Standje

Mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab belt:
‘Wil je lachen?’
‘Hoezo?’
‘Moet je hier naartoe komen.’
En hij verbreekt de verbinding.
Even later loop ik de sportschool van Ab binnen. Naast zijn werk voor ons onderzoeksbureau doet hij dit er als “hobby” bij. In de sportruimte wijst Ab met een grijns naar de hoek. En ik zie het met eigen ogen. Een wonder heeft plaats gevonden. Wethouder Prof. Jansen ligt in sportkledij, tussen een stuk of tien andere bicepsuelen, onder een halter zijn miezerige armpjes op te pompen. Hij volgt de aanwijzingen op van iemand die naast hem ligt. Een gestoorde computerhacker die ze hier Cookie monster noemen.

‘Kijk eens welk krachtpatsertje op niveau hier ligt te lijden,’ begroet ik Jansen opgewekt.
Jansen vertrekt geen spier.’Eh..meg ik ook even aan mijn conditie werken, ja!,’ kreunt hij beledigt.
‘Van mij mag alles, Jansen. Maar is dat echt voor je conditie of alleen omdat dat mouwloze t-shirtje dat je draagt geen gezicht is met die spillenarmpjes?‘
‘Rot jij effe lekker op!!,’ roept de naast hem liggende Cookie monster.
‘Nou nou nou, wat een taal, zeg! Hoor je dat Ab?,’ vraag ik aan de vrijeradicaal die erbij is komen staan.
‘Jazeker, ik hoor het. Zal ik hem een standje geven?’
‘Doe dat, Ab. Misschien is dat bevorderlijk voor zijn sociale omgangsvormen.’

Ab bukt zich en kietelt Cookie monster onder zijn oksels op het moment dat die de halter boven zijn hoofd tilt.
Het resultaat daarvan met tevredenheid aanschouwend richt ik mijn aandacht weer op Jansen. Maar die geeft er de brui aan en loopt zwetend naar de kleedhokjes waar hij een kwartier later weer uitkomt zoals wij hem alleen kennen: gekleed in een ongehoord fout pak. En de kapper die zijn kapsel gecomponeerd heeft is duidelijk een carrière als behanger misgelopen.

Aan de bar neemt hij een fruitsapje en zucht daarbij: ‘Zelfs hier is het druk,’ raaskalt hij.
‘De hele wereld is druk, Jansen,’ zeg ik troostend.
‘Ja, wat moet je er aan doen,’ zucht hij.
‘Grote schoonmaak,’ stel ik behulpzaam voor. ‘Volgens mij kan alleen een grote oorlog nog helpen,’
Hij kijkt mij wantrouwend aan.
‘Ja Jansen, een grote oorlog. Of vogelgriep. Maar zelfs een miljoen doden helpt niet meer.’
‘Nee,’ stemt Ab in. ‘Wereldwijd merk je dat niet eens. Het zal een tijdje stinken. En voor je het weet klaagt iedereen over de overlast maar dan is het weer business as usual.’

Cookie monster die er intussen ongemerkt bij is komen zitten wrijft over een ongehoord grote blauwe plek op zijn kale schedel.
‘Bezeerd, Cookie?,’ vraag ik belangstellend.
‘Weet je wat ik hoop,’ zegt Cookie met opeengeklemde lippen?
‘Vertel op,’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Dat jij snel de moord zult stikken, kwallebak!’
‘Vind ik op zich niet negatief, Cookie,’ antwoord ik nadenkend. ‘Ik bedoel maar; als je vroeg sterft ben je langer dood, en dat heeft ook z’n voordelen.’

Cookie reageert niet. Een slokje fruitsap met sinaasappelpulp schiet in z’n verkeerde keelgat. En dat zelfs zonder een standje van Ab.