heb nog wel een briefje onder het loket doorgeschoven dat ik er geweest was.
Vijf over zeven wordt ik gebeld; waar ik was want we hadden een afspraak… zeg ik dus; ik heb er twintig minuten gestaan, twee keer gebeld… ja maar, zegt de vrouw die ik aan de lijn heb, het was etenstijd, we hebben een half uur om te eten…
Stilte van mijn kant, dan zeg ik, kon u de deur niet opendoen zodat ik even kon zitten? Tja, nee, want u had een afspraak om zeven uur en wij moeten ook eten… Het gesprek wordt uiteindelijk zo gedraaid dat ik niet degene ben met een probleem maar zij heeft het er erg moeilijk mee dat ik niet als een idioot ben blijven wachten en dat ze niet in rust kon eten… Of ik een nieuwe afspraak wilde… toen ik zei dat ik daar over moest nadenken, werd de hoorn er op gekwakt.
Heb je dus iets ernstigs waardoor je naar de dichtstbijzijnde politiepost holt bij jou in de buurt voor hulp, hoop ik niet dat je een slagaderlijke bloeding hebt of een mes in je rug of je bent net bedreigd met een mes, let wel op dat je niet in hun etens-pauze aanklopt want dat is een verkeerd moment!
Maar helaas voor mij, ik moest er nog een keer heen omdat ik bij calamiteiten iedere keer aangifte moest doen.
Dus ga er om een uur of drie heen, staat er een vrouwtje voor me, iets tegen een vrouwelijke agente (nee een andere) uit te leggen, ze moet het zegge en schrijven drie keer herhalen waarop de agente zegt “mevrouw wat kunnen we voor u doen?” en ze haar aankijken van wat wilt u nou eigenlijk hier…
Gelukkig voor het slachtoffer gaat haar telefoon.
Dan mag ik mijn zegje doen; ik zeg dus dat er om elf uur vanavond dit of dat kan gaan gebeuren…
( ik verwacht echt niet dat er gelijk tien auto`s klaarstaan hoor) maar had verwacht wel een luisterend oor te vinden.
Wederom die blik, beetje glazig zou ik bijna zeggen, “dan moet u maar om elf uur bellen”.
Dus ik sla mijn handen op dat randje onder het raam en zeg, ja ik had ook niets anders kunnen verwachten hier en ben weg.
Ik hoop niet dat u van mij verwacht dat ik nog dankje wel zeg.
Toen ben ik naar Barendrecht gegaan, zeg daar hetzelfde, het was al een kwartier na sluitingtijd.
“Mevrouw kom binnen, koffie, thee en gelijk een stoel… ze pakt pen en papier… ja weer een vrouw, maar ze luistert,
ze neemt daadwerkelijk de tijd om me even aan te horen. Maar ze moest het wel doorgeven aan Zwijndrecht zei ze.
Ze heeft het een en ander opgeschreven en ik ga weer; dus zo kan het ook.
Ben weer thuis, negen uur gaat de telefoon en ik ben zo met alles bezig dat als die telefoon gaat, ga ik ook een halve meter de lucht in.
Politie bureau Zwijndrecht, ze hadden de melding gehad van Barendrecht maar wat was er nou zo anders aan dan datgene wat zij hadden gedaan? Meerdere keren vraagt ze me dat, dan ben ik even slim en zeg, “nou ze nam de tijd om even te luisteren, dat was wel prettig”.
Zij weer; ja maar wat had ze nou meer opgescheven dan ik? En weer en weer, dus zeg ik op een gegeven moment, wat wilt u nou eigenlijk van mij?
“Niets”, zegt ze en gooit de hoorn erop.
En dan krijg ik een derde keer met hen te maken omdat ik naar 112 gebeld heb… ze vindt het heel vreemd dat ik heel kortaf ben en geen zin heb om met haar te praten.
Moet ik eerst daadwerkelijk mijn zoon kwijt raken voordat de politie (een hulp instantie nota bene) mij, een moeder, een vertwijfelde moeder, die nog steeds van haar zoon houdt maar geen andere uitweg ziet dan hem op straat te zetten, voordat ik serieus wordt genomen, voordat ik gehoord wordt.
Welke idioot zegt toch steeds “je moet aangifte doen, ja echt” ! Maar bij wie kan ik terecht als ze me niet horen??? Bij wie???
Ik ben echt niet de enige die deze aanvaringen heeft met onze politie en jeugdhulp.
Toch prettig te weten met die reclame jeugdzorg en riag en zo, ze helpen u.
Toch prettig te weten, de politie, je beste vriend, in tijd van nood staan ze voor je klaar, je kan altijd op ze rekenen, natuurlijk alleen niet onder etenstijd.
En dan die KWAL van een Rouwvoet met zijn doe aangifte we helpen je we nemen je serieus,
wat een hypocrytr huichelaar is dat de vuile slijmbal.

Stoor je ze, dan raken ze de kluts kwijt en dan zijn zij opeens het slachtoffer en niet jij!!!
Stel je voor dat dadelijk een chirurg zegt; het is een lange operatie maar om twaalf uur moeten we gaan eten !!!!!!!!!!
Deze ervaringen zeggen mij steeds weer; kinderen hebben geen rechten!!!
Ben je zelf slachtoffer en heb je eindelijk de moed om er eens wat aan te doen ,
doe geen moeite ze luisteren toch niet.
De dader wel die wordt gehoord en serieus genomen dus als de dader zegt zij of hij is niet helemaal bij nou vergeet het dan helemaal maar ze laten hem weer gaan notaben met een schouderklopje want hij heeft het zo moeilijk als dader zijnde.
haahhaahahahh
Heb zelfs naar een minister geschreven stukken uit mijn dagboek erbij ,
tja tja erg mevrouw maar ja wat kunnen we dan doen als de politie hem .haar weer laat gaan.
Dus laat die schijnheilige Rouwharses zijn kop maar dicht houden want hij doet wel of hij heel christelijk is maar het is een grote zondaar want hij liegt de hele tijd.

Ben ik kwaad? Ja zeker, heel kwaad, vanwege die idioten die durven beweren dat een kind wel rechten heeft, doe de som maar over, dat zij hun ouders mogen zien, dat zij de hulp krijgen die ze nodig hebben… nee niets, ze moeten eerst zichzelf letterlijk en figuurlijk kapot maken want dan kan men zeggen, zo kijk eens, dit kind hebben wij gered en kunnen ze met hun hand op de borst slaan, zo
van, hoe geweldig ze wel niet zijn. Jij moet eerst je kind nog een trauma bezorgen dat het zelfs bij jou ongewenst is, dan pas kunnen we helpen, dan is het pas crisis, dan moet je kind zoveel nachten buiten slapen, steeds meer gebroken komt hij aan de deur, steeds moet je nee verkopen …
Hij zegt dat ik hem haat… hoeveel verder moet ik nog gaan? Zal hij ooit nog geloven dat ik het moest doen, gewoon omdat ik van hem houd? Hoever moet je bij de volgende crisis gaan voordat ze je kind helpen, hoever moet je door het stof kruipen?
Ik ben bang, heel erg bang dat ik hem al kwijt ben,ik wil schreeuwen en nog eens schreeuwen maar kan nu alleen maar in mijn hoofd schreeuwen.
Ik heb hem verraden, ik heb hem moeten verloochenen… Zal hij daar ooit begrip voor hebben?
Een moeder die een stuk van haar ziel heeft weggegeven aan de duivel.
Maar vechten blijf ik! Heb je een andere keus?
We zijn een jaar verder intussen ik heb mondjesmaat contact met mijn zoon tenminste
het is mijn zoon nog niet ,deel twee volgt.
CMF Heerjansdam