Smullen

Ze hebben in tijden niet zo lekker gegeten, zuchten ze. De stoelen worden naar achteren geschoven en als bewijs trommelen ze met beide handen op hun buik. Broeken worden losgeknoopt of op de ‘eethaak’gezet. Als extra dankbetuiging laat mijn jongste een flinke boer. Een actie die ik afstraf met het uitdelen van een corrigerende oorvijg. Althans, dat probeer ik; maar hij is me, zoals gewoonlijk, te snel af. Trouwens, als hij gaat staan dan kan ik er niet eens meer bij. Hij grinnikt ‘sorry’ en haast zich te zeggen dat hij wel vaker zo lekker heeft ‘gebikt’. Dit voor het geval ik besluit om in kookstaking te gaan en hij zelf de handjes in de keuken mag laten wapperen. Hij krijgt bijval van zijn broer en zijn vader. Ook zij zijn het roerend over eens dat deze maaltijd niet te evenaren is.

Natuurlijk was het eten op eerste kerstdag meer dan voortreffelijk, benadrukken ze. Het vlees van de gourmetschotels was overdadig en mals. De ossenhaas was sappig, de chateaubriand boterzacht en de boeuf de stroganoff pittiger dan ze hadden verwacht. De salades, sausjes en verschillend kazen waren kostelijk en het grand dessert plus koffie met likeur meer dan verrukkelijk. Maar dit alles kan niet tippen aan het heerlijke avondmaal waarvan ze zonet hebben genoten.

Uiteraard was het diner op tweede kerstdag vorstelijk. De gebraden kip, de gevulde rollade en de gefrituurde hapjes waren om de vingers bij op te eten. Het nagerecht, chocolade-ijs met advocaat, slagroom en bonbons, was zo buitensporig en appetijtelijk dat ze het niet opkonden. Als ze er aan terugdenken dan voelen ze hun buik nóg. Bovendien maakt niemand zulke lekkere rode stoofpeertjes als opa en kent geen mens het geheime recept van oma’s goddelijke salade. Dat doet zelfs een chef-kok van een beroemd restaurant haar niet na. Net zoals geen toprestaurant het culinaire hoogtepunt van vandaag kan evenaren, scheppen ze op.

Met tegenzin werkten ze in de week tussen kerst en nieuwjaar restjes paté, kastanjepuree en allerlei vreemde liflafjes uit het kerstpakket naar binnen. Het kwam hen de neusgaten uit, bekennen ze. Maar ze moesten het van mij, onder dwang, opeten omdat de kindertjes in Afrika maar wat blij met dit voedsel zouden zijn. Een opmerking die ik, op mijn beurt, weer van mijn moeder heb overgenomen. Op oudjaar bakte ik schalen vol oliebollen en appelflappen. Wat is nu lekkerder dan een versgebakken knapperige oliebol of een nog warme appelflap, opperde ik. Niets toch?

Ze vinden van wel. Want wat ze zonet hebben gegeten, was vele en vele malen lekkerder. En als het aan hen ligt dan willen ze dit wel dagelijks op hun bord hebben. Of anders wekelijks. Tenslotte gaat er niets boven een ouderwets andijvieprakje met daarover een schepje jus. Met in een kuiltje een overheerlijke zelfgedraaide megagehaktbal a la mama Li, prijzen ze. Daar kan voorlopig geen feestmaal tegenop…