Smoorverliefd

Het is gebeurd! Datgene wat ik nooit voor mogelijk heb gehouden is me overkomen. Ik ben smoorverliefd. Liefde op het eerste gezicht is iets waar ik nooit in geloofde, maar ik moet mijn mening herzien. Op het moment dat ik de winkel kom binnenlopen, zie ik je staan. Je staat rustig bij het schap van de herenkleding, tussen wat anderen in. Mijn adem stokt in mijn keel als ik je aanstaar. Mijn hemel, wat ben je mooi. Je staart terug en ik voel mijn maag langzaam cirkeltjes draaien. Het valt niet mee om mezelf weer onder controle te krijgen maar het lukt me uiteindelijk om een paar stappen te zetten en uit je gezichtsveld te verdwijnen. Totaal verward ga ik achteloos met mijn vingers langs de kleding in de rekken, zonder te zien wat er nu eigenlijk hangt. Ik doe verwoede pogingen om mijn ademhaling niet langer op hijgen te laten lijken en een hyperventilatieaanval kan nog net voorkomen worden. Ik spreek mezelf streng toe en concentreer me op de spijkerbroeken in het rek voor me.

Als ik met mijn handen vol broeken richting paskamer loop, ontwijk ik je blik die nog steeds op me gericht is. Pas in het benauwde pashok begin ik een beetje tot mezelf te komen en moet ik inwendig lachen om zoveel stommiteit. Oké, het is lang geleden dat een man zoveel indruk op me maakte en het is ook al een poosje terug dat ik de verlangens had die nu in me opborrelen, maar kom op zeg, het is en blijft een man en eigenlijk verdienen ze al die aandacht niet houd ik mezelf voor en ik voel mijn hartslag weer een normaal ritme krijgen.

Tijdens het passen vergeet ik heel even het mooie exemplaar daarbuiten en probeer ik me in broeken te wurmen die never nooit gaan passen. Vergeten de maat te checken. Als ik er bij toeval wel één pas, loop ik even de paskamer uit om mezelf in de grote spiegel te bekijken. Opnieuw voel ik je blikken branden maar geef niet toe aan het gevoel dat ik je aan wil kijken. Voor het oog onverstoorbaar, draai ik wat rond voor de spiegel en ik besluit dit model te nemen.

Als ik bij de kassa kom om af te rekenen, durf ik je weer aan te kijken. Opnieuw knikkende knieën en ik merk dat er wat kwijl langs mijn mondhoeken drupt. Ik weet dat ik in deze staat een ietwat mongoloïde blik krijg en ik probeer me zo goed en zo kwaad als het kan te focussen op de caissière, die met een glimlach het bedrag noemt wat ik moet afrekenen. Quasi nonchalant haal ik mijn pas door het pinapparaat en na een druk op de knop komt mijn bon eruit rollen. De dame overhandigt me een plastic tasje met mijn zojuist aangeschafte broek erin. Tijd om weg te gaan.

Als ik richting de uitgang loop, kijk ik je nog eenmaal aan. Je staart terug, met een nietszeggende blik. Totaal uitdrukkingsloos blijf je me nakijken. Ik heb geen indruk gemaakt, blijkbaar. Als ik bijna buiten ben waag ik het om nog een keer achterom te kijken. Alle paspoppen staan keurig op een rij, maar jij blijft de allermooiste.