Hij vindt het prachtig als het baasje op de grond komt zitten om met hem te stoeien. Dan doen ze net of ze elkaar achterna zitten. Het baasje houdt hem dan vast en hij probeert los te komen. Of het baasje probeert hem te vangen terwijl hij heel hard heen en weer loopt. Het vrouwtje moet er altijd om lachen. Ze waarschuwt soms wel als ze samen iets te fanatiek aan de gang zijn. Maar dan lacht het baasje en zegt dat dat toch juist leuk is. Hij zelf vindt het prima.
Maar inderdaad, soms gaat het wel eens een beetje te hard. Laatst had het baasje hem in de houdgreep, hij wrong en draaide en kwam omhoog. Daarbij kwam hij met zijn hoofd tegen het oog van het baasje. Die had het eigenlijk niet zo gemerkt maar toen hij later met het vrouwtje koffie ging drinken vroeg zij geschrokken wat hij had gedaan. “Ik? Niks”, zei het baasje een beetje verbaasd. Hij kon natuurlijk zelf niet zien dat zijn oog helemaal blauw was geworden. Oeps. Het vrouwtje moest er toch heel hard om lachen. “Jij hebt wat uit te leggen, als je straks naar de huisarts en de tandarts moet.” Het baasje keek wel beteuterd. “Ik heb er echt helemaal niks van gemerkt.” Het oog van het baasje werd bijna paars, ze hadden toch hard gebotst. “Die hond heeft ook zo’n harde kop”, zei het vrouwtje, “hij heeft er zelf niks van gemerkt.” Nee, inderdaad, hij had echt niks gemerkt.
Gelukkig was het baasje niet zo flauw en bleef hij toch gewoon met hem spelen. Een van zijn favoriete spelletjes blijft toch altijd gooien met de bal. Een tennisbal natuurlijk. Daar beet hij dan een gat in zodat het baasje de bal beter kon vasthouden. En dan speelden ze samen wie het eerste de bal losliet. Wel jammer dat de tegelvloer in huis zo glad is, als hij meer grip had, zou hij echt wel vaker winnen. Nu ook, het baasje dreigde toch echt te gaan winnen, hij pakte nog wat beter naar de bal. En toen trok het baasje zijn hand wel weg, hij had nl. ook in de vinger van het baasje gebeten. Hij schrok er heel erg van, het was echt niet expres.
Het baasje bleef er erg nuchter onder. Hij pakte een stuk keukenrol om het bloeden te stoppen. Even later kwam het vrouwtje beneden. Oei, nu zou er wel wat zwaaien. Het vrouwtje had immers al gewaarschuwd. Ze keek van het baasje naar hem en weer terug. Eigenlijk keken ze allebei heel schuldbewust terug. “Sjongejonge”, zei ze, “ik hou geen maatje meer over op deze manier.” “Het is niet Stef zijn schuld”, zei het baasje, “we waren gewoon aan het spelen.” Het vrouwtje moest lachen. Pff gelukkig, ze was niet boos op hem. “Ik kan jullie ook geen moment alleen laten.” Nadat ze een pleister had gepakt ging ze koffie inschenken. Hij kreeg een snoepje. Hij keek even naar zijn bal. Hmm, toch maar even wachten. Het was nu wel even voldoende om aan de huisarts uit te moeten leggen.
0 reacties