Sta op!

Iedereen heeft je laten vallen. Niemand staat op en neemt het voor je op. Niemand die zegt: En nu is het klaar!
Waarom niet?
Net volwassen en helemaal alleen. Twee kinderen die je niet bij je mag hebben, die je alleen mag bezoeken. Schulden. Verdriet.
En niemand die er wat aan doet, niemand die dit stopt. Moeten wij elkaar niet helpen? Is dat niet het doel van familie en vrienden? Mensen die er voor je zijn, waar je op kan vertrouwen.
Blijkbaar niet.
Vanaf dat je een klein meisje was, was er niemand. Geen rolmodel, geen voorbeeld. Niemand die het ooit voor je op nam.
Ik ook niet. Samen waren we jong, samen groeiden we op. Toen waren we twaalf jaar en onze wegen scheidden.
Nu allebei 23 jaar en ik hoorde je verhaal.
Ik baal. Ik baal als een stekker. Ik baal van deze wereld, van de mensheid. De mensen om jou heen die het zo ver lieten komen en die hun handen er vanaf trokken.
Niet ons probleem. Eigen schuld.
Je was een kind, het is niet jouw schuld.
Na 11 jaar ga ik je weer zien.
Ik wil je helpen, laat me je helpen.
Ik sta op en zeg: Het is genoeg, het is klaar.
Dit stopt hier. Samen gaan we vechten.
Ik hoop dat het niet te laat is.