Stilte

Ik herinner me nog die avond. Je zat vol energie. Jij zocht naar gezelschap en ik zocht mijn sigaretten. Iedereen leek je te kennen en ik moest lachen om je slechte manieren. Ik vroeg je om niet zonder mij naar huis te gaan en ik wachtte op je bij de deur. We zagen elkaar in slechtverlichte ruimtes en we vonden elkaar in bed. We luisterden naar de vier jaargetijden met het stof op onze oogleden. We spraken in dezelfde taal, synchroon en vertrouwd. Toen we bijna verdronken besloten we om alsnog te zwemmen. Ik vroeg je nog om op me te wachten. Maar je zag je eiland al in de verte. Alles was onwerkelijk op onze planeet. Ik voelde me koning in een jungle. Ik liet je de stilte zien en jij liet me de kleuren horen. We leefden in een sprookje met een ongebruikelijk plot. En waar we ook heengingen, we kwamen altijd weer thuis.

Ik liep door de dageraad. Bedwelmt en in een waas. Ik keek naar binnen door een raam en zag een bekend gezicht. Dezelfde lippen, hetzelfde haar. Mijn blik werd omhooggetrokken naar de lucht maar ik zag niets dan zwarte gaten waar ooit de sterren naar ons staarden. De vreemde astronauten losten op in een eindeloze ruimte. En de winter viel me aan als een ongewilde gast.

Ik kan het niet geloven. Niemand heeft er een verklaring voor. Je hoefde het alleen maar te zeggen. En ik was er voor je geweest. Je hoefde het alleen maar te zeggen. Je weet dat ik er voor je was geweest.

Ik voelde me erg down. Ik belde je en jij herkende het. Op zaterdag zouden we afspreken en het gebeurde op een vrijdag. Ik weet zeker dat ik je had begrepen. Voor mij hoefde je je niet groter voor te doen. Je hoefde het alleen maar te zeggen. Ik dacht dat we ons nooit groter aan elkaar voor hoefden te doen.

Laten we vandaag een afspraak maken: beloof me dat je me vertrouwt.

Je hoeft niet aan verwachtingen te voldoen.
Ik wil alleen maar dat je me vertrouwt.

Ik belde je vanacht. Ik voelde me erg down.
Ik weet zeker dat je me had begrepen.

Ik heb altijd in je vertrouwd.