Sterrenstaarders

“Vertel me nog eens over de sterren,” vraag ik. “Jij bent hier de enige ster waar het om draait,” antwoordt ze. Ik kruip dichter tegen haar aan. Ze weet wat ik wil horen: – Maar hoe worden sterren geboren? – “Sterren worden geboren uit sterrennevels,” zegt ze, wetende dat ik geen genoegen neem met vragen die onbeantwoord blijven. “Sterrennevels,” zeg ik haar na, terwijl ik met mijn vinger de contouren van de ‘Steelpan’ volg. Zolang ze maar vertelt, blijft ze leven, had ik ooit besloten. Misschien dat ik daarom zo graag naar haar luisterde. Alsof ieder woord dat haar mond verliet haar leven langer kon doen voortduren. Niets was pijnlijker dan de dagen waarop ze zich te zwak voelde om te spreken, dat ze alleen maar stil kon liggen, als een gewond vogeltje dat je met heel je hart nieuw leven wilde inblazen. Opdat het weer kon vliegen, en je met een triomfantelijke blik kon zeggen: Kijk, daar heb ìk haar mee geholpen.

Nu geen vragen meer stellen, neem ik mezelf voor. Ik ben nu oud genoeg om te beseffen dat ik haar stem soms moet sparen. Maar dan schraapt ze haar keel en begint ze haar verhaal. “Net zoals er hier op aarde plekken zijn waar mensen bloemen en planten kweken, zijn er in het heelal reusachtige sterrenkweekplaatsen,” vertelt ze. Haar stem is mooi, ik voel me gelukkig. “Je moet je die plaatsen voorstellen als enorme gaswolken, waarvan delen ‘instorten’ tot enorme bollen. Iedere keer wanneer er zo’n bol ontbrandt ontstaat er een nieuwe ster.”

Stilzwijgend staren we omhoog. Trots pronkt de Poolster aan het noordelijk halfrond, de Grote Beer kijkt gemoedelijk op ons neer en het gras voelt aan als een warme, zachte deken.

“Kijk,” wijst ze. “Een vallende ster.”

En samen vouwen we onze handen in een kom.