Het is weer zover, diep verzonken in mijn verhaal vergeet ik iets. Ik ben voor een paar uur de dromer. Heerlijk vind ik dat, schrijven en lezen doe ik het liefst, als er even niemand thuis is of in de nacht wanneer iedereen slaapt. Ongestoord werken is in dit huishouden erg moeilijk, maar ik doe mijn best. Vanmiddag lekker even een eind gefietst en mijn hoofd heeft weer ideetjes genoeg. Maar mijn timing is niet zo geweldig. Het is even voor 3 uur nog een half uur dan komen de jongste twee thuis van school. Ik rammel er dus nu nog even flink op los, probeer al mijn ideetjes op het scherm te krijgen.
Ik hoor en zie niet anders meer dan de getikte letters, geen besef meer van tijd en de wereld, alles kan me nu gestolen worden.
En dan een paar meter bij me vandaan wordt er ruw op het raam gebonkt, ik verstijf van schrik. En kijk in helder blauwe en ondeugend lachende jongensogen, ik wil mijn mond open trekken en wel even flink vloeken. Maar ik bedenk me op tijd, het is immers niet zijn schuld dat ik schrik. Ik voel me wel verschrikkelijk in de maling genomen door dit kleine monster.
Het uitwerken moet dan later maar.
Later…
Zo begon ik eens een column, wetende dat ik er eens een stukje aan zou schrijven. Want weggooien van beginnetjes is zonde.
Het schrijven zit me nu eenmaal in het bloed en dat kruipt overal en altijd. Het is een doorlopend iets, niet te stoppen.
Echte rust zal ik pas kennen als er geen druppel bloed meer stroomt in mij, de drang naar schrijven is soms zo groot dat ik nauwelijks in staat ben tot iets anders.
Ik telde zojuist nog zeker twintig beginnetjes voor columns of verhalen, ze moeten nu eens afgeschreven worden.
Kon ik mijn hoofd maar eens formatteren, dat zou geweldig zijn.
Hoeveel letters zullen mijn vingers nog tikken? Zolang ik leef zal ik schrijven, dromen en fantaseren over al het mooie.
Tot de volgende column dus maar…
10 reacties
Sarakim · 9 april 2004 op 13:02
Het leukste is bijna in slaap dommelen, je ineens realiseren dat dat een goed idee is en vervolgens weer klaarwakker in bed liggen woelen.
Ik denk dat er weinig mensen hier rondhangen die dit níet zullen herkennen 🙂
Kees Schilder · 9 april 2004 op 13:15
Helemaal waar.Zeer herkenbaar.En heel goed omschreven, pepe
Mosje · 9 april 2004 op 14:52
[quote]Kon ik mijn hoofd maar eens formatteren, dat zou geweldig zijn.[/quote]Gewoon proberen: format pepe:\*.*
deZwarteRidder · 9 april 2004 op 16:15
leuk is dat he? dat als je die eerste zin hebt, en die schiet er soms zomaar in, dat dan de rest vaak (maar niet altijd) vanzelf volgt…kan ook neurotisch worden als ik na een zin of wat “vastloop”..heel herkenbaar PePe
Ma3anne · 9 april 2004 op 18:17
[quote]Zo begon ik eens een column, wetende dat ik er eens een stukje aan zou schrijven. Want weggooien van beginnetjes is zonde. [/quote]
Hoeveel beginnetjes heb je intussen al, Peep?
Komt me bekend voor!
Ik gooi beginnetjes die niet verder willen meteen maar weg, want dat wordt toch niks meer.
Op rare momenten begin ik zomaar aan nieuwe beginnetjes en als het er dan verder lekker uitrolt, dan ga ik er vanuit dat het wat wordt en laat me door niets meer tegenhouden. Zonder nadenken stuur ik ze dan in. Ploemp, zo in het diepe. Kicken is dat! 😀
Farfalla · 9 april 2004 op 18:34
Ik heb het vaak omgedraaid. Ik vind het begin erg moeilijk om te bedenken terwijl ik het middenstuk en slot al lang in mijn hoofd heb.
Zo te zien blijf je nog wel even door gaan met schrijven. Ik zal je columns lezen, want ik ben inmiddels al een groot fan. Ik wens je veel succes met het schrijven van alle mooie columns die nog komen gaan!
Mup · 9 april 2004 op 19:11
Zo heb ik al jaaaren een titel in mijn kop die weet dat ik hem eens ga gebruiken, alleen nog niet hoe:-)
Groet Mup.
pepe · 9 april 2004 op 21:26
Ik vond het zelf een vrij slappe column, heb lang getwijfeld of ik hem zou weggooien of in sturen.
Dank jullie voor jullie aardige reacties
Wanneer krijg ik eens ongezouten kritiek?? 😉
Li · 9 april 2004 op 21:34
[quote]Ik telde zojuist nog zeker twintig beginnetjes voor columns of verhalen, ze moeten nu eens afgeschreven worden. [/quote]
Dan hebben we er in ieder geval nog twintig van je tegoed. 😛
Li
Eftee · 10 april 2004 op 13:30
Heel herkenbaar, die beginnetjes. Ook om ’s nachts op een idee te komen en geen papier in de buurt te hebben om het even snel op te schrijven.