Spruitjes

Daar zaten we. De hele familie. Gordijnen dicht en het bord op schoot. De blik gericht op de televisie. We spraken niet of nauwelijks. Als er al iemand iets zei dan leidde dat slechts tot instemming bij de rest. De sfeer was ingesteld op historisch. Geen relativerende opmerking, geen spoortje van twijfel . Slecht geboeid door het tafereel. Betoverend. Alsof de wereld uit de war was. Gordiaanse knopen ontrafeld. Ik zag het hem doen. Met een hoge hoed, een toverstaf en witte handschoenen. Het stond hem fantastisch. Hij loste het op. Joden en Palestijnen in een hoge hoed en hup. Daar zijn de witte duiven. Zonder enige triomf op zijn gezicht vervolgt hij. Het is zijn werk. De crisis ligt op tafel. Uit zijn mouw haalt hij een glimmend zwarte doek. Deze legt hij over de crisis. Hij brabbelt wat, zwaait met zijn stok en hup… verdwenen, opgelost, nergens meer te vinden. Vervolgens, stoïcijns, de boeien van de bureaucratie. Het lijkt een peulenschil. Zelfs ondergedompeld in een vat met water weet ie zich van zijn ketenen te bevrijden. De voorstelling gaat door. Hugo Chavez verschijnt. Samen toveren ze konijnen uit hoge hoeden. Op de achtergrond Mahmoud Ahmadinejad. Bloemen tovert hij. Uit jassen en tassen. Bloemen. Hij glimlacht naar de anderen. Gedrieën spelen zij met het licht en vertellen verhalen. De witte duiven vliegen over het toneel. Zwarte man, witte duiven. Ik zag het hem doen.

Ik weet niet meer wat we aten. Maar het zouden spruitjes geweest kunnen zijn. Ik ruik ze in ieder geval. Het is dezelfde lucht. De lucht van de maanlanding, van Cassius Clay.
De lucht van zondags kerkbezoek. De lucht van geborgenheid. De lucht die aanzet tot verbeelding.
Spruitjes. Ik hou er niet van maar ik kon de lucht dinsdagavond goed verteren.

Frank
25 januari 2009