Ze is veertig jaar, heet Pop, en ze zit boven op mijn slaapkamerkast. Al jarenlang probeert ze me aan te kijken.Tevergeefs, want ze is hartstikke scheel. Haar rechteroog kijkt naar beneden, haar linkeroog staart naar boven, en dat is mijn schuld. Wat had ik een hekel aan Pop. Mijn eerste pop met ogen die open en dicht konden. Ze was een verjaardagscadeautje van mijn ouders en opgespaard en betaald met duizend boterzegeltjes van 5 ½ cent. Het was afkeer op het eerste gezicht. Toen ik haar kreeg, lag ze opgebaard in een wit kartonnen doos. Vanachter doorzichtig plastic keken haar ogen me doordringend aan. Haar geheimzinnige glimlach maakte mijn gevoel van afschuw nog groter.
Ze deed me denken aan de foto van de dode opa van mijn vriendin. Als ik daar was leek hij me, met zijn strenge ogen, altijd en eeuwig te volgen. Waar ik ook stond, waar ik ook zat, hij keek en ik griezelde. Wanneer ik onder de tafel stiekem mijn tong naar hem uitstak, werd zijn blik nog strenger.

Pop was ongewenst dus werd ik een ontaarde poppenmoeder. ‘s Avonds smeet ik haar op haar buik en legde een doek over haar kop. Of ik stopte haar onder mijn bed. ’s Ochtends zat ze weer fier rechtop. Dat deed mijn moeder. Volgens mij speelden ze samen onder één hoedje. Pop verklikte natuurlijk als ik het licht aandeed of een ‘gepikt’ snoepje opat. Of ze verklapte dat ik naar buiten keek en via het stopcontact het gesprek van mijn ouders afluisterde. Ze lachte er schijnheilig bij, of ze wilde zeggen ‘ik heb je wel door’. En op een kwade avond, toen ik nog even stiekem wilde lezen, keek ze me spottend aan. Ik was het zat. Spuugzat. Er waren al genoeg ogen op me gericht. Altijd die waakzame blikken van mijn ouders. En vanaf oktober het loeren van Sinterklaas en Zwarte Piet. En God zag ook al alles. Zelfs met de gordijnen dicht. Op een kwade avond verzamelde ik al mijn moed en heb met beide duimen haar ogen ingedrukt. Keihard. Net zolang totdat haar rechteroog naar beneden en haar linkeroog naar boven staarde. Mijn moeder heeft haar naar de poppendokter gebracht. Pop was onbehandelbaar. Gelukkig maar.

Ach, ik had wel spijt. Pop kon het ook niet helpen dat ze ongewenst was en er bestaat nu eenmaal geen anticonceptiepil voor poppenmoeders. Als zichtbaar geweten kreeg Pop een ereplek op mijn slaapkamerkast. En eens per week stof ik haar liefdevol af. In Sinterklaas en Zwarte Piet geloof ik allang niet meer, mijn ouders kan ik recht in de ogen kijken en God is niet langer een boeman. Ik mag lekker zelf doen wat ik wil. Ook al kijk ik tot diep in de nacht tv. Eventueel met wijn, chips en een kaarsje erbij. Wat ik in de slaapkamer uitspook, gaat niemand wat aan. Ook Pop niet. Die weet wel beter. Ze kijkt gewoon de andere kant uit.

Categorieën: VC-Li

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

12 reacties

Ma3anne · 1 februari 2004 op 11:13

Wel sneu, dat Pop overal de schuld van krijgt, hoor.

Het beeld, dat ze je zichtbare geweten is en dat je haar nog liefdevol afstoft vind ik prachtig!

Op de een of andere manier haalt deze column ver vervlogen herinneringen boven. Dat supergeweten dat zich ontwikkelde door een opvoeding, die je duidelijk maakte, dat je eigenljk niks goed kon doen als kind. Niet mijn ouders, maar de nonnen waren daar schuld aan bij mij.

Had ik maar een Pop gehad om dat geweten buiten mezelf te plaatsen… had me een hoop ellende bespaard!

Heerlijke en goed geschreven column!

Mosje · 1 februari 2004 op 11:54

Door jouw schrijven zijn er natuurlijk weer veel ogen op je gericht. Ik hoop maar dat je er tegen bestand bent, en nog heel veel mooie verhalen schrijft….

Mup · 1 februari 2004 op 13:08

Gewoon weer mooi geschreven, herkenbaar, iedereen heeft wel zo’n herinnering, en gelukkig is het bij de meeste ook weer goed gekomen.

Groet Mup.

Kees Schilder · 1 februari 2004 op 13:12

Weer geweldig geschreven. Doet me denken aan mijn beer van 400 jaar geleden.

viking · 1 februari 2004 op 14:39

Mag ik voorstellen: Barend, 38 jaren oud (wat is dat in berenjaren? Net zoiets als hondenjaren?). Zijn ogen en vacht zijn weggeknuffeld. Vandaar de zelfgemaakte (!) kleertjes.

[img]http://www.ericatwork.com/barend.jpg[/img]

deZwarteRidder · 1 februari 2004 op 15:03

HELE LEUKE COLUM Li..lekker een zondags column..en leuk resumerend..
Rich@Rd

pepe · 1 februari 2004 op 15:31

Heel mooi geschreven. Ik ben er een beetje stil van… denk terug aan vervlogen tijden.
Ik had/heb mijn oude beer, kaal en versleten, hij blijft mijn eeuwige vriendje die altijd in mij gelooft. Toen had ik dat hard nodig en nu kijkt hij alleen nog stilletjes toe. Aanraken is nu verboden, hij zou het namelijk niet meer overleven…

Eftee · 1 februari 2004 op 17:47

Ik had ook een pop met van die bewegende ogen, alleen ik was er helemaal weg van. Het ding moest overal mee naar toe. Alleen m’n broer heeft “haar” een keer met het haar tegen de kolenkachel gehouden. Daar kon ze niet tegen. M’n moeder heeft het geschroeide haar nog redelijk weg kunnen knippen.
Nu ligt ze nog bij m’n ouders in de speelkamer, voor de kleinkinderen. Verkleurd, warrig haar en de ogen willen niet meer vanzelf open en dicht. Maar er wordt nog steeds mee gespeeld.

Liz · 1 februari 2004 op 20:01

Wat een heerlijk verhaal.
Doet echt weer dingen omhoog komen,
mijn lievelingspop Lilly, heb ik nog steeds.
Ze heeft wat minder vingers dan ze hoort te hebben, die heb ik als klein meisje vakkundig gesloopt, vraag me niet waarom, dat weet ik niet meer.

Mijn kinderen hebben toen ze klein waren ook met Lilly gespeeld.
Weet nog goed dat de oudste Lilly meenam naar de dierentuin zonder kleren aan, dat was te warm en ze moest toch ook naar de dieren kijken?

Mijn teddybeer die veel lief en leed heeft gedeeld met me is ook nog aanwezig, heel kaal dat wel.

Misschien een idee om hem eens naar het Berenhotel in Engeland te brengen. Ze zijn daar heel goed voor de beren, zag het vanavond op tv. 😀 Ze vertroelen daar de beertjes echt, gaan wandelen met ze, ze krijgen eten en drinken en er wordt ook rekening gehouden met hun dieet.

Groetjes Liz

R@@F · 2 februari 2004 op 15:46

Je bent echt een hele aanwinst hier Li!!
Leuk verhaal
Grrr
R@@F

Godspeed · 3 februari 2004 op 10:41

[quote]Mag ik voorstellen: Barend, 38 jaren oud (wat is dat in berenjaren? Net zoiets als hondenjaren?). Zijn ogen en vacht zijn weggeknuffeld. Vandaar de zelfgemaakte (!) kleertjes.[/quote]
[quote]Zijn ogen en vacht zijn weggeknuffeld.[/quote]

Is dat niet die beer waar je , je eerste sexuele uitspattingen op botvierde:-?:-D

Farfalla · 9 februari 2004 op 14:56

Heerlijk verhaal… ik had vroeger ook veel poppen, maar ik speelde liever met auto’s. Ik stopte mijn poppen altijd in de wasmand…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder