Sollicitatie bij Opzij

Met belangstelling vernam ik dat de Commissie Gelijke Behandeling bepaald heeft dat het hoofdredacteurschap van Opzij ook open moet staan voor mannen. Dat lijkt voor u misschien een vloek, maar ik verzeker u dat daar in het onderhavige geval allerminst sprake van is. Bij deze mijn sollicitatie naar deze uitdagende functie. Het aanstellen van een man, en met name mij, tot hoofdredacteur kan duidelijke voordelen hebben. Een man heeft van nature een kritische afstand tot het feminisme. Hij is daardoor in de positie om als eerste een vorm van journalistieke luiheid te signaleren die er bij vrouwelijke redacteuren van een feministisch blad in kan sluipen. Een politiek correct vrouwzijn, dat tegenwoordig uit naam van het feminisme weer in opkomst is, kan leiden tot feministische journalistieke uitingen die niet uitblinken in kwaliteit. Het gevaar ligt op de loer dat een enkele vrouw meent op grond van hoge morele waarden ex cathedra te mogen spreken voor alle vrouwen. Individuele vrouwelijke ‘intuïtie’, juist van vrouwen die menen op het enige juiste kompas te varen is ongeschikt om geobjectiveerd te worden tot een ijkpunt van feministische waarden. Wie hier verdwaalt zal aan mij een kwaaie hebben en als echte man zal ik dan hard ingrijpen. Een betere waarborg voor het handhaven van de ware feministische beginselen is er niet.

De (koudwater)vrees dat ik me als man in een feministisch bastion als een kat in een vreemd pakhuis zou voelen, kan ik op zijn minst gedeeltelijk wegnemen. Ik noem het feit dat ik enkele jaren geleden eenmalig in de grootste harmonie heb samengewerkt met mogelijk mijn voorgangster, überfeministe Cisca Dresselhuys met haar markante persoonlijke stijl. Bij het eerste gesprek dronken we genoeglijk een kopje thee (wellicht gezet door meneer Dresselhuys) in haar Hilversumse villa. We bespraken bij die gelegenheid haar rol als gastpresentator van een tv-programma waarbij het haar taak was binnen te dringen in een mannenbolwerk (Oh zoete ironie!) Ik trof overigens bij die gelegenheid in haar woning, enigszins tot mijn verbazing een exemplaar aan van het blad Elle Girls. Ik meen dat het toen en bij monde van mevrouw Dresselhuys was dat aan de mogelijkheid gerefereerd werd dat ook Opzij met een junioruitgave zou kunnen komen. Als ik haar zou opvolgen, wil ik deze gedachte serieus bekijken. Wellicht is het zelfs een noodzakelijke voorwaarde voor de derde (als ik tenminste goed tel) feministische golf. Eeuwige roem vergaren door mede aan de wieg daarvan te hebben gestaan, het lijkt me een unieke prestatie voor een man.

Als u mij deze functie waardig acht, is dat meteen de beste waarborg dat met mij de laatste man bij Opzij binnen gekomen is. Ik zou dolblij zijn in een volledig vrouwelijke omgeving te kunnen functioneren en dat graag zo houden. Vrouwen en mannen bezitten weliswaar in aanleg gelijkwaardige kwaliteiten, maar mannen zijn veel sterker dan vrouwen geneigd hun kwaliteiten te compromitteren door haantjesgedrag en het uitvechten van competentiekwesties. Vrouwen bezitten daarnaast over een haast uniek vrouwelijke kwaliteit die ze bij mij, ook als hoofdredacteur, een onoverbrugbare voorsprong geeft op bijna elke man. Vrouwen zijn in beginsel veel mooier, aantrekkelijker en sexyer. Steeds vaker bereiken mij signalen dat ook feministen deze vrouwelijke kant van de hoogste orde niet meer verloochenen, zoals in een bepaalde ongelukkige fase van die beweging voorgekomen is. Ik voel mij met vrouwen op veel punten meer verwant dan met mijn medemannen. Ik zou haast zeggen dat ik me soms meer vrouw voel dan man. Dat zou dan weliswaar een lesbische zijn, maar dat kan, zeker onder feministen, onmogelijk als een bezwaar gelden. Als nieuwe man (Man 2.0 in cybertermen) zal ik nauwelijks uit de toon vallen tussen mijn collega’s. Zowel in mijn gedrag, kledingstijl en kleurpalet als in mijn gevoel zijn de invloeden van het vrouwelijke een essentieel element. Geborneerde geesten vatten dit soms openlijk of stiekem op als een teken van homoseksualiteit, maar dat ongemak heb ik er voor over. Dat dit (uiteraard) een misvatting is, kan wellicht een extra prikkel op de werkvloer zijn. Zowel op het professionele als op het persoonlijke vlak. Ik ben namelijk single en bereid dit te heroverwegen. Op deze lichte toets verder filosoferend, ik zal het element humor, daar waar gepast, in Opzij van harte stimuleren.

Dat er onder mijn bewind verder geen man de redactionele gelederen binnen zal dringen is overigens een keiharde garantie. Het sterkste argument dat ik die belofte niet alleen gestand wil doen maar daar ook toe in de gelegenheid zal zijn, is het volgende: Wie anders dan een mannelijke hoofdredacteur kan aannemelijk maken dat er geen sprake is van seksediscriminatie als consequent alleen vrouwen worden aangenomen. Als man staat hij buiten verdenking.

Ik realiseer me dat ik niet de enige man ben die het vrouwenbolwerk probeert binnen te dringen en dat dit soort pogingen met soms vooral publicitaire bedoelingen u de neusgaten uit moet komen. Zonder over hen op dit moment te willen oordelen noem ik de heren Kluun en Mark Koster die mij al voorgingen. Ik durf de stelling echter aan dat ik, in tegenstelling tot degenen die de kenmerken meezeulen van een traditioneel en weinig flatteus manbeeld, op de werkelijke ijkpunten een serieuze concurrent van vrouwelijke kandidaten ben. En dat kan m.i. alleen maar in het voordeel van Opzij zijn.

P.S. Mocht u op dit moment toch de voorkeur geven aan een vrouwelijke hoofdredacteur (of wellicht aan een andere man), dan ben ik toch gaarne bereid in uw blad met enige of zelfs rigoureuze regelmaat mijn licht te laten schijnen over het feminisme en andere vrouwen- en mannenzaken. Bijvoorbeeld in de vorm van bijdragen die als column een plaats kunnen krijgen. Om alvast een beetje te wennen.