SH! – Meeuwenbonbon – 2/3

De weg naar het strand vonden we blindelings op de tast. De zon viel, geholpen door het seizoen, met bakken uit de hemel. Uit meerdere opengeslagen ramen klonk onderweg zomerse muziek en het onthaal op paviljoen Toploos voelde als thuiskomen. Luuk onttrok zich voor even volledig aan zijn taak als barkeeper en zoende mij met dezelfde overgave als hoe hij mijn Debby de hand schudde. ‘De eerste twaalf drankjes zijn van het huis,’ deelde hij ons knipogend mee. Eenmaal weer achter de bar gesneld, tapte hij mij direct een vaas bier en voor mijn lief een fluitje sherry, haar lievelingsnat. Bij wijze van dankbetuiging sloeg ze de fluit in één keer achterover. ‘Zo! Nog 11 te gaan, maar ik moet nu eerst naar het toilet,’ sprak ze blij tot Luuk. Ze knalde haar glas met een harde klap terug op de bar en met zekere tred verdween ze zonder verdere mededelingen in de mensenmassa. Een massa waarin ze overigens al snel zou oplossen, gezien de gedragen geroesde bloesjes, lepraleggings, kuitlaarzen en goudgarnering.
Luuk beantwoordde een nieuwe bestelling en ik berustte mij in het feit dat deze beleving nog slechts een aantal uren zou duren.

Later op de avond zag ik mijn bijna beste vriend Luuk voor de zoveelste keer een spuit vol gif in de monden van alle aan de bar plaatsgenomen vrouwen leegspuiten. Als populaire barman serveerde hij de meest smerig gekleurde likeuren, vanuit een door hem gehanteerde naaldloze doktersspuit, rechtstreeks in de dorstige Anita’s. Voor een goed doel, want wat doet dit slag vrouwen als ze dronken worden? Precies! Hetzelfde als wat dat slag mannen dan gaat doen als ze dronken zijn: nog meer drinken. Maar dan niet meer uit de spuit van Damocles, maar op de rekening van Duncan, Dylan of Damian. Luuk kende de kneepjes van zijn vak!

Zo liet hij ook mijn lief laven, waarna zij zich niet veel later tot een dans liet verleiden door een man die ik niet kende. Tijdens die dans liet ze me zien hoeveel ze van me hield. Vol overgave wierp ze haar vlees in de richting van de dansende goed geklofte geilbaard. Even wenste ik zo te kunnen dansen zoals hij. Maar dat kon ik! Waarom stond ik daar dan niet met haar te dansen?!

Nog voordat jaloezie de rest van mijn avond zou gaan bepalen, zag ik mijn liefste uit de danszone buitelen. Haar onbewuste oerverleiding gecombineerd met de drank hadden haar uit evenwicht gebracht. Ze verdween tussen een duur ogende stenen torso en een gordijn. Geilbaard hielp haar als een gentleman vanuit de coulissen overeind en zorgde er voor dat ze zo snel mogelijk weer haar ritme vond. De lul!
Luuk onderbrak mijn jaloerse gedachtegoed met een vriendelijk tikje op mijn schouder en reikte mij een vers biertje aan. Nummer zeven, als ik me niet vergiste. Ook ik moest en zou beschonken raken door toedoen van de goedbedoelende gastheer. En dat raakte ik. Een gesprek met een vrouw naast me aan de toog wat daarop volgde, had noch doel, noch inhoud. Het was broeierig en klam. Ik wilde naar huis en in slaap vallen in de armen van mijn vriendin.

De vriendin die ik echter, na het gesprekje met de vrouw naast mij, hoe goed ik ook om mij heen keek, nergens meer kon waarnemen. Ook Luuk had haar bij navraag al even niet gezien of gehoord. En dat terwijl Geilbaard op nog geen meter afstand van mij zijn volgende dansmarieke van haar kruk schaakte. Zou ze per ongeluk de zee in zijn gelopen en morgenochtend aanspoelen op Kijkduin? ‘Kijk anders even bij de toiletten, daar is het meestal druk,’ stelde Luuk mij geruststellend voor. Eenmaal staand en lopend, voelde ik dat de voorgaande zes biertjes de coördinatie van mijn benen hadden overgenomen.

Ook bij de damestoiletten kon ik haar niet vinden, maar mijn intuïtie weerhield me van het loopje terug naar de bar. Zo onopvallend mogelijk installeerde ik mijzelf aan het hoekje bij de uitgang, naast het tafeltje van de toiletjuffrouw. Achter één van de planken, welke dienst deden als toiletafsluitingen, moest mijn meisje zitten.
De vrouw van de retirade hield mij nauwlettend in de gaten. Ze zag mijn continue aanwezigheid waarschijnlijk als dreiging van een ongewenste afspraak tot intimiteit op één van haar toiletvertrekken. En ik kon haar geen ongelijk geven. Ze was per slot van rekening manager van het toilet en niet van een afwerkplek.

Nog voordat ze mij ter verantwoording wilde roepen, vroeg ik of het haar was opgevallen dat één van de toiletbezoeksters langer dan gemiddeld op haar toilet had plaatsgenomen. Ontkennend probeerde ze me weg te knikken. Dat zou haar alleen niet lukken, want ik had een missie. Op volhardende wijze negeerde ik de eigenaresse en staarde naar de vijf deuren. Na een aantal minuten viel het mij op dat de laatste deur niet open of dicht ging.

Vanaf het moment dat de directrice opstond en met haar schoteltje munten in de massa verdween, moest ik handelen. Ik vreesde dat ze niet lang weg zou blijven, dus haast was geboden. Ik wilde mijn vrouw terug! Vastberaden liep ik op deur vijf af en klopte zachtjes op het hout. Meer dan een zacht gekreun aan de andere kant van de houten plank viel mij echter niet ten deel.

Het slot was van speelgoedkwaliteit. Met twee vingers draaide ik het rode vlakje naar rechts, waarna de uit het lood hangende deur als vanzelf open piepte. Daarachter ontwaarde zich mijn hoofdprijs. Grote verwarde ogen keken langs mij heen. De alcohol had tussentijds verder gewoekerd. Haar gevoel voor richting was uitgevallen en ze bleek na het optrekken van slip en rokje de uitgang van het toilet te zijn kwijtgeraakt. Even nog vervolgde ze de pantomimegebaren tegen de wc-wand aan, voordat ze toegaf aan haar weggevallen oriëntatie. Laveloos viel Debby voorover in mijn armen. In plaats van te hulp schieten, bleef het vrouwenpark om mij heen verontwaardigd toekijken en scheen zich bijna hardop af te vragen wat die vent hier met dat lijk in zijn armen te zoeken had op het damestoilet. Met mijn handen onder haar oksels geklemd, sleepte ik mijn prooi naar de uitgang. Onderweg had Luuk in de tussentijd gezien hoe laat het was en gaf mij een glas water voor onderweg. Het glas verdween zo rechtstandig als mogelijk in mijn binnenzak. Eerst diende ik het levenloze lichaam een trap omhoog te tillen om op de boulevard te geraken. Na een kort afscheid verliet ik paviljoen Toploos.

Als een drenkeling die uit de zee was ontsnapt, liep ik waggelend op de zijkanten van de schoenen met in mijn armen de comateuze hinde van mijn dromen. Vanaf het strand, over de boulevard van Scheveningen, richting Kuhrhaus. Echt stabiel zal het er niet uit hebben gezien. Een invalide Rambo met Corry Brokken in zijn armen. En doordat Debby halverwege het hellend plat richting de trappen naast het Kuhrhaus besloot om uit volle borsten een cover van Marianne Weber ten gehore te brengen, raakte ik uit balans waardoor ik na wat angstgrepen mijn mooiste bezit naar de grond zag storten. Ik bukte voorover en was vergeten dat ik een glas water in mijn binnenzak bij me droeg. Het water gutste vanuit die binnenzak langs mijn kraag, kaak en kruin omlaag. Vanuit een pluk haar die zo ontstond zegende ik ook D’s gezicht. Echt wakker werd ze er niet van, echter nog wel net genoeg bij zinnen om zelfstandig te herrijzen. Als een panlat in de wind stond ze wiebelend recht voor me. Ze keek me aan en sprak nagenoeg onverstaanbaar ‘kom we gaan, ik heb zin’. Even gleden mijn gedachten terug naar de kip van eerder die dag en volgde daarna haar ingezette polonaise.

Onderweg, in een smal straatje op de route naar ons paleis, legde Debby willekeurig, maar bewust, haar hand op de motorkappen van een aantal wagens welke daar geparkeerd stond. Bij de vierde of vijfde auto hield ze halt. Ze stapte tot recht aan de voorkant van de auto en vleide zich er overheen. ‘Ja hier,’ sprak ze roezig. ‘Doe het hier met me.’ Haar handen pakten de onderrand van haar rokje en trokken dat plagend langzaam omhoog. Met mijn gedachten nog bij de kip volgde ik haar verleiding en begaf mij tot achter haar. Onder het rokje stelde zich aan mij een door de ruige avond stuk getergd foedraal voor…..