Sterallures

Hij was de ster van het recreatieteam volleybal.
Altijd de perfecte outfit. Knie- en elleboogbeschermers, net uit de handwas. En zijn kleding zonder ook maar één kreukje. Leiden was dan ook behoorlijk in last wanneer we eens een ander clubshirt aanmoesten. De coach kon dan behoorlijk op hem inpraten, omdat het anders ten koste zou gaan van zijn prestaties in het veld. Waar wij liever in de kantine een drankje nuttigden voor de wedstrijd, was hij al bezig met de warming-up. Blokken deed hij als de beste. Hij had er ook de juiste lengte voor. En of de ballen nu laag of hoog op hem afkwamen, met één sierlijke beweging wist hij altijd de juiste persoon te bereiken of de bal over het net te retourneren. Menige wedstrijd hebben we op onze naam mogen schrijven dankzij zijn inzet.
Na de wedstrijd lieten wij de warme waterstralen onze weinige zweetdruppels wegspoelen. Natuurlijk in ons blootje. Dat was voor mij geen enkel probleem sinds ik als pupilletje (tegenwoordig de F-jes) bij het voetbal verplicht werd om gezamenlijk te douchen. Net als de verplichte controle door de leider of de voetbalschoenen wel gepoetst waren. Onze ster was dan als enige nog geruime tijd bezig met de cool-down. Ik heb vaak met hem in de kleedkamer vertoefd. Meestal waren we dan met zijn tweeën. Hij vanwege zijn oefeningen, ik vanwege de snelheid die ik zowel binnen het veld tentoonspreidde als daarbuiten bij het omkleden. Douchen deed hij zich nooit. Naar zijn zeggen omdat hij thuis een uitgebreid bad nam om zijn spieren weer wat te ontspannen. Bovendien waren de doucheinrichtingen ook ver beneden zijn opvattingen over hygiëne.
Als wij tenslotte ook aan konden schuiven bij de rest van het team, was dat meestal het signaal om op te stappen. Ik kon dan nog net een pilsje pakken, maar onze matchwinnaar verzaakte. Daarom deponeerde hij ook bijna nooit een bedrag in de (drank)pot.
Ook buiten het veld speelde hij voor ster. Hij bezat een nieuwe auto, waar ons hele team inpaste, en waar je toch een dik modaal jaarsalaris voor moest neertellen Bij uitwedstrijden liet hij zich echter liever rijden, waarschijnlijk i.v.m. de mentale voorbereiding op de match. De contributie werd altijd op het laatste moment overgemaakt, en bij de huis-aan-huis-collectes gaf hij nooit thuis, omdat hij bedragen i.v.m. de fiscus altijd per giro overmaakte. Zijn kleding was ook altijd dik in orde. Ik ontwaarde zelfs een keer het Zeemani label.
Echte vrienden had hij volgens mij niet. Aan zijn dure ring te zien had hij had wel een relatie. Maar omdat hij zich altijd liet verontschuldigen bij de clubfeesten hebben wij nooit het genoegen gehad kennis te maken. Hij woonde bij mij in de wijk, en daarom liepen we elkaar wel eens tegen het lijf. Zoals ook laatst bij de apotheek. Ik wachtte daar op mijn pillen tegen de cholesterol toen hij binnenkwam. De gêne was van zijn gezicht af te lezen, toen hij me groette. Terwijl ik voorzien van mijn lading pillen de deur dichtdeed, hoorde ik nog net tegen ster zeggen : “Meneer, voor die Viagrapillen is wel een eigen bijdrage verschuldigd”.