Eigenlijk is het niet meer dan een grote betonnen bak met rond oplopende randen. Soms vormen verkeersafzettingen of metalen kistjes er een hindernis in de ruimte. In het skatepark verzamelen zich op gezette tijden grote aantallen tieners, pubers en jongvolwassenen. De meesten met een skateboard, sommigen met een BMX-crossfiets of slechts met wat vrienden en een fles drank. Maar allemaal met dezelfde jeugdig onbezorgde en bewust onverschillige blik. Kijk mij eens. Ik ben hier en ik doe mijn trucjes. Als ze lukken ben ik supercool. En als ze mislukken heb je me niet zien vallen. Het skatepark ligt in het park, op de weg naar de supermarkt. Ik loop er dus bijna dagelijks langs. Het wordt omringd door een vervaarlijk uitziend hek met spijlen. Binnen het hek zitten de groepjes, ook als ze niet aan het skaten zijn. Scholieren hangen tegen elkaar aan, giechelen, bellen, drinken en blowen. Het is een bonte verzameling van halflang gekleurd haar, rugzakken met buttons en badges, gympen, strakke jeans, oordopjes, petjes en ijsmutsen. De [i]bikers[/i] hebben hun fietsen op de grond gelegd en leunen tegen de zadels. De jongens zitten op hun board en kijken de bak in. Zwijgend en nonchalant. De meiden kirren, plagen elkaar en proberen steels de blikken van de jongens te vangen.

Buiten het hek zit ik, een onopvallende toeschouwer. En alles wat ik doe is staren tot ik weer verder ga. Ik zit muisstil, maar volg alles met mijn ogen. De meeste actievelingen zijn jongens, maar een paar fanatieke meiden in strakke hemdjes doen hun best om hun board met net zo veel speels gemak te keren onder hun voeten. Een jongen met afschuwelijk lang chloorgroen geverfd haar weet een hoge hindernis te beheersen. Ik complimenteer hem zonder mijn lippen van elkaar te halen. Geen mooie verschijning, maar skaten kan ‘ie.

In de namiddag is het er het drukst en vraag ik me af hoe het mogelijk is dat er nooit aanvaringen plaatsvinden. Zo groot is de ruimte ook weer niet, en alles beweegt door elkaar. Skatetrucs, biketrucs, over de hindernissen of tegen de rand. Een board dat wegschiet, een beweging die mislukt, de toeschouwers vlakbij, maar alles glijdt precies langs elkaar heen. Alsof de grotere en kleinere wieltjes worden geleid door een onzichtbare magnetische wirwar van banen.

Ik heb geen wieltjes, en ik ben niet van hier. Mijn kleding en mijn manier van doen zijn anders. Bovendien ben ik minstens tien jaar ouder. Alles weerhoudt me ervan om een fles van de supermarkt mee te nemen en er eens bij te gaan zitten. En dus blijf ik kijken. Want als ik hard genoeg staar naar alle bewegingen van de jeugd, zie ik de spijlen van het hek soms even niet meer.

Categorieën: Algemeen

Quinn

Vertalen, muziek, concerten, vrienden, reizen, schrijven. En koffie.

12 reacties

Eddy Kielema · 8 juni 2007 op 11:08

Prima geschreven column. Doet me sterk denken aan een van de hoofdpersonen uit de film Little Children (als ik de titel goed heb tenminste). Hij wil dolgraag meedoen met de skaters, omdat hij dat zo gemist heeft in zijn jeugd, maar hij vindt zich daar (net als jij) net iets te oud voor. Hij kijkt alleen maar totdat hij toch besluit om mee te doen. Helaas belandt hij daardoor wel in het ziekenhuis… 😉

EmpressIsa · 8 juni 2007 op 11:23

Hele dope column,.

arta · 8 juni 2007 op 12:21

Leuk geschreven.
Grappig, je zit zo ver weg en toch lezen jouw verhaaltjes weg alsof ze hier om de hoek gebeurd hadden kunnen zijn…
🙂

pepe · 8 juni 2007 op 12:49

[quote]Een board dat wegschiet, een beweging die mislukt, de toeschouwers vlakbij, maar alles glijdt precies langs elkaar heen. [/quote]

Prachtige column, ook ik kan er uren genieten, hoewel als een van de zoons gevaarlijke capriolen uit haalt zie ik dat liever niet.

Als je goed naar de skaters kijkt zie je dat ze best heel sociaal en aardig kunnen zijn.
Vaak lopen mensen er met een minachtende houding langs, jammer vind ik dat.

SIMBA · 8 juni 2007 op 14:35

Mooi, beeldend geschreven. Ik zat als het ware samen met jou door de spijlen te kijken.

Mup · 8 juni 2007 op 15:56

Hele mooie sfeertekening, waarbij de spijlen van het hek een grote rol spelen. Anders zou ik zeggen, ontkurk die fles en ga ervoor,

Groet Mup.

WritersBlocq · 8 juni 2007 op 18:45

Mooi neergezet Quinn.
[quote]Want als ik hard genoeg staar naar alle bewegingen van de jeugd, zie ik de spijlen van het hek soms even niet meer.[/quote] viel mij ook bijzonder op. Soms is de scheidslijn er niet, dus doe wat Mup al schreef, neem een fles mee, ga zitten en ervaar. Het levert altijd iets op, ook al is het niets.

klein puntje: paar is enkelvoud. Maar ik wou dat ik een column had geschreven met maar 1 foutje hihi!

Groetje, Pauline.

DriekOplopers · 8 juni 2007 op 23:41

Net als altijd weer een prachtige column. Hulde dus!

KawaSutra · 9 juni 2007 op 01:29

Zeker een prachtige beschrijving waaruit maar blijkt hoe goed jij kunt observeren.

[quote]Kijk mij eens. Ik ben hier en ik doe mijn trucjes. Als ze lukken ben ik supercool. En als ze mislukken heb je me niet zien vallen.[/quote]

Een van de rake typeringen van het menselijk gedrag in een notendop. Blijf kijken Quinn, en doe ons verhaal.

Mosje · 9 juni 2007 op 12:10

Het leven is één grote betonnen bak toch? Mooie observatie.

Li · 9 juni 2007 op 14:50

Inderdaad een prachtobservatie.
Ik keek niet alleen door jouw ogen maar voelde me zelfs heel even een flirtende, skatende, hangende en bellende jongemeid.

[quote]Ik complimenteer hem zonder mijn lippen van elkaar te halen. [/quote]
😉

Li

Quinn · 9 juni 2007 op 21:16

Hartelijk dank weer allemaal voor de leuke reacties! 🙂 Ik kwam er net voordat deze geplaatst werd achter dat iemand die ik ken regelmatig in het skatepark komt. Dus de volgende keer dat ik er ben en hem zie, heb ik een mooie ingang om eens voorbij de spijlen van het hek te gaan kijken. Niet eens een fles drank voor nodig 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder