Siebrand gaat met de trein

Eigenlijk hield Siebrand Sterwipper niet van treinreizen. Treinen zijn ongezellig. In films over vroegere tijden ziet men wel eens treinen, die nog gezelliger en knusser zijn ingericht dan menige woonkamer, maar dat is er nu niet meer bij. De regering en de NS roepen wel om het hardst dat de mensen met de trein moeten reizen en niet met de auto, maar ze komen niet op het idee om die treinen eens met eenvoudige middelen wat aantrekkelijker te maken voor de reiziger. Als ze nu eens begonnen met die verschrikkelijke Tl-buizen, waardoor iedereen eruit ziet als een ziek spook, te verwijderen. Dan de boel nog wat schilderen in leuke, warme kleuren en gordijntjes voor de ramen, daar zou het al heel wat van opknappen. Maar zelfs dan zouden veel mensen waarschijnlijk met geen stok in de trein te krijgen zijn, want reizen met de trein is daarbij ook nog bespottelijk duur.

Zelf moest Siebrand niets hebben van drukte en grote steden, maar hij had wel eens gehoord van mensen, die vrijdagsavonds een enkele reis van Leeuwarden naar Amsterdam maakten en zondagsavonds een enkele reis weer terug. Die waren daar omtrent 45 Euro voor kwijt, dat lijkt toch nergens op? Voor dat geld kan je zes keer naar de bioscoop of een stereoradio kopen compleet met cassetterecorder en cd-speler. Of twintig planten om een kale woonkamer te veranderen in een betoverend bloemenparadijs. Daarom zal het met de NS nooit meer wat worden en hun verliezen zullen elk jaar alleen maar toenemen, want zelfs al wordt de trein gratis, dan nog gaan de mensen liever met de auto en anders blijven ze wel thuis, tenzij ze beslist ergens moeten wezen.

En dat laatste was nu helaas het geval met Siebrand. Sinds zijn relatie met de beroemde filmster Natasja Berini op de klippen was gelopen, kon hij zijn werk als lijfwacht niet meer aan. Daarom werkte hij nu sinds kort op een drukkerij achter de papiersnijmachine, maar het beviel hem helemaal niet. Alles was hem te veel. Het leven had voor hem geen zin meer en de wereld was voor hem van alle vreugde beroofd nu Natasja, de liefde en het geluk van zijn leven, niet meer bij hem was.
Avond aan avond zat hij alleen in zijn stille woning en dan dacht hij aan Natasja en dan kwamen er vaak tranen in zijn ogen en verscheen er een bittere trek op zijn afgematte gelaat.

Toen hij vanmorgen in zijn auto wilde stappen om vanuit zijn woonplaats Leeuwarden naar de drukkerij in Heerenveen te rijden, zag hij tot zijn schrik en ergernis dat zijn auto een lekke band had. Zuchtend en vloekend was hij op zijn oude fiets gestapt en naar het station gereden.

Thans zat hij in de trein met een gezicht of iemand een emmer met modder over hem had heen gegooid. De treinreis van Leeuwarden naar Heerenveen duurde gewoonlijk ongeveer twintig minuten, maar wat er vandaag aan de hand was, snapte Siebrand niet. Ze waren er al bijna maar de trein had er nog steeds de sokken in alsof het de Grand Prix van Zandvoort was.

Godverdegodv….zou de machinist in slaap zijn gevallen of zat hij op de wc met de spuitpoep… de trein reed mooi door in Heerenveen. Wat er precies aan de hand was, zal wel altijd een raadsel blijven, dat komt wel vaker voor bij de NS, maar in ieder geval is Siebrand die dag niet op zijn werk verschenen en korte tijd later opgenomen in een inrichting. Daar wordt hij met medicijnen wat kalm gehouden, maar op slechte dagen vloekt en scheldt hij evengoed nog alles bij elkaar.