Skybox

Het aardse bestaan laat ik niet los. Het is makkelijk om zo licht als een veertje te zijn. Met het grootste gemak zweef ik door de hemel. Als ik iets interessants zie of hoor, ben ik erbij. Vooral als het over mezelf gaat.

Neem nou de Arena. Toch mooi naar mij vernoemd, hè. Ze hebben daar nu ook een eerbetoon aan mij onthuld. Volkomen terecht. Dat ik dood ben, betekent niet dat mijn status verandert. Ik blijf de beste voetballer aller tijden. Da’s logisch.

Het is hier boven goed toeven. Begrijp me niet verkeerd, hoor. Ik mis Danny, de kinderen. Graag had ik de kleinkinderen langer meegemaakt. Maar ik leer zo veel nieuwe mensen kennen. Eenzaam sippen is er niet bij. De hemel omvat de hele wereld. Ik woon hier multiculti. Ali bijvoorbeeld, die is geweldig. Maakt de lekkerste kebab. Ik lik mijn vingers erbij af.

Soms mis ik de typisch Nederlandse dingen. Gelukkig hebben ze hier een Nederlandse gemeenschap. Daar kan ik onder het genot van een stroopwafel lekker sjoelen. Als ze me vragen waarom ik hier ook de beste in ben, zeg ik altijd: “Je moet gewoon in de gleufjes schieten, anders kun je niet scoren.” Ik ben eigenlijk overal voor te porren, behalve voor het gezamenlijk Prinsjesdag vieren. Die troonrede kan me gestolen worden.

Ik moet er vandoor. Koos wacht op me. We gaan een balletje trappen. Hij is een echte liefhebber. Hij bleef tot op hoge leeftijd voetballen. Was oprichter van het Walking Football van FC Tjietjerkstradeel. Leuke gozer. Nou, leuk jullie gesproken te hebben. De mazzel.