Solo bij Kane

Voor de derde keer druk ik mijn CD speler op play. Deze heeft ongetwijfeld een repeat knop, maar Joost mag weten waar die zit. Mijn huiskamer wordt gevuld met de klanken van een schreeuwende gitaar. Nog even en dan is het zover. Ik ken alle nummers van voor tot achter uit mijn hoofd en schreeuw uit volle borst de teksten mee. Vriendlief komt terug van boodschappen doen en drukt de CD ietwat geïrriteerd op pauze, onder het mom van niet-zo-hard-anders-gaan-de-buren-klagen. Zanger Dinand stopt. Ik zing door. Hard. En vals, dat vooral. Twee uur voor aanvang van het concert fietsen vriendlief en ik richting station Haarlem, eindbestemming Rotterdam. Vanavond staat Kane in de Kuip. Zachtjes zing ik liedjes in de trein. Tot grote ergernis van vriendlief. Hij zucht en rolt met zijn ogen. Volgens hem kan ik niet zo mooi zingen. Volgens mij valt dat wel mee.

Het is een drukte van jewelste voor de deuren van het Feyenoord stadion. De stemming zit er goed in. Als de deuren opengaan, rennen mensen als dolle stieren het stadion in. Persoonlijk vind ik dat wat overdreven. Het stadion is groot genoeg. Samen met vriendlief wandel ik rustig over het terrein. Ik heb nooit een concert bijgewoond in een stadion als deze, intieme zaaltjes zijn meer mijn ding. Het plekje dat we veroveren geeft goed zich op het podium. Nu nog wel.
‘Wedden dat er straks iemand met zijn grote kop voor mij komt staan?’ zeg ik tegen vriendlief.
‘Nee joh, doe niet zo negatief.’
Ach, met negativiteit heeft het niets te maken. Zulke dingen voel ik altijd aankomen. En ja hoor, zodra de klanken van het voorprogramma door de Kuip klinken, komt de persoon met de grote kop inderdaad opdraven. Precies voor mijn neus. He. Ik mag niet meer raden.

Kane betreed het podium en weet er een echte show van te maken. Het publiek zingt mee, ik schreeuw mee. Hard. En vals. Hoor je toch niet, althans, daar ga je dan vanuit. [i]Something to Say.[/i] Ik voel de [i]‘yeaaaah’[/i] aankomen, net als op de cd. Blijkbaar ben ik de enige. Dinand houdt zijn mond. Het publiek ook. Dat resulteert in een geweldige solo. Niet van Kane, van mij.
De mensen voor mij kijken om en lachen. Ja, leuk. Het schaamrood staat mij op de kaken. Verdwijnen wil ik, nu. Ik druk op een denkbeeldige knop van een denkbeeldige lift en verdwijn langzaam onder de grond. Vriendlief staat achter mij te grinniken.

De rest van het optreden houd ik mij redelijk gedeisd. Eerlijk is eerlijk, ik stond best voor lul. De band bedankt zijn publiek en laat voorzichtig doorschemeren dat er DVD opnamen zijn gemaakt. Wel ja. Als ik daar maar niet op te horen ben, denk ik bij mijzelf.
En al mocht het wel zo zijn, zou ik stiekem ergens diep van binnen toch wel een héél klein beetje trots zijn.