Ssussh

Op een ijskoude avond sta ik in Utrecht op de bus te wachten. Naast me staan een oudere man en een klein meisje. Haar gezicht is grotendeels weggestopt achter haar sjaal, alleen haar rode neus en twinkelende ogen zijn nog te zien. ‘Opa, ik ken een hele moeilijke letter!’
‘Welke dan?’
‘De ssusshh’, sproeit ze.
Opa en ik kunnen er geen wijs uit worden.
‘Weet je woorden die beginnen met die letter?’, vraagt opa pedagogisch verantwoord.
‘Gewoon ssussh’, spuugt ze opnieuw.
‘Oh, de zzz van zus.’
‘Neehee!!’, zegt het meisje ontevreden. Intussen staan we tien minuten te wachten en beginnen mijn mutsloze oren te verijzen in de wind. Klappertandend vraagt opa waar ze de letter geleerd heeft.
‘Van de juf, die zijn vriend is ook met een ssushh’
Helaas is opa’s kennis van het liefdesleven van de juf beperkt en zal ons de oorsprong van de letter ssussh voorlopig onduidelijk blijven.

Na een tijdje rond het bushokje gelopen te hebben gaat het meisje op de rand van de stoep staan en tuurt in de verte.
‘Waar is de bus nou opa?’
‘Ik denk dat de buschauffeur een kopje koffie is gaan drinken’.
‘Of de wielen zijn eraf gevallen’, peinst het meisje.
‘Ja dat zou kunnen’.
‘Dat gebeurt soms toch, als ze de wielen niet goed vastgespijkerd hadden.’
Opa twijfelt over een educatieve uitleg, maar houdt het op een instemmend geknik.
‘Best wel dom van de busmakers.’

Na nog eens tien minuten blauwbekken bij de bushalte kijkt opa bezorgd op de tijdstabel. De volgende bus zou nu moeten komen. Hij schudt zijn hoofd.
‘De wielen zijn er echt af, hè?’, zeg ik.
Hij lacht.
In een kinderwereld is vertraging beter te begrijpen.