Smaken verschillen

Het is zaterdagavond en de klok slaat elf uur. Café ‘de Beurs’ stroomt langzaam vol. Dit is de eerste keer dat in bijna 1,5 jaar dat ik hier vertoef en ook daar voor ben ik zeker geen vaste klant zijn geweest. Rustig kijk ik om mij heen. Opvallend genoeg ben ik de na een personeelslid de donkerste persoon in de gehele tent (en dat zegt wat, gezien ik van Turkse afkomst ben). Een jongetje van een jaar of 18 met half lang haar, een polo en een overhemd (beide kledingstukken met kraag omhoog) stapt het café binnen. In een fractie van een seconde herinner ik mij waarom ik hier niet graag kom. Een aantal jongens die zich reeds in het café bevinden geven hem allen een hand en alsof ze het van te voren hebben afgesproken gaan ze allemaal met hun hand door hun haar. ‘Hey kerel, hoe is het nou’ vraagt er eentje. Ik draai me om en ga opzoek naar een nieuwe bestemming in het café.

In een hoekje zitten twee dames. Zachtjes tik ik mijn metgezel op zijn schouder. Ik sein naar de twee dames in de hoek. Langzaam lopen we er beide naartoe, hopend dat misschien zij ons kunnen redden uit een situatie waar we ons niet in thuis voelen. Met mijn beste openingszin probeer ik ons bij hen aan tafel te lullen: ‘ Is deze stoel bezet?’ ‘Nee? Mooi dan neem ik plaats. Aangenaam, ik ben Eyup.’ Ook de vriend neemt plaats en er begint zowaar een gesprek. De vriend vraagt beleefd hoe oud de dames zijn. ‘ Zeventien’, antwoorden ze beide giechelend. Bitter constateer ik dat hun leeftijd hoger moet zijn dan hun IQ. Na een aantal beleefdheidsvragen van onze kant en net zoveel domme antwoorden van de kant van de desbetreffende dames trakteren wij op een shotje Tequila. Terwijl een van de twee dames wat vaag met haar handen zwaait, vraagt ze ons of we mee willen naar de dansvloer(later kom ik erachter dat het vage gezwaai met haar handen, had moeten duiden op dansbewegingen). Even stel ik mijn oren scherp (ik ga ervan uit dat mijn lotgenoot het zelfde doet). Door de hele tent is een rare, veel te harde en totaal niet functionele bass te horen. Alsof dat nog niet genoeg is, is daarboven ook nog een irritant deuntje (welke geheel overduidelijk geheel elektronisch is verzorgd en dus geen enkel instrument bij betrokken is) te horen. Dit alles wordt afgemaakt door een zanger die met een monotone, lage stem door het hele nummer heen praat. Alsof het afgesproken is, schudden mijn metgezel en ik op het zelfde moment hevig ons hoofd.

Gelukkig tonen de dames zich van een hoger intellect dan tot op heden van hen aangenomen (veel zal het niet schelen) en verlaten ze ons zonder nogmaals aan te dringen.

Ik gebaar naar mijn kompaan dat ik drinken ga halen. Bevallig (zoals een echte metalhead betaamt als het om bier gaat) volgt hij op korte afstand. Aan de bar aangekomen is onze intentie algauw duidelijk bij de barman en krijgen twee volle glazen toegeschoven. Welke wij (ons al omdraaiend) vastpakken. Verrast komen wij er achter dat we de dansvloer aardig genaderd zijn. Er speelt zich een tafereel af welke menig metalhead (gelukkig) nooit zal begrijpen. Een menigte van ongeveer honderd mannen en vrouwen staat lusteloos te bewegen maar meer nog dan dat zijn ze zich bewust van zichzelf en van hun uiterlijk. Na elke beweging moet het haar weer goed getrokken worden en worden de kleren nonchalant gladgestreken (want stel je nu eens voor dat het gaat lijken alsof je er daadwerkelijk om geeft). Geamuseerd sla ik het bespottelijke tafereel gade en herinner mij het laatste concert van Machine Head, Dragonforce, Arch Enemy, Shadows Fall en last and in this case least, Trivium. Dat was een mooie dag!

Haastig drinken wij de glazen leeg en we staan binnen korte tijd buiten. Nadat ik mijn kameraad een geruststellend schouderklopje geef (zo van: ik snap wat je bedoelt ik ben het met je eens) tover ik mijn ipod uit mijn jas. Lopend scroll ik naar Black Sabbath. Het heerlijke geluid van de gitaar verwelkomd mij. Voldaan geef ik mij over aan de kracht van metal en terwijl Ozzy mij met het nummer ‘Paranoid’, vertelt over zijn gemoedstoestand (welke de mijne aardig benaderd sinds mijn bezoek van ‘de Beurs’), slenter ik naar huis.