Spiegeltje, spiegeltje, in mijn camera

“Gooeeeedenmiddag mevrouw, kan ik u helpen?”
“Ja, ik wil zo’n vrouwencamera.”
Het was net lang genoeg stil om van gênant te spreken.
“… een wat…?”
“Een vróú-wen-ca-me-ra!”
“Wat verstaat u daaronder?”
“Nou gewoon, hetzelfde als een vrouwenmobiel.”
“Sorry, ik snap het niet”, zei de flitsende verkoper. “Dat komt wel goed. Je weet wat een mobiel is?”
“Ehm, een telefoon?”
“ Juist! Wat zou nou volgens jou een vrouwenmobiel zijn?”
Twee vragende ogen keken mij aan.
“Een mobiel met een spiegeltje natuurlijk.”
“O God, ja, mijn dochter wilde er ooit zo een. Een roze telefoon met een spiegeltje, opgeleukt met kraaltjes.”
“Precies! Nou weet je ook wat een vrouwencamera is.”
“Eh, nee, volgens mij moet je vrouw zijn, om dat te weten.”
“Integendeel: je moet verstand van vrouwen en apparatuur hebben, om dat te weten. Kijk, het is heel simpel: een vrouwenmobiel is een telefoon met een spiegeltje. En een vrouwencamera is dus?”
“Een camera met een spie-gel-tje?”
“In de roos! Logisch hè, als je het eenmaal weet. Dat is met alles zo.”
“Maar mevrouw… sorry dat ik het vraag, maar wat móét u dan met een camera met een spiegeltje?”
“Nou gewoon, de rimboe in, alleen maar de eerste levensbehoeften met mij meezeulend zoals een camera, lippenstift, eyeliner en een föhn, anders zie ik er echt niet uit. Ik ga dan toch niet lopen sjouwen met allerlei overbodige toiletartikelen zoals een spiegel? Zou jij dat doen?”
“Ehm, nee.”
“Dus wil ik een camera met een spiegeltje. Hup, het objectief van de camera en de dop van de lippenstift losschroeven en mijn lippen voorzien van de nieuwste lentekleuren. Of mijn haren föhnen, net hoe het uitkomt. Twee voor de prijs van een.”
“Aha, ik snap het al. U heeft interesse in een spiegelreflexcamera. Analoog of digitaal?”
“Digitaal, want ik ben een talenmens.”
“Eh, logisch, alweer. Maar dat kost wel veel geld mevrouw.”
“Dat weet ik. En ik weet ook welke ik wil: de Konica-Minolta 5D, zodat ik mijn oude maar nog steeds perfecte 75-300 mm lens kan blijven gebruiken.”

De verkoper hipte van het ene level naar het andere. Ik zag hem denken: ‘wat wil dat mens, neemt ze me in de maling of weet ze van wanten? Haar ogen lachen, maar lachen ze me toe, uit, of allebei?’

Pas toen hij zeker wist dat ik op zijn niveau van gedetailleerde, technische informatie ging zitten en mij als onbenul begon te gedragen, werd zijn zelfontspanner ingeschakeld. Ik werd voorzien, nee, overvoerd door allerlei termen die ik niet eens kon spellen, hoewel ze vaak uit afkortingen bestonden. LCD, AEL, CCD, anti-shake, … maar ja, ik ben een talenmens, dus digitaal zal ik mij ook eigen maken, ooit. Tot die tijd geniet ik van het spiegeltje in mijn camera, dat ervoor zorgt dat ik perfect gemodelleerd beelden kan vastleggen.