Sport verbroedert?

Sport verbroedert, zeggen ze. Maar is dat wel zo? Dat lukt niet eens binnen een club, laat staan daarbuiten. Tijdens een vergadering over de sportnota hoorde ik een gemeenteraadslid roepen: “Sporten is gezond. Sport verbroedert. Sport versterkt de normen en waarden.”
En daarna hield hij een betoog over het teruglopend aantal vrijwilligers en Sociale Activering.Ofwel: mensen die een sociale achterstand hebben, of langdurig werkeloos zijn ‘vrijwillig’ laten werken bij een sportverenging. Normen en waarden, verbroedering? Is hij wel van deze wereld? Ik nodigen hem graag uit om incognito langs de lijn van een willekeurige jeugdwedstrijd te gaan staan. Niet om de wedstrijd te bekijken maar om ouders te observeren. En om vrijwilligers te bewonderen die in hun vrije weekend niet uitslapen maar zich bij het eerste hanengekraai naar het voetbalveld begeven. Om in de kantine te gaan staan, een team te begeleiden, naar een uitwedstrijd te rijden of een wedstrijd te fluiten. Uit clubliefde. Vrijwilligers die afhaken omdat ze stank in plaats van dank krijgen. Eigenlijk had hij die wedstrijd van een paar weken geleden moeten bijwonen. Die van de reus tegen klein duimpje. Ofwel: één van de grootste verenigingen met hun E weetikhoeveel tegen de het enige E- team van het dorpskluppie. Nauwelijks waren de spelertjes op het terrein of hun ouders begonnen de scheids uit te foeteren. ,, Wat doe je hier, wegwezen jij.” De scheids wreef verbaasd in zijn ogen en keek verschrikt om zich heen. Vervolgens haalde hij opgelucht adem want hij stond toch echt op het veld van zijn eigen kluppie. Maar het gescheld en getier ging verder. ,, Wij eisen een scheidsrechter van de bond, want jullie hebben een selectieteam” en het groepje ging dreigend om hem heen staan. De scheids haalde zijn schouders op en blies op zijn fluitje. De wedstrijd kon wat hem betreft beginnen. De leider en trainer van beide verengingen waren sportief. De scheids deed zijn best en de spelertjes speelden fair. En dan is het niet geloven dat beschaafde kinderen zulke onbeschofte ouders kunnen voortbrengen. De zin: ,, Hé scheids. Vuile thuisfluiter, als je niet normaal fluit dan zal ik je bek verbouwen”, was nog één van de netste. Na een tijdje was de scheids het zat en stuurde de onruststokers weg. De meeste supporters keken grijnzend toe. Niemand greep in. Behalve een vader die het tafereeltje, met de handen in zijn zakken, had gevolgd. In de rust liep hij naar de scheids, sloeg zijn arm over zijn schouder en fluisterde in zijn oor. ,, Wat die ander net zei, is nog niks. Ik weet je te vinden. Binnenkort heb je een gaatje tussen je ogen.” Alweer haalde de scheids zijn schouders op. Hij heeft dat al zovaak gehoord. Maar de lol is eraf. Binnenkort hangt hij zijn fluitje aan de wilgen. Kan hij voortaan op zaterdag lekker uitslapen.

Sport versterkt normen en waarden. Sport is gezond en verbroedert.
Maar wat te doen met agressieve ouders die het goede voorbeeld zouden moeten geven?
Alleen toelaten als zij zich Sociaal en Actief gedragen?