Smokkelwaar

Hoeveel water er valt in een land is afhankelijk van het seizoen. In Nederland bijvoorbeeld valt de meeste regen in de zomer. Weermannen- en vrouwen willen ons doen geloven dat het niet zo is. Het zijn levende draken die met vuur spuwen. ‘Het gaat niet regenen’. Ze zijn bang dat anders heel Nederland op vakantie gaat naar het buitenland. Weerdraken zijn het. Weermannen- en vrouwen.

Let op de herkomst van mijn woorden. Hoe vaak is er niet in Nederland sprake van ‘het is vandaag weer een draak van een weer’? Ja, ja. Ik zit er niet naast. Ik ben namelijk een succesvolle woordcomposer. En nu vraagt u zich natuurlijk af. ‘Succesvol, hoe smaakt succes?’ Heel simpel. Droog en vol. Niet halfvol. En ik kan u vertellen dorstig. Heel dorstig. Het smaakt altijd naar meer. Het afgelopen jaar heb ik het ook meegegeven als nieuwjaarswens. Aan al mijn vrienden. ‘Succes maakt dorstig’. Nou, dat heb ik geweten. Voor het eerst had ik sinds lange tijd mijn huis weer vol zitten. Meestal komen er maar een man of 10.

Misschien komt het ook omdat ik naar aanleiding van een recente verhuizing een doos met oude liefdesbrieven tegenkwam. Het leek me een leuk idee om ook al mijn voormalige geliefden uit te nodigen voor Oud en Nieuw. Dan kom je al gauw op 20. Enfin, het was ook wel leuk. Vooral de aandoenlijke antwoorden op mijn uitnodiging. Eentje vroeg me zelfs: ‘Is er iets wat je heel graag zou willen hebben?’ Een inkoppertje. De liefde natuurlijk. Die zou ik graag terug willen hebben. Maar om dat nu meteen te melden. Nee. Niet gedaan.

Ik hoefde geen enkele brief door de papiermolen te doen want ze kwamen allemaal langs. Alle 10. Naast de andere 10 bezoekers die al ieder jaar kwamen. Het werd een gezellige avond die standaard, want dat doe ik ieder jaar een half uur voor de klok 12 uur luidt, afgerond werd met het spel ‘Ik ben een held omdat …’. Ja, ja, tradities daar houd ik aan vast. Bij mij krijgt iedere bezoeker met oud en nieuw de kans om te schitteren. Het moet. Het moet immers een schitterend nieuw jaar worden. Ieder jaar weer, met een goed gevoel. Dat mijn buurvrouw zichzelf een held vindt omdat zij een vensterbank vol cactussen heeft waaraan zij zich nooit prikt, vind ik steevast de grootste heldendaad. Haar heldendaad is ieder jaar hetzelfde. Maar dat terzijde.

Ik geef ook ieder jaar een passend cadeau aan mijn helden. Al mijn geliefden gaf ik dit jaar een blik beige verf. Lekker veilig, toch? Komt altijd goed van pas en het is gelijk een dankbaar onderwerp voor gesprek. Ik bedoel, iedere vrouw weet wel wat te zeggen over beige verf. De meeste dames die ik ontmoet heb in mijn leven dragen mooie titels. Ik had dan ook dit jaar een deftig gezelschap bij elkaar. Het stak wel wat af bij de rest van mijn bezoek. Maar dat loste ik eenvoudig op door iedereen met elkaar de mond te snoeren. Dat schiep een band die ongekend is. Ik gebruikte eetbare slingers want sommige dames droegen de titel edelachtbare. En daar moet je mee uitkijken. Ze spreken er nog over. Het is nooit te laat om vroeg kennis te maken met andersoortigen, mits het in stijl is. Tijdens het spel maakte ik nog dankbaar gebruik van het nut van een dagboek. Mijn eigen dagboek. Zo wist ik feilloos te voorspellen welke heldendaden mijn geliefden te berde gingen brengen. Ik zat er bij niemand naast, behoudens een. Maar dat had meer te maken met een vroege jeugdherinnering die ik hier beter niet bespreek. Vertaal het maar naar … alles wat hier staat is fictie.

Ik dacht dat ik de enige was die vroege jeugdherinneringen wegdrukte, maar dat was niet het geval. Marijke, die helemaal wild was van reïncarnatie, vertelde in haar heldenverhaal dat zij weerdraken al in haar vroege jeugd had leren weren. Nu raakte het gezelschap even in de war. Weerde zij nu weerdraken? Of leerde zij weerdraken zich te weren? En zo ja, weren tegen wat? Een taalkundig probleem naar later bleek. Zij weerde dus, niet de draken. Door dat leerproces en het nieuw verworven inzicht waren in een klap haar jeugdherinneringen verdwenen. En daarmee ook haar bijkomende jeugdproblemen. Althans, dat dacht Marijke. Niemand vroeg haar dan ook: Marijke, hoe kom je aan die blauwe plekken? Het antwoord was immers duidelijk. De weerdraken meldden zich blijkbaar ieder jaar opnieuw.

Een essentieel onderdeel van het spel is de hamvraag die onderdeel maakt van het spel. ‘Wat heb je allemaal bereikt?’ Een logische intro en voorschot op het antwoord op de slotvraag ‘Ik ben een held omdat …’. Mijn derde geliefde, Pieternel-Chantal, ja ja, met dubbele naam gaf een mooi antwoord in het spel. ‘Je stierlijk vervelen en jezelf dat toestaan, heeft mij de ruimte gegeven om de mooiste schilderijen te maken en stimuleert mij enorm in mijn creatieve processen. Daarmee maak ik mezelf een held’. Applaus volgde. Dit was met kop en schouders het mooiste heldenverhaal. Wat Pieternel-Chantal niet vertelde was dat ze stiekem verschillende baantjes had om in haar eigen onderhoud te voorzien. Ze had eigenlijk helemaal geen tijd om zich te vervelen. Maar dat kon ze moeilijk vertellen en publique. Allemaal buitenkant bij Pieternel.

Nee, dan het verhaal van Godefruutje van Testselaar. Ja, ik verzin het niet. Zij droeg voor uit een handvol gesmokkelde brieven uit de Eerste Wereldoorlog. Wel zeer actueel. ‘Dit mag wel uit mijn rugzakje, want ik draag het al mijn hele leven bij me! Mijn opa was van de verkeerde kant en toch mijn held!’ Vele vragen rezen. Hoezo van de verkeerde kant, was ie niet “normaal” of diende hij de vijand? En wat is normaal in deze? Een foute opmerking hoe dan ook. Zeer ambigue. Al die keren dat je moet wachten op uitleg vertraagt de boel enorm. Het hele gezelschap verkeerde dan ook even in minuten van onzekerheid. Witte vlekken ontstonden boven de hoofden. Gelijk een plek uit je jeugd die verdwenen is. Ik legde even mijn blocnote op tafel en mijn pen in het pennenbakje. Dit werd ook mij te veel. Dit verhaal kon ik niet optekenen. Mijn vaderlandsliefde kent grenzen. Nadat de grootste hitte uit de lucht was heb ik het gezelschap onmiddellijk na de 12 uur plichtplegingen, kusje hier en kusje daar, vriendelijk de deur gewezen. Nooit meer, nee nooit meer ga ik nog een Oud en Nieuw feestje geven.