Slap gelul

Als mijn dochter, nadat haar eerste echte vriendje is opgehaald, bij gebrek aan beter haar aandacht even aan mij komt besteden, grijp ik mijn kans.
We zitten in de schaduw onder de parasol bij het zwembad. Je kunt op slechtere plekken zitten. ‘Ik weet dat je hier helemaal niet op zit te wachten schat’, begin ik, ‘maar ik moet even wat aan je kwijt’. Ze kijkt me vragend aan. ‘Over je verkering, zo’n moederpraatje, zeg maar’.
‘Man, ik weet al wat je gaat zeggen! Ik ben heus wel voorzichtig, weet wat de pil en een condoom is, maar ik doe nog helemaal niets aan seks’, zegt ze. ‘Je bent te vroeg!’ voegt ze er lachend aan toe.
‘Geloof me, het is nooit te vroeg. Om er over te praten dan, hè’, zeg ik snel. ‘Trouwens, als het eenmaal zo ver is, wil het helemaal niet weten. Ik wil alleen dat je je niet onder druk laat zetten om aan dingen te beginnen waar je niet achter staat’.
‘Mam, zo is hij helemaal niet, en ik ben zelf sterk genoeg’, roept ze verontwaardigt. Haar vriend ís ook een leuk joch. En dat zeg ik niet alleen omdat ik geleerd heb dat altijd te zeggen. Want hoe meer je het niet met de keuzes van je kinderen op welk gebied dan ook oneens bent, hoe meer ze het tegendeel willen bewijzen. Dat onmisbare omgekeerde psychologietrucje.
‘Weet ik, weet ik, maar ik bedoel niet alleen lichamelijke druk. Er zijn meiden, je kent ze zelf ook, die bang zijn dat ze hun vriend kwijt raken als ze nog niet met hem willen vrijen, en doen het daarom’.

We praten hier samen nog even over verder. Het doet me goed dat we er over kunnen praten.
Mijn dochter is benieuwd hoe dat ging toen ik haar leeftijd had. Een kwart eeuw geleden…
Haar aandacht begint te verslappen en ik zie dat ze alweer richting vrienden in het zwembad wil. Ik zwijg, dan kijkt ze me aan en zegt; ‘Maak je maar geen zorgen mam, ik pas wel op mezelf’. Ze staat op en duikt sierlijk het water in.

Ik zit nog met mijn gedachten een kwart eeuw terug. Zoals mijn ouders dat toen op hun wijze gedaan hebben, zo probeer ik dat nu op de mijne. De goede ouder uithangen. Ik probeer mezelf voor te houden dat het goed is, maar of het genoeg is?
Ik heb geluk gehad. Ben wel in de verleiding gekomen, maar niet in de problemen. Dat lag niet aan mijn opvoeding, de daarbij behorende voorlichting of de zogenaamde ‘andere, betere tijden’. waarschijnlijk meer aan mijn niet echt meisjesachtige voorkomen. Ik weet zelfs niet of het wel geholpen heeft. Ook ik dacht toen ik de goede raad van mijn ouders kreeg: ze maken zich druk om niets, ik ben niet achterlijk. Mij overkomt dat niet. Net zoals mijn dochter nu waarschijnlijk denkt: Wat een slap gelul van die ouwe.