Vroeger had ik een periode waarin ik bijna elke zin begon met de woorden: “Later als ik groot ben dan…” De ene keer nam ik me voor allemaal tienen op school te halen en een andere keer nam ik me voor om een beroemde popster te worden. Heerlijk vond ik het, mijn eigen droomwereldje waar in alles kon. Ik had nog geen besef hoe het leven echt kan zijn, en dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Toen ik wat ouder werd begon het leven moeilijker te worden. School was moeilijker dan ik dacht, hoewel ik daar later overheen gegroeid ben. Ik kwam erachter dat het in de liefde niet altijd op rolletjes loopt, en dat het geven en nemen binnen een relatie niet altijd letterlijk bedoeld wordt vond ik evenmin adorabel. Ook hier ben ik later overheen gegroeid, door mijn lieve vriend, die ook heel goed onderwerpen voor columns kan verzinnen. Er is een ding waar ik in dit stadium nog niet overheen gegroeid ben, en dat zijn mijn ouders. Ze zeuren de hele dag aan mijn hoofd, ik doe niets goed in hun ogen. Ik mag niets, en wanneer ik iets mag worden er bepaalde grenzen gesteld waar ik en ook mijn vriend ons helemaal dood aan ergeren. Wanneer ik en mijn vriend ruzie hebben gaat het over mijn ouders, en dat bevorderd natuurlijk niet echt de sfeer. Mijn ouders commanderen me en geven me nooit eens een compliment. Ze denken dat hun beslissingen de beste voor mij zijn, maar ik denk dat ik, met mijn bijna 17 jaar, toch echt wel mijn eigen beslissingen kan nemen. Laat het ze me in ieder geval een keer proberen, dan kunnen we zien hoe het uitpakt, en kan ik mezelf eindelijk een keer bewijzen. Natuurlijk zijn er mensen van rond de 17 die de steun van hun ouders hard nodig hebben, maar ik niet!
Veel mensen zullen dit een zeer puberale column vinden, maar dat is het niet. Nee echt niet! Ik wil alleen een klein beetje begrip, en een keer iemand zien die het met mij eens is. Ik zie mezelf echt helemaal niet als puber, maar meer als volwassene. Ik denk als volwassene, ik doe als volwassene. Ook bij volwassenen is er een druppel die de emmer over doet lopen. Dus zeg nu alsjeblieft niet dat ik puberaal bezig ben, want dat ben ik niet!
Waar ouders vaak niet op letten is de behoeften van hun kind, want deze veranderen natuurlijk in de loop van de tijd. Ze blijven hun kind zien als dat kleine schatje van vroeger, terwijl het kind (of bijna volwassene) smeekt om begrip. Ouders zitten in een bepaald ritme waar je ze lastig uit kan krijgen. Sommige ouders worden makkelijk wakker geschud, en bij anderen duurt het gewoonweg wat langer. De opvoeding van het kind is en blijft natuurlijk altijd een lastig onderwerp, hoewel ik hier als jonge vrouw (gelukkig) nog weinig tot geen ervaring mee heb. Ik zie genoeg ouders die het goed doen in mijn ogen. Dan verschijnt er elke keer weer een glimlach op mijn gezicht.
De laatste tijd wanneer ik in bed lig denk ik vlak voordat ik ga slapen: “Later wanneer ik officieel volwassen ben dan…” Ik vorm mijn eigen perfecte leven. Mijn lieve vriend, ik en mijn toekomstige kinderen in een mooi huis. Ik zal er alles aan doen om mijn kinderen en mijn vriend het naar hun zin te laten hebben, wat ik er ook voor moet doen. Ik wil mijn kinderen een mooi leven geven, en wanneer ze zichzelf oud genoeg vinden om hun eigen keuzes te maken zal ik dat accepteren. Natuurlijk is dat voor ouders moeilijk, maar toch moeten ze hun kinderen een keer loslaten. Je wilt niet dat je kinderen de verkeerde beslissingen nemen, maar wanneer ze een verkeerde beslissing nemen, zullen ze er wat van leren, hoe pijn dat ook doet. Ik zou mijn kinderen nooit zo opvoeden als mijn ouders mij opgevoed hebben. Niet dat ik het mijn ouders kwalijk neem over het verloop van mijn leven. Integendeel zelfs. Ergens diep in mij heerst toch respect voor hen, omdat ze ‘het’ op hun eigen manier gedaan hebben. Stelletje betweters!
14 reacties
Fiore · 9 mei 2004 op 20:07
Ja, zeker een goede column, hier ben ik het totaal mee eens, dat ben ik meestal wel omdat ik je vriendje ben natuurlijk. Het is zeker geen puberale column, je hebt gewoon gelijk, laten we hopen dat er vlug verandering in komt.
kus GJ
Bakema_NL · 9 mei 2004 op 20:13
Eigenlijk moet je over 15 jaar of zo nog eens een column over dit onderwerp maken.
Ik voed mijn zoontje wel redelijk hetzelfde op als mijn ouders met mij gedaan hebben, want ik heb vroeger toch niks te klagen gehad eerlijk gezegd. Een paar dingetjes doe je anders natuurlijk. Zo zal ik mijn zoontje niet gaan pushen met bijvoorbeeld huiswerk, dat had op mij ook een averechtse uitwerking, dus dat zie ik niet zitten, maar verder hebben ze het wel begrepen eigenlijk. Vrije opvoeding, maar zeker wel met een aantal duidelijke regels en waag het niet om je daar niet aan te houden.
Maestro · 9 mei 2004 op 20:34
Wat een puberale column zeg 😛 Nee geintje, ik hoop inderdaad voor je dat je ouders wat minder streng worden en wel goede column
pepe · 9 mei 2004 op 20:59
Goeie column Farfalla, ooit dacht ik er ongeveer het zelfde over.
En tuurlijk doe je als ouders je best ze dat te geven wat je kan. Maar meestal waardeer je dat later pas.
En dat loslaten gaat stapje voor stapje en is zoveel moeilijker dan je denkt als je nog geen kinderen hebt.
Een kind is iets kostbaars wat je te leen hebt.
[quote]Ik zie genoeg ouders die het goed doen in mijn ogen. [/quote]
Het gras bij de buurman lijkt altijd groener…
[quote]Ik wil mijn kinderen een mooi leven geven, en wanneer ze zichzelf oud genoeg vinden om hun eigen keuzes te maken zal ik dat accepteren. [/quote]
Ik kan je vertellen dat hier de jongste al vindt dat hij best even voor 30 euro’s Yu-Gi-Oh-kaarten kan kopen en natuurlijk ook nog even die echte skates van 200 euro. Wanneer ben je waar oud genoeg voor, niet wanneer hij dat denkt dus.
Lekker blijven schrijven farfalla, leuk om jouw kant te lezen van dit onderwerp.
nosferatu · 9 mei 2004 op 21:03
mooie column, maar ik denk dat toch veel bijna volwassen er zo over denken. Je ouders doen wat zij denken dat goed voor je is en dat helpt je te vormen voor later. Ook al lijkt het niet zo, je ouders houden van je. En als je denkt dat jij het anders zal doen later dan moet je dat vooral doen, maar ik denk dat het je nog zal verbazen over wat je van je ouders hebt overgenomen in de opvoeding. Denk niet te veel na over de problemen die je nu ondervind, want je bent echt niet de enige, er zijn er echt wel meer. Ikzelf denk ook weleens dat mijn ouders me iets meer mogen laten nadenken over mijn eigen leven, maar dat zijn momenten. Als je doet wat jij denkt dat goed is en dat later vol houd en je eigen moie leventje bepaalt, dan komt het later vanzelf goed met je. En als je dat doet dan komen de complimenten vanzelf.
En als je denkt dat je ouders het te bont hebben gemaakt, denk dan maar dat ze het doen omdat ze van je houden omdat je hun kind bent en ze willen dat het later goed met je komt.
Je bent echt niet de enige die er zo over denkt, maar maak je er niet te druk om want het komt allemaal wel goed met je later, daar heb ik wel vertrouwen in.
Shitonya · 9 mei 2004 op 23:06
Veel mensen zullen dit een zeer puberale column vinden, maar dat is het niet. Nee echt niet! Ik wil alleen een klein beetje begrip, en een keer iemand zien die het met mij eens is. Ik zie mezelf echt helemaal niet als puber, maar meer als volwassene. Ik denk als volwassene, ik doe als volwassene. Ook bij volwassenen is er een druppel die de emmer over doet lopen. Dus zeg nu alsjeblieft niet dat ik puberaal bezig ben, want dat ben ik niet!
Dit stukje hierboven komt nog wel over als “puberaal”… nahja een beetje. Want niemand heeft nog iets gezegd of je voelt je al meteen aangevallen. En je bent bang dat anderen je een puber vinden…puberale column, ook goed. Dat uitroepteken is ook een beetje teveel van het goede. Mensen denken toch wel wat ze willen, of je het nu leuk vindt of niet.
Maar ja “lekker boeiend”, het gaat er niet om wat mensen van je vinden, zolang je maar jezelf blijft en je vrienden/familie je accepteren zoals je bent.
Wel enige column hoor 🙂
Eigenlijk zou er nog een genre column moeten komen. Ik lees vrij veel “dagboek/ eigen leven” columns, misschien dat we hiervan ook een aparte groep kunnen maken net zoals : “sport”, “mannen en vrouwen” enz…
sally · 9 mei 2004 op 23:12
Als je zelf nog nooit een zaak hebt gehad:
Weet je nooit wat voor spanning dat soms met zich mee brengt
Als je nog nooit liefdesverdriet hebt gehad kun je je niet voorstellen hoe een hart breekt.
Als je zelf nog nooit een kind hebt gehad weet je niet hoeveel zorg dat soms met zich mee brengt.
Pas als jij een dochter van zeventien hebt weet je dat je het beste met haar voor hebt. Al denkt zij van niet.
Zolang jouw ouders zich nog druk maken om jouw wel en wee, betekend dat meestal dat ze nog erg veel om je geven.
Maar jouw gevoel kennen we allemaal.
Want veel van ons zijn ook zeventien geweest.
Veel liefs en geluk met je vriend!
Sally
feyenoord4ever · 9 mei 2004 op 23:58
pfew… dat zal wel opluchten deze column. 😉
kdenk wel dat je het stukje over ‘puberale column’ weg had moeten laten.
zo… nou ga ik maar weer verder met me Nederlands beschouwing 🙁
Ma3anne · 10 mei 2004 op 00:03
Kortom, je bent zelfstandig en volwassen aan het worden en je aan het losmaken van je ouders. Helemaal perfect!
Ik heb genoten van deze column. Herken er veel in van de gesprekken met mijn kinderen…
eveltje · 10 mei 2004 op 05:10
het kan zijn dat ik een vertekend beeld heb , want ik heb goede ouders, ik kan mijn eigen keuzes maken. dat doe ik ook soms tegen de wil van mij ouders in maar dan praat ik daarover met mijn moeder.Zij weet dat ik mijn iegen mening heb over zaken. Als ik ooit kinderen heb zal ik ze ook zo opvoeden, mijn moeder heeft ook moeten vechten om mensen te overtuigen dat een huis met twee moeders wel een goede omgeving is
Teddy · 10 mei 2004 op 07:14
hmmm, ik bedenk me dat ik wel blij mag zijn dat men ouders me redelijk vrijlaten in mijn keuzes. Ik ben alleen zo’n iemand die die keuzes niet nodig heeft omdat ik ze toch nooit (mis)bruik. Ach, gewoon hopen dat het toch op een of andere manier anders wordt, en als dat niet gaat lukken.. tja.. het duurt niet zo lang meer voor je redelijk zelfstandig kan gaan zijn..
viking · 10 mei 2004 op 12:17
[quote]Ik zou mijn kinderen nooit zo opvoeden als mijn ouders mij opgevoed hebben.[/quote]
Dat zullen de meeste ouders wel zeggen. De mijne zeiden het ook. Hebben ze het daarom beter gedaan? In sommige opzichten wel. Maar in andere opzichten hebben ze volkomen gefaald. Jammer. Maar waarschijnlijk zal mij dat ook overkomen! Het beste lijkt me dat je je erzelf niet al te druk om maakt. En wanneer het je wel bedrukt, confronteer hen er dan mee! Het helpt. Een beetje tenminste…
Irma · 10 mei 2004 op 23:00
Ik ben het met Viking eens. Je doet later weer andere dingen verkeerd in de opvoeding; het hoort erbij. Perfecte ouders bestaan niet. De perfecte opvoeding bestaat ook niet. Omdat er geen mens hetzelfde is, waardoor je telkens weer opnieuw probeert het beste ervan te maken. Let wel: ‘wat JIJ het beste vindt’ en dat is meestal de nieuwe generatie (je kinderen) niet met je eens…
Maestro · 11 mei 2004 op 12:55
Eerlijk gezegd mag ik hopen dat ik me kinderen net zo opvoed als mijn ouders mij opvoeden. Ik heb echt niks te klagen en denk af en toe wel of ik dat ook wel kan. Maar Farfalla de volgende column mag wel iets beter, want dat stukje van puberale column mag inderdaad weg feyenoord4ever.