Je komt terug van vakantie, sleept de koffers uit de auto, caravan, taxi naar boven en binnen vijf minuten draait de eerste wasmachine. Geen idee wat nou nog precies schoon en wat er nodig snel gewassen moet worden dus de gehele koffer inhoud passeert deze machine. Terwijl de wasmachine vrij geruisloos zijn werk doet loop je naar beneden waar op tafel keurig drie stapels liggen. Neergelegd door de buurman die gedurende jouw afwezigheid, de plantjes, de lichten en niet te vergeten de post heeft verzorgd.
De eerste stapel wordt vrijwel direct gedachteloos terzijde geschoven. Reclamefolders. Nu je terug bent zijn de meeste reclames al verlopen of uitverkocht dus het heeft geen enkele zin deze door te kijken. Toch zul je het niet in je hoofd halen tegen de buurman, die je zojuist een pak thee uit je vakantieland cadeau hebt gedaan te zeggen dat hij die folders volgend jaar niet hoeft te bewaren. De middelste stapel, de belangrijkste is de stapel post. Snel werp je een blik op de enveloppen. Geen van justitie, pffffff, dat scheelt weer, geen blauwe enveloppen, ook altijd weer een opluchting, geen aanmaningen en ook niets van de deurwaarder. Maar bovenal geen geboortekaartjes of overlijdensenveloppen. Voor je het weet ben je vier weken weggeweest en is een dierbare inmiddels bevallen of in het allerergste geval inmiddels al begraven.
De derde stapel is de stapel kranten. Heeft het nog zin om het plaatselijk nieuws te lezen van vier weken geleden.
Begin je bij de eerste week van je afwezigheid of pak je de krant van gisteren. Op een of andere bizarre wijze lijkt de krant van gisteren toch de meeste aantrekkingskracht op je te hebben en dan toch weer de pagina met de rouwadvertenties, want stel je voor dat ………
Op het moment dat je de pagina openslaat valt je oog direct op een naam die je niet wilt zien en al helemaal niet op die pagina. Geen kaart betekent niet geen overlijden tijdens je afwezigheid.
Je doet de krant dicht in de hoop dat het allemaal een grote vergissing is. Dit is niet zo, dit kan niet en dit mag niet. Dit is zo f*cking oneerlijk. Waarom? Tijdens de vakantie, hun vakantie, waar ze zo genoten of hadden moeten genieten.
Na een paar minuten voor je uit te hebben gestaard doe je de krant toch weer open, het staat er echt, in die luttele seconden heb je niet iets ongedaan kunnen maken wat nooit had mogen gebeuren.
Honderden mensen gaan dood op een dag, laat staan tijdens je vakantie, maar juist die ene, deze, dat had niet mogen gebeuren.
Wij zouden het op prijs stellen als iedereen een gekleurde bloem meeneemt staat onder aan de advertentie. Het liefst had ik alle lavendelvelden van heel Frankrijk meegenomen wanneer ik daarmee alles ongedaan zou kunnen maken. Dat gaat niet, helaas. Daarom neem ik een bloem mee, die in mijn gedachte dat prachtige mooie lavendelveld is en nog heel lang zou moeten zijn.
De krant sla ik dicht, sprakeloos ……………………..


6 reacties

Avalanche · 18 december 2009 op 11:23

Mooi Ingrid, en verdrietig. Deze zin [quote] Het liefst had ik alle lavendelvelden van heel Frankrijk meegenomen wanneer ik daarmee alles ongedaan zou kunnen maken.[/quote]ontroert me vooral.
[size=small]Toch nog een puntje van kritiek: als je ‘ik’ had gebruikt in plaats van ‘je’ had het verhaal nog meer indruk gemaakt.[/size]

DACS1973 · 18 december 2009 op 13:08

Wat een nare thuiskomst van vakantie, zeg.

Ik sluit me aan bij de vorige spreker. Praten in tweede persoon enkelvoud is voorbehouden aan voetballers en J.P. Balkenende. En als je er dan toch voor kiest om het te doen, doe het dan consequent. De laatste drie zinnen staan plotseling wel in eerste persoon enkelvoud.

“Wij zouden het op prijs stellen…” etc. etc. had je wellicht beter tussen aanhalingstekens of cursief kunnen zetten.

LouisP · 18 december 2009 op 18:19

I.
‘k vind ’t best bijzonder…dat van Justitie wat vragend spannend. Hoezo!!
Allerergst..lelijk woord..aangepast fuck ook.
‘….Niet geen overlijden…
en inderdaad de kwoot van A. is heel mooi..

Louis

Mien · 21 december 2009 op 07:17

Kleine bespiegeling met grote impact.

Mien

Ingrid · 25 december 2009 op 23:05

Wanneer het praten in tweede persoon enkelvoud is voorbehouden aan voetballers zou dit betekenen dat hier vijf personen in huis in de tweede persoon enkelvoud praten en dat de hele dag, zeven dagen per week, 365 dagen per jaar. Laten we het dan maar bij Beatrix houden.

KawaSutra · 29 december 2009 op 00:32

Kan me voorstellen dat je dan sprakeloos bent.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder