Soepjas

Zondagochtend in onze kleine keuken. Een vette grijsgewolkte soeppan stoomt op het bemorste fornuis. Mijn vader troont daar achter als chef-kokalchemist, niet in het wit, maar in zijn speciale, stijf van de kerrie en selderijzout staande ruiten kamerjas. Hij knipt in bosjes selderij en peterselie. Zijn grote bruine hand met de zegelring duikt afwisselend in de zoutpot of strooit uit blikjes en doosjes of tussen duim en wijsvinger wrijvend van alles kwistig in de soep. Ook ontelbare maggiblokjes worden ontjast. Ernaast op het aanrecht liggen kapotte eierschalen waar het struif hier en daar nog uitloopt, half gesneden uien, beschuitkruimels en nog veel, veel meer. Als enige van de acht ben ik hierbij op mijn nuchtere maag aanwezig. Zijn vaste secondant.

Soms heb ik een oude schort over mijn zondagse jurk aangetrokken maar meestal een theedoek voorgebonden. Helemaal klaar voor ons ritueel. Geef hier en daar dingen aan, ruim wat op, breek knakkend vermicelli, dat naar alle kanten wegspringt. Als de soeplepel eindelijk plechtig met een klein bodempje soep, nadat hij zelf geproefd heeft, voor mijn gezicht wordt gehouden, weet ik dat mijn belangrijke zondagstaak echt is begonnen. Ik open mijn mond en papa giet heel voorzichtig een beetje naar binnen.
‘Is het zo goed, Adje, of moet er nog iets bij?’vraagt mijn vader.
Ik concentreer me met mijn ogen dicht. Laat het altijd iets te hete slokje voorzichtig zakken.
Neem de tijd. ‘Bijna goed, papa, misschien nog een klein beetje kerrie’.
Hij strooit meteen wat van dat gele goedje in de soep en roert even.
‘Zo goed, denk je?, proef nog eens’.
Ik proef opnieuw, denk na, concentreer me weer, als bijna elfjarige kan ik dat goed.
‘Ja, prima zo, pap, precies goed, hoeft niks meer bij.’ De soep kan nu op het kleine pitje trekken tot de namiddag en de hele keuken naar zondag laten ruiken.

‘Oké, dan kunnen we nu aan de omelet beginnen’.
Hij slaat de eieren die ik aangeef met een tikkend routinegebaar kapot boven een grote kom. Dat er eigeel langs loopt is niet van belang. Ik snijd vast de augurken in kleine stukjes, want zo heeft hij ze graag. Dan de tomaten, de ui, de kaas, flinters ham. En vooral maggi uit een flesje, veel maggi. Ondertussen dekken een paar zusjes de tafel en doen vast andere dingen om ons heen. Maar ik zie het niet. Totaal gefocust als ik ben op mijn belangrijke taak. Aan het eind, na het kunstig draaien van het kleurige bouwwerk via een deksel, wordt de pan door hem persoonlijk naar de kamer gedragen, nadat ik mijn smaakgoedkeuring heb gegeven.

De grote koekenpan midden op de lange ontbijttafel geeft zijn geur tijdens de landing alvast beloftevol af. Nooit heeft er daarna iets lekkerder geroken als de soep en dit gerecht van mijn vader.
Of toch, misschien, zijn ‘soepjas’…