Familie Hart

Er was eens een familie. Familie Hart wel te verstaan. En zij leefden in een huis. Of moet ik eigenlijk “boot” zeggen? Wat ik ook zeg of doe, het blijft onzin. Het hele leven is pure onnozelheid. Maar om niet af te dwalen zal ik maar verder gaan met mijn absurde verhaal waar ik hoogstwaarschijnlijk geen brood van kan maken. Zij leefden namelijk in een zogenaamde woonboot. Hetzelfde als een huis, maar dan op een natte bodem in plaats van een harde. Persoonlijk zou het niets voor mij zijn, want een combinatie van nat en hard zou nog wel eens chronisch seksuele woordgrappen kunnen opleveren die iedere idioot van een kilometer kan zien aankomen.
Op een dag belde er een aal aan de deur van de familie Hart en Hartje junior deed open. Als vanzelfsprekend kon hij de aal niet verstaan. Hij keerde zich om en haalde zijn moeder en vader erbij, maar niet zozeer in die volgorde, want vader liep voor moeder. Moeder kon de aal ook niet verstaan en besloot hem dus te gebruiken als avondmaal.

Terwijl moeder de aal aan het bereiden was, begon Hartje junior te krijsen. Vader gaf hem een kopstoot en vroeg wat er aan de hand was. Maar het antwoord was onnodig, want vader voelde al nattigheid. Wat bleek? Een psychopaat met duikuitrusting had zich een gat gebaand door de woonboot heen. Had de familie Hart maar op onmogelijke wijze naar de aal geluisterd, want de aal zei: “zelfmoordterrorist in aantocht!”

Tot Shit

———————————————-

Potje bowlen

Vroeger wilde ik altijd professioneel bowler worden. Weer eens wat anders dan de standaard balletschoentjes en tutu, tita of hoe dat ding ook mag heten. Voor mijn part heet het “achterlijk ding” voor de simpelheid. Op een dag was ik jarig, zoals vele andere kinderen en kreeg ik een cadeautje met een wel erg opvallend, rond uiterlijk. “Gossie, wat zal dat toch zijn?”, vroeg ik op een lichtelijk sarcastische toon.

Het volgende weekend trotseerde ik de bowlingbaan met mijn superieure bal en wierp hem sierlijk in de goot. En daarna weer, weer, weer, weer , weer..ja ga door! Maar op den duur begon het me aardig te jeuken. Niet dat er vlooien in de gaten van mijn bal zaten, maar het bowlen begon me op de zenuwen te werken. Totdat ik ineens een stem hoorde die tot mij sprak: “Geloof in jezelf mijn kind. Geloof en je zult een winnaar worden.” Kun je je voorstellen dat er zulke idioten op deze aardkorst rondlopen?

Achteraf bleek het een professioneel bowler te zijn in de vorm van een pastoor. Een combinatie van spaghetti met satésaus, dus sindsdien kijk ik nergens meer van op of onder. Hij leerde mij de fijne kneepjes van het vak en zo belandde mijn bal eindelijk niet meer in de goot. “Waarom word ik nooit zo goed als u mijnheer?” Waarom ik mijnheer zei in plaats van meneer is een volkomen raadsel. Alsof je een vrouw een hoer noemt, maar dan anders. “Omdat je de vingers er niet voor hebt mijn kind.” Ik kijk naar mijn babyvormige soepstengels en probeerde hem te begrijpen. Maar voordat ik het licht zag, pakte heer pastoor alweer een zwart gat, maar niet zo’n gat die je in een bowlingbal verwacht.

Hij pakte een toevallig passerende man bij de haren, trok zijn broek en boxert omlaag en stak welgeteld drie vingers in een gat waar een vrouw nooit van haar leven zal kijken. Op dat moment gaf ik mijn droom als professioneel bowler op en liet de gaten maar voor wat ze waren. Ik wilde mijnheer pastoor toch nog op één of andere manier bedanken voor zijn hulp en daarom stuurde ik hem een homoseksuele stripper voor zijn verjaardag. “Gefeliciteerd. Dat u nog vele gaten mag vullen”.

Tot Shit

————————————————

Meerkoet

Lieflijk en rustig kabbelden de meerkoetjes over het water in een kanaal. De ene meerkoe vroeg aan de ander: “voel jij ook nattigheid?”. De andere meerkoe antwoordde: “Als jij nat bent, mag ik dan mijn frietje in je mayonaise roeren?”. Een overduidelijke miscommunicatie. Hoe, waar en waarom? Verbaal, in een kanaal en omdat het twee geestelijk gehandicapte meerkoetjes zijn. Ja, zelfs in het dierenrijk verdwalen wel eens wat chromosoompjes.

En zo ging het maar voort: “Hey, volgens mij gooit dat kind brood in het water!” Vervolgens eten zij het kind op in plaats van het brood. “Help me! Ik kan niet zwemmen!” En zo verdronk de ene meerkoe op lugubere wijze. En zo was er nog maar één meerkoe. Diep bedroefd ging hij nog even door het leven als geestelijk gehandicapte meerkoe, maar op den duur zag hij het licht niet meer. En daarom noemde ik deze scene maar nacht.

Plots verscheen een man aan het kanaal en wierp stukjes brood in het kanaal. Je zou verwachten dat de meerkoe hem ook op zou eten, maar helaas. Hij was al zijn eetlust verloren door de dood van zijn vriendje. De man aan het water rook de bittere smaak van zoet gejammer. “Waarom huil je zo meerkoe?” En de meerkoe luchtte zijn gebroken hart: “ik moet wenen, want ik kan deze nattigheid niet meer delen met mijn vriendje.” De man, welke overigens een boedhist was, maar dit overbodige feit geheel ter zijde van dit, uit de vissoep getrokken, onnozele verhaal, voelde meteen aan dat het vriendje van de meerkoe naar de eeuwige jachtvelden was getrokken. Hoe kan het ook anders, want hij had het meerkoe-lijkje laatst uit het kanaal opgevist en opgevreten.

Dit maakte hij ook aan de droevige meekoe bekend en wat er toen gebeurde, je zou ervan gaan kotsen, watertrappelen en waterfietsen. De meerkoe vrat de man op en wierp zichzelf weer in het water. Toen kreeg hij ineens last van zijn opspelende darmen. “Koest, af en in je mand!”, zei de meerkoe, maar zonder succes. Hij kon zich niet langer beheersen en liet zijn kringspieren maar hun werk doen, terwijl hij ondertussen de krant zat te lezen. Na die hele toestand hoorde hij ineens een bekende stem: “Zeg, voel jij ook nattigheid?” De kakkende meerkoe draaide zich in een ruk om en omhelsde zijn oude vriend. “Waar kom jij zo ineens vandaan?” Bedank je laatste maaltijd maar. Als je dat stuk verdriet nooit had opgegeten, had je mij nooit uitgescheten.

Tot Shit


8 reacties

SIMBA · 23 november 2007 op 20:06

Ik zal heerlijk slapen straks…. 😀
Erg leuk!

lagarto · 23 november 2007 op 23:31

Heb je een poosje gemist hier shit, maar je bent weer lekker bezig geweest. Ga door.
Fijn weekend Lagarto

Prlwytskovsky · 24 november 2007 op 10:43

Sprookjes van Shit, in plaats van Grim. 😉

Grumpy-old · 24 november 2007 op 14:08

Wow , knap hoor. Ik zal waarschijnlijk nooit zoveel woordspelingen in één stuk kunnen verwerken zonder dat het begrijpbaar blijft.
Persoonlijk had ik het liever in drie delen gezien want na het eerste verhaaltje begon ik wat “huh? hé? watte?” neigingen te krijgen

Maar alles heeft een prachtig extra doorgedreven “grumpy” gehalte.

Greetz
Grumpy old man

KawaSutra · 24 november 2007 op 21:34

Geen echte voorleesverhaaltjes maar wel onvervalst.
De laatste vond ik er wel bovenuit steken. Alleen jammer van de titel, jouw gecreëerde meerkoe is nu eenmaal geen meerkoet.

Troy · 25 november 2007 op 01:46

Wat een heerlijk drieluik. Bizar, onnozel, gevat, idioot en onvervalst Shitoriaans. Dit bevalt me toch weer een stuk beter dan je eindeloze filosofische overpeinzingen van de laatste tijd.

weathergir · 25 november 2007 op 08:49

😆 😆 😆

Zelden in mijn leven zo’n aaneenschakeling van… ehm ja… shit gelezen als jouw drieluik. Daarom zeker niet minder gelachen!

Shitonya · 26 november 2007 op 11:42

Bedankt voor de leuke reacties 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder