Spuiten en slikken

“Zwaar hè?” vraagt een vriendin met meewarige blik. Ik haal mijn schouders op. Je kind verliezen, dát is pas zwaar, heb ik altijd gezegd. Maar hoe zou het zijn om een kind te verliezen dat er nooit is geweest? Vooralsnog kan ik daar met mijn gevoel niet bij. “Het valt wel mee”, antwoord ik dus in alle eerlijkheid. Hoe groot mijn kinderwens is? Ik ben onhandig met de kinderen van een ander en slaak geen hoge gilletjes als ik roze of blauwe sokjes zie. Toch klinkt ‘ongewenste kinderloosheid’ me ongeveer net zo in de oren als ‘zinloos geweld’.

Na twee vruchteloze jaren, waarin de noodzaak tot het gebruik van donorzaad ons keer op keer naar ziekenhuisafdeling 5 brengt, krijg ik een enquête toegestopt om te peilen hoe ik omga met mijn vruchtbaarheidsprobleem. Er is dus blijkbaar iets goed mis met me.

Inmiddels zijn we toe aan de derde afkorting: KID, IUI, IVF. Trouw prik ik iedere ochtend eerst één, dan twee injectiespuiten met hormonen in mijn onderbuik, die inmiddels vaag iets wegheeft van een speldenkussen. Er worden metingen verricht en eiblaasjes geteld en zowaar: daags na een vlot verlopen oogst (een punctie, in vakjargon) ontstaan er in het laboratorium enkele met het blote oog niet waarneembare embryo’s.

Om de eventuele innesteling van één daarvan te ondersteunen, krijg ik capsules voorgeschreven die vaginaal ingebracht meer effect schijnen te hebben dan bij oraal gebruik. Ze zijn rond, wit en zo’n halve centimeter in doorsnede. En zo loop ik driemaal daags rond als een volleerd bolletjesslikker. “Het is goed dat je nu niet naar Schiphol hoeft”, grijnst mijn vriend terecht.

Tussen ons werk, het avondeten en het gedrag van de kat door bespreken we de mogelijkheid van embryo’s in de cryo, hoeveel pogingen we nog hebben en hoe onze kansen liggen dat er daar een van slaagt. Een Vlaamse collega brandt een kaars voor ons in een klooster over de grens en voegt daar nog een boodschap voor mijn vriend aan toe: “Vader ben je met je hart, niet met je sperma.” Van verschillende kanten zijn de steunbetuigingen niet van de lucht. Ze sterken me en geven me een warm gevoel, maar mijn lichaam moet het zelf doen.

Elke ochtend na de terugplaatsing stap ik braaf in evakostuum op de weegschaal, om te controleren of ik geen vocht vasthoud. Maar ik kom niet aan, ik val af. Kan dit tengere lichaam een zwangerschap wel aan? “Negenjarig meisje bevalt van dochter”, lees ik op een nieuwssite. Dat beantwoordt mijn vraag. Ik houd me alvast voor dat als ook de laatste IVF-poging niets oplevert, we altijd nog meer tijd en geld overhouden om wereldreizen te maken. Zo heb ik in elk geval iets om naar uit te kijken.

Maar als ik zo’n twee weken later ’s nachts wakker word van de eerste menstruatiekrampen, moet ik toch even slikken.