Steelse verleiding

“Ik doe het niet, ik doe het niet, ik doe het niet meer!” Ik sta voor een kledingrek in een dure winkel mezelf te overtuigen dat stelen iets voor slechte mensen is. Een mooi shirtje kijkt me uitdagend aan. “Pak me,” lijkt het te schreeuwen. Met mijn handen voel ik eraan, zogenaamd zoekend naar het prijskaartje. In werkelijkheid merk ik zo dat er geen alarm aan bevestigd is. Stomme winkeliers! Waarom brengen ze me weer in de verleiding? Mijn bloed begint sneller te stromen. Ik ben de jager en dat shirtje is mijn prooi. ‘Van mij’ galmt het door mijn hoofd. Razendsnel grijp ik het kledingstuk van het rek, kijk terloops om me heen en loop zonder aarzeling de winkel uit, mijn buit open en bloot over mijn arm. Als nu de alarmpoortjes afgaan kan ik altijd zeggen dat ik even in de etalage wilde kijken. Het alarm gaat niet af. In een overwinningsroes prop ik het in mijn tas.

“Morgen, morgen ga ik stoppen,” probeer ik mijzelf te overtuigen, “maar vandaag mag ik nog, voor de allerlaatste keer.”

Thuisgekomen worden mijn tassen vliegensvlug uitgepakt. Elk stuk wordt bewonderd. Kleding, twee peperdure kandelaars, belachelijk prijzig speelgoed en allerlei frutsels staan op tafel. Trots tel ik de prijskaartjes bij elkaar op: vijfhonderd euro in iets meer dan een uur. Tevreden steek ik een sigaret aan met mijn nieuwe glanzende aansteker. Dan volgt fase twee. Wie ga ik er blij mee maken? Zelf heb ik niets nodig. Mij gaat het om de spanning, de blijde gezichten van de ontvangers dienen uitsluitend als toetje.

In mijn studententijd pikte ik alles wat los en vast zat. Iedereen had een bijbaantje, maar ik had dat niet nodig. Mijn proletarisch winkelgedrag ontwikkelde zich in razendsnel tempo tot geheelvoorzienend. Eten, kleding, sieraden, alles verdween zonder afrekenen in mijn tas. Mijn studentenbeurs werd gebruikt voor uitgaan en kleine, niet steelbare aankopen. Andere studenten waren wel eens verbaasd, maar als ze hoorden dat mijn ouders elke maand een aanzienlijk bedrag op mijn rekening stortten, bleef er slechts jaloezie over.

Natuurlijk nam ik nooit vrienden mee naar huis. Waarschijnlijk zouden de vragen toenemen bij het zien van het kleine huisje van mijn ouders in onze achterstandswijk. Ik schaamde me voor mijn afkomst. In mijn fantasie leefden wij in een grote villa aan de rand van de stad en werd mijn vader gepromoveerd van eenvoudige timmerman naar dokter. Mijn moeder was zijn assistente. Het duurde niet lang voor mijn fantasie ook mijn werkelijkheid werd.

Vandaag de dag ben ik succesvol wetenschapper. Mijn man is eigenaar van een groot bedrijf. We wonen in een riant huis en onze kinderen gaan naar de beste scholen. Als er aan dit perfecte plaatje geen zwart randje zat, zou ik waarschijnlijk elke dag fluitend opstaan. Ik moet er mee stoppen en het mijn man vertellen, zoals ik al mijn jeugdzonden aan hem heb opgebiecht. Vandaag was mijn laatste keer. Vanaf nu ga ik alleen nog maar dingen kopen. Ik ben toch geen slecht mens?

Wat zal hij blij zijn met dat nieuwe zijden overhemd…