Ik hield van haar zoals een tuinman van zijn hark. Maar hoe groot mijn liefde voor haar ook was, ik had net als de doorsnee tuinman ook wel eens géén zin om te harken. Op die momenten bood het huis voldoende strategische hoeken en gaten alwaar ik mijzelf, zonder dat ik gemist werd, in alle discretie kon terugtrekken. Zo ook op een zonnige zaterdagochtend in juli. Het was al dagen prachtig weer. Liesje speelde buiten en Debby had zich met een vrouwenprobleemblad in handen pontificaal op het voorplecht van ons antieke vissershuisje geïnstalleerd. Die ochtend had ik mijn heiland gevonden op het toilet beneden in het verlengde van de gang. De serene rust werd slechts zo nu en dan onderbroken door de rioolgeluiden van de aangrenzende panden. Ik was gelukkig! En omdat er in het huisreglement stond geschreven dat er boven gepoept werd en beneden geplast, kon ik mij voor het eerst zittend vergapen aan al wat er zich normaal achter mijn rug afspeelde. Pal voor mijn ogen hing, aan een in de deur geslagen schroef, de verjaardagskalender. Deb’s oma was morgen jarig en overmorgen mijn jongste zus. Onder oma stond echter nog een andere tekst die niets met een verjaardag te maken had. ‘20:30u: Paviljoen Toploos / Luuk’. En zo stonden er nog meer bekende en onbekende afspraken op willekeurige data in juni en juli gepland. Op de dag van eergisteren stond zelfs een aanvang van ongesteldheid vermeld.

Mijn God. Mijn lief had de verjaardagskalender een volwaardige agendafunctie toebedeeld. Ieder jaar dezelfde agenda, plus de nieuwe afspraken, inclusief de dubbele agenda’s. Dus ook afspraken met de verkeerde mensen op de verkeerde dag. En over drie jaar zou ze vier keer per maand ongesteld zijn geworden. Hoe kon ik haar dat uitleggen. Gelaten zocht ik, nu ook al op het toilet, naar woorden welke nooit de juiste zouden zijn.

Niet lang daarna verliet ik mijn onderkomen, liep naar het voorportaal en nodigde Deblief uit om boodschappen te gaan doen. Een wekelijks ritueel op de zaterdagen, dus zonder morren of nukken reisden we gedrieën af naar de plaatselijke buurtsuup.
Tussen het inhalige pindakaas- en tampongrijpen door betrachtte ik een eerste poging tot uitleggen van het verschil tussen een verjaardagskalender en een agenda.
‘Dan gebruik ik toch ieder jaar een andere kleur stift,’ sprak ze zijdelings tot me. Ogenschijnlijk zocht ze daarbij zonder resultaat naar een houdbaarheidsdatum op de kaars die ze in haar hand hield. Mijn liefde voor haar bleek groter te zijn dan de herhaling waarin ik terecht was gekomen en ik bevestigde haar gelijk met dat we die avond dus naar paviljoen Toploos zouden gaan. Ik verheugde mij er op om mijn goede vriend Luuk weer eens te zien.

Zoals iedere zaterdag werd er ook vandaag eten buiten de deur gehaald. Dit keer was het Debby die voor ons samen was afgereisd. Liesje was inmiddels door opa en oma opgehaald om een nachtje te logeren bij hun thuis. Opgetogen dekte ik de dis, inclusief kaarsen en het volgens de regels gerangschikt Solingen naast het Boerenbont.

Bij rentree meldde Deb mij dat ze twee helften kip had gescoord bij de Chinese Toko verderop in de straat. Althans, ze zei dat ze twee halve kippen had gehaald. Ik vroeg haar nog wat je zou krijgen wanneer je die twee helften weer tegen elkaar aan zou leggen. ‘Twee tegen elkaar aangelegde halve kippen?’ vroeg ze me antwoordend. ‘Ja, wie weet’, mijmerde ik. Misschien had ze wel gelijk.

De twee helften bleken uitgepakt zo zwart geblakerd, dat het van alles had kunnen zijn. Deb hevelde om beurten de twee kipstukken van bak naar bord. Mijn helft oogde als een halfvolle maan houtskool en D’s stuk had een nogal puntig zijkantje. Of was dat wel de zijkant van een kippen? Bij nadere bestudering ontlook mij aan D’s stuk iets wat op een snavel leek en ik besefte mij dat ze een voor- en een achterkant van een kippen had gekocht. Niet in de lengte gesneden, maar in de breedte. Dat was slim van de gele man, want de prijs van de kip was immers al naargelang gewicht bepaald. En zonder kop, kam of staart, weegt de kip minder.

Enthousiast, maar zichzelf niet afvragend wat ze precies ging consumeren prikte ze haar vork door één van de snavelgaten en plaatste haar mes op het begin van de vogelneus. ‘Het is wel taai, hè?’ Sprak ze al zagend tot me. Eenmaal losgescheurd hief ze de snavel tot aan haar mond en nam een hap.
Het klonk alsof ze een schoolkrijtje doorbeet, gevolgd door het geluid van een wegkauwend zuurtje. ‘Apart?!’ Vervolgde ze. Maar ik had ineens niet zo’n trek meer en verzweeg haar eerste snavelervaring.

Tijdens het afruimen, waarbij nagenoeg het geheel onaangeroerde afhaalgerecht in de vriezer verdween, werd mij verteld: ‘We gaan over een kwartiertje weg. Als jij nou nog even gaat schrijven, dan ga ik in de tussentijd nog even make-uppen.’
Om haar in haar goed bedoelde, doch misplaatste advies tegemoet te komen heb ik de 50 minuten die daarop volgden met pen en papier op de bank in de huiskamer gezeten en een mooie tekening gemaakt van een geweer.

Op het moment dat ik haar onder aan de trap wilde vragen of ze inmiddels was uitgeverfd, was ze me voor. Zich ten volle bewust van haar voorkomen, verscheen ze aan het trapgat. Mijn God, wat was ze mooi! Haar door de lak gefixeerde haar, de 5 signaalkleurige make-up. Het niets verhullende decolleté waarbij slechts een duikplankje ontbrak. En het rokje met de lengte van een volwassen riem waaruit twee lelieblanke benen eindigden in twee gouden pumps. Als ware we onze trouwdag op de wallen zouden gaan beslechten. In vol ornaat ontsteeg ze gehaperd door de pumps ietwat onhandig de trap. Na iedere genomen trede groeide de sensuele blik in haar ogen. Het beloofde een fantastische avond te worden….


7 reacties

Meralixe · 5 oktober 2012 op 10:13

Het ene vervolgverhaal is het andere niet. Mijn meetwaarde is nu wel enkel het aantal reacties dat enkele tellen geleden nog op nul stond. Nochtans, aan de kwaliteit van het schrijven is het niet gelegen, die is voor mij althans zonder meer goed. Zeer goed zelfs.
Alhoewel, nu en dan, zo bijvoorbeeld bij het plaatsnemen op de W.C. beneden, maakt u het
soms wat ingewikkeld terwijl in dit geval, enkel die verjaardagkalender dienst deed als essentieel onderwerp.
Anders dan in ‘Elene’ is uw schrijven ook meer een beschrijven van situaties waarbij er geen enkele poging gedaan wordt een nieuwsgierig makend effect te veroorzaken, een gegeven waar ‘Elene’ op dreef.
Ik vergelijk hier appels met peren. ’t Voornaamste is dat U er in slaagt verhalen neer te zetten met een eigenzinnige meerwaarde.Enkele omschrijvingen zoals het tekenen van dat geweer met daarna die trapscene zijn meesterlijk mooi. Ik kijk uit naar het vervolg!!! :pint:

Pierken · 5 oktober 2012 op 10:54

Dank weer voor je reactie, Meralixe. Ge zijt een trouwe vogel. ‘Eline’ was ook meer een (goed in elkaar grijpende) korte roman. Mijn geheel kent ook een wat warrige aanvang. Van cryptogram via klucht naar dagelijkse sfeer. Die sfeer blijft vanaf hier wel consistenter. En je hebt gelijk, geen reactie is ook een reactie. Ik kiek ’t oan.

Sagita · 5 oktober 2012 op 11:37

Pierken je kan goed schrijven. Alleen ik vind het tot nu toe erg anekdotisch. Mis de verdieping in het karakter van Debbie en daar zou het toch om gaan? Of niet?
Ga door! Ik ben benieuwd naar het vervolg!
groet Sa!

arta · 6 oktober 2012 op 13:37

Eline en SH! vergelijken is inderdaad appels met peren vergelijken. Mij lijkt dit vervolgeverhaal een reeks van op zich zelf staande korte verhalen in de juiste volgorde.
Goed geschreven!

Ferrara · 7 oktober 2012 op 12:44

Iets te veel kip naar mijn smaak en wat ik jammer vind zijn de slordigheden zoals ik besef en het ontbreken van woorden waardoor zinnen niet goed lopen. Nog eens goed nalezen voor je op de verzendknop drukt.
Benieuwd naar het vervolg en vooral hoe lang je het met Debby zult uithouden.

Pierken · 7 oktober 2012 op 15:36

Ik kan er uiteraard overheen kijken, maar naast ‘Ik besef’ zie ik de ontbrekende woorden niet?

Ferrara · 7 oktober 2012 op 23:20

Kan heel goed zijn dat ik het verkeerd lees, maar ik bedoel in de laatste alinea deze zin:
Als ware enz. Moet daar niet staan als ware het alsof we enz. enz.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder