Stoelendans

Een lege stoel aan een lange gedekte tafel. Familie en vrienden bij elkaar, een lach en een traan. Nauwelijks ruimte om achter de stoelen langs te lopen en geen plek meer voor een extra mandje brood of een schaaltje eieren. De zon schijnt door de ramen op de bordjes die klaar staan en er waait een fris briesje door de kamer, vanuit de geopende deur in de keuken. Het is een mooie lentedag en de eieren liggen verstopt in de tuin. Het is een gewone Pasen, net als alle anderen en we vieren het traditioneel, maar dan zonder jou. We schikken in en alle stoelen zijn bezet. Ben je er toch of is er een stoel tussenuit gehaald? Heb ik mij die lege stoel verbeeld of zit er iemand anders op jouw plek?

Ik schenk koffie in voor mezelf en hoor mijn telefoon trillen op het aanrecht. De tafel staat buiten, omdat we binnen niet genoeg plek hebben. Het gezelschap is compleet anders en de plek niet hetzelfde, maar de eitjes zijn verstopt en ik ben blij met de mensen waar ik deze dag mee mag vieren. Acht jaar na die eerste keer, heb ik precies genoeg stoelen staan, maar het liefst zou ik er eentje bijzetten, zodat jij alsnog kan aanschuiven. Acht jaar na die eerste keer, deel ik jouw traditie met mijn nieuwe familie. Omdat ik niet alleen jou moet missen, maar ook dat stukje verbondenheid waar jij toch voor zorgde.

Ik pak mijn telefoon op en zie zijn naam staan. Mijn broer en de enige directe connectie met mijn verleden en die ene eerste keer. Hij was er bij, op de dag dat we jou voor het eerst moesten missen en hij heeft blijkbaar aangevoeld dat dit een dag is om samen te zijn. Want ondanks dat ik mijn nieuwe familie graag om me heen heb, blijf ik het gevoel hebben dat er toch steeds weer een lege stoel aan die tafel staat.

De zon breekt door en het is een prachtige ochtend. Tussen het groen in de tuin en onder de bloesem van onze appelboom, staat onze eettafel, gevuld met bordjes en glazen. De tafel is gedekt en er is geen plek meer voor extra mandjes brood of een schaaltje met eieren. Maar er is altijd wel een plek over voor een extra stoel, omdat jij jouw plekje acht jaar geleden verlaten hebt. We schikken in en hij schuift aan. Mijn broer, mijn connectie met jou en dat belangrijke stukje verbondenheid met het verleden. Hij schuift aan en ik zie dit jaar geen enkele lege stoel aan tafel staan…