Sombere pijn

Je kreeg bij je geboorte of eigenlijk vlak na de geslachtsdaad van je voortplanters, je leven aangereikt, je hebt op dat moment geen notie wat je met dat leven aan moet, wat het inhoud, wat het leven jou kan geven.
Je hebt totaal geen inspraak over of je geboren wilt worden of niet. Of je als zaadje het eitje wel wil bereiken. Het is: “SPLASH” en miljoenen medelotgenoten zwemmen als een heleboel doorgedraaide Pieter van den Hoogenbandjes of Inge de Bruintjes met de stroom mee.

En van al deze spartelende kikkervisjes die op het eitje afzwemmen, ben uitgerekend jij, en waarom jij, om wat voor onduidelijke reden dan ook, de eerste. Je komt bij het gulzige eitje aan en hap je bent het zaadje.
Na negen maanden wordt je geboren, je weet nog steeds niet waarom, jij je hebt er waarschijnlijk zelfs geen idee van dat je er, of wie je, bent.
Ja, als je op een leeftijd bent gekomen dat je, je allerlei dingen bewust gaat herinneren en wat een ieder je vertelt over je jongste jaren, dan wordt je, je bewust van het bestaan. Van het leven, jouw leven.

Het leven begint, maar voor jou is er de pijn, voor jou betekend het leven pijn, niemand ziet dat je lijdt, je vraagt je af waarom. Donkere wolken versomberen je geest, het licht is verdwenen en dat doet pijn. Geen pijn van een snij of zelfs andere ernstige wonden, maar in je gedachten er is geen zin meer in je bestaan en je weet niet waarom.
Je gedachten zijn donker als de nacht, somber is je blik, stil zijn je woorden, onbeschreven is de pijn.
Een antwoord is er niet, artsen en andere hulpverleners ten spijt, je hebt pijn en dat gaat niet weg. Je zinkt verder en verder, vrienden, familie proberen je te helpen, je te redden uit die kolkende rivier van pijn, uit het moeras van depressie.
Je weet dat ze van je houden, je weet dat ze pijn hebben jou zo te zien lijden. Maar je kunt er niets aandoen je zinkt verder, en verder.
De medicijnen helpen iets, maar toch blijft je hangen in het drijfzand van je gedachten, de stormen van je pijn nemen toe, trekken je steeds verder weg van dat ene kleine sprankje, dat vonkje, dat……….
Je kunt niet verder, mag je verdrinken, mag je dit je naasten aandoen, deze zullen altijd met diepe lidtekens en vragen die onbeantwoord zijn, blijven lopen.

Maar zij; kunnen ze maar van je blijven verlangen, te blijven watertrappelen, de snijdende gillende, sombere pijn te verdragen, hoelang kun jij dit nog aan.
Het leven is van jou, je hebt er toen voor gezwommen, je was de snelste en ook al weet je niet waarom.
Je weet niet wat je moet doen met de pijn die helse pijn, brandend in je geest, de pijn van jezelf en de pijn voor wie achter blijft.
Is het egoïsme van de anderen die je tegenhouden uit liefde en uit angst voor de pijn die gaat komen of is het egoïsme van jou, je wilt van de pijn af.
Je hebt de keus gemaakt, het maakt niet uit welke het is, het doet pijn voor jou en voor ons, voor altijd die brandende, gillende, snijdende, sombere pijn.

Senahponex