Sollicitatie

“Okee, ben je er klaar voor?” Dat vroeg ik alvorens het slechte nieuws te brengen. Voorbereiding heet dat. “Komt ‘ie dan! Kijk, dit deugt niet, dat deugt niet, dit moet anders, dat moet anders en dan is het goed.” Ik keek in een toegeknepen oog van een anders zo lief kopje dat na mijn opmerkingen van ingehouden opwinding afwisselend rood en paars kleurde en wat zich voor de gelegenheid eens niet een stukje onder mijn navel maar recht tegenover mij bevond. Deze keer trok ik pas echt aan het kortste eind. Het begon zo onschuldig. Ze wil namelijk op zoek naar een andere baan, had nog een oude open sollicitatiebrief in de pc-kast liggen en was wel benieuwd naar wat ik daar van zou vinden. Nou, zoiets hoef je mij maar één keer te vragen. Het duurde dan ook niet zo heel erg lang eer ik er iets van vond maar niet na eerst grote krassen en krabbels op het A-4tje gezet te hebben.

Wat volgde was een lezing over de manier waarop je iets zegt. Over dat het ‘le ton’ is ‘qui fait la musique’. Over het verschil tussen feedback en positieve feedback.

Wijzer geworden van deze ervaring opende ik maandagavond mijn mail waarin ik een bijgewerke versie van de open sollicitatiebrief aantrof met het vriendelijke verzoek om feedback. Gemakshalve ging ik er maar van uit dat het hier dan ook om de zogenaamde ‘positieve feedback’ moest gaan zoals behandeld in de preek van gisteren en deze keer zou ik het natuurlijk helemaal anders aanpakken. Weloverwogen maakte ik mijn aantekeningen in de tekst zodat ik die later naar haar terug kon sturen. Aansluitend op al mijn opmerkingen maakte ik een voorstel van hoe die brief in mijn beleving ook geschreven zou kunnen worden. Subtiel hoor. “Voorstel.” “Geheel vrijblijvend.” “Zie maar eens.” Na dik twee uren noeste arbeid in wat ik het beste doe, een goede indruk wekken – al duurt die soms niet lang – en verkopen, drukte ik op de verzendknop. Nog geen minuut later ging de telefoon.

“Ik zag al dat rood en ik dacht: ik kan maar beter even bellen.” Stom! Verkeerde kleur natuurlijk! Maar dat rood is normaalgesproken zo geaccepteerd als je iets nakijkt en in een radeloze periode had ik ooit zelfs nog overwogen om zij-instromer in het onderwijs te worden. Want op een dag weet je het immers zoals men zegt. Ik wist het toen al niet, nu nog steeds niet en gaandeweg het telefoongesprek bovendien steeds minder. “En dan die brief van jou, dat voorstel, als ik dat zie dan heb ik meteen zoiets van: ja maar dat is helemaal niet van mìj!”

Wat volgde was een korte stilte waarna ik mezelf door een netelige vraagstelling gedwongen zag uit te leggen dat ik heus niet op mijn pik getrapt was omdat ik nu eenmaal nogal onpersoonlijk in dit soort dingen sta. Op mijn vraag hoe de definitie van positieve feedback ook alweer luidde kreeg ik ‘bevestiging’ als antwoord.

Woensdagavond laat, in bed, toen het bloed mij dan eindelijk naar m’n kop steeg op een plek waar je dat als man zoal het liefste hebt, kreeg ik eerst nog te horen dat we het nog wel moesten hebben over ons telefoongesprek van eergisteren maar dat dat nu niet hoefde.

Al met al ben ik inmiddels tot het inzicht gekomen dat niet zij maar ik kennelijk degene ben die naar iets gesolliciteerd heeft. Binnenkort moet ik op gesprek en ik wist niet eens dat ze vacatures had. Tevens vraag ik me af wat voor een vacature dat dan eigenlijk is. Aangezien ik naar alle waarschijnlijkheid ‘de lul’ ben kan ze daar onmogelijk naar op zoek zijn. Nee, ik had gewoon m’n feedback moeten houden. Als ze me daar nou even in bevestigt is er vast nog wel iets positiefs van te maken.