Sleutelmomenten

Terwijl ik mijn fiets op slot zet, zie ik ze al zitten. Tafeltje bij het raam, goedgevulde wijnglazen, wat hapjes op tafel en in gesprek. Hoewel een stuk weg, zien ze me zodra ik richting het raam loop en ik glimlach. Ik schuif aan, we bestellen meer wijn en een en ander van de kaart. De onderwerpen zijn niet licht, maar ook niet doodserieus. Elke familie zal wel zo zijn eigenaardigheden, problemen, manieren hebben. Ik vraag me af wat zij zien als de grootste fout die ze gemaakt hebben in het leven, maar besluit dat het geen vraag voor nu is. Bovendien, wil ik degenen waar ik van hou daarover laten nadenken, zaken uit het verleden laten oprakelen, betreuren, herbeleven, alleen omdat ik me afvraag wat zij zien als sleutelmomenten? Ik schuif de gedachte opzij en meng me verder in de lichtere onderwerpen.

Een tweede en derde wijntje komt, en zoals het alcohol betaamt, kom ik een stemming van tevredenheid, plannenmakerij en onoverwinnelijkheid. Haar naam komt voorbij, kort, onbedoeld, misschien onwetend, hoewel ik heilig geloof in een zesde zintuig. De korte neiging om er op in te gaan onderdruk ik, het is geen onderwerp voor nu, misschien voor nooit. Ik kan een diepe zucht van binnen niet onderdrukken. De klok dwingt ons tot een alcoholische koffie, waarna de buitenlucht ontnuchterend als altijd zijn werk doet. Mannen schijnen de weg te weten, en hoewel we tegengewerkt worden door goedbedoeld advies, weten we de Schouwburg in een rechte lijn te bereiken.

De dames op het podium verkondigen een nieuw geloof en publieksparticipatie is het sleutelwoord in de voorstelling. Na het beantwoorden van enkele banale vragen, een paar komische noten die een bewustwordingsproces in gang moeten zetten over je eigen rol in de maatschappij en een inzamelingsactie kijk ik tegen het blanco vel in het programmaboekje aan. Twee minuten is me gegund om mijn droom, wens, streven weer te geven in een ” Als ik mijn ogen sluit, zie ik voor me….” – formulering. Dat is twee minuten te lang.

De inzamelingsactie heeft tot een teleurstellend bedrag geleid; het woord van het publiek was zo’n vier keer meer waard dan het uiteindelijke gebaar. De uitverkorenen, in de vorm van het laatste avondmaal, mogen de beschreven dromen en wensen voorleggen aan het publiek, de inzameling kan hopelijk iets verwezenlijken. Ik lach, maar los van de wens voor een nieuw stel schoonouders blijkt elke droom met geld te realiseren, of in ieder geval de droom van de twaalf naar voren geroepen materiële zielen. We klappen hard voor een stel nieuwe gordijnen in een serre en de droom gaat in vervulling.

”Als ik mijn ogen sluit, zie ik voor me…”. De beste pokerspeler ooit worden, had ik kunnen opschrijven. Voor eeuwig, gezond leven. Wereldvrede. Antwoorden op vragen waar ik nooit het antwoord op zal krijgen in mijn levenstijd. Besef, kennis, inzicht, macht over alle zaken in het universum. Geen moment kwam het bij me op. ”Als ik mijn ogen sluit, zie ik voor me… de liefde van mijn leven”. Twee minuten was of veel te lang, of veel te kort. Ik maak mezelf wijs dat ik haar nog niet ontmoet heb. Dat verliefdheid komt en gaat, en dat ik de liefde van mijn leven op elke tijd en plek kan ontmoeten. Ik sluit mijn ogen er niet voor.

Ik hóóp dat ik haar nog niet ontmoet heb, want anders is het splitsen van onze wegen de grootste fout in mijn leven. En dat wil ik later niet vertellen aan de mensen waar ik van hou.