Stofje In Mijn Hersenen

De mens is zijn persoonlijkheid, die alleen tot expressie kan komen door middel van een lichaam. Grote lichamen, kleine lichamen, vieze lichamen of wonderschone lichamen, het zijn allemaal expressies van de mens en zijn persoonlijkheid. Een luie persoonlijkheid in een dik negerlichaam, een karate liefhebbende persoonlijkheid in een klein spleetogenlichaam of een onbereikbare persoonlijkheid in een lichaam in haar perfecte vorm. De persoonlijkheid leeft in het lichaam, maar wat gebeurt er als het lichaam verdwijnt? Wat blijft er dan over van de persoonlijkheid? Is de persoonlijkheid dan ook gestorven of blijft het een oneindig bestaan lijden? Lastige vragen, waar zelfs de tien procent van de bevolking, die niet debiel is, geen antwoord op kan geven. Wanneer het antwoord wel gegeven zou kunnen worden, wordt het leven dan niet nog nuttelozer dan het nu al is?
Laten we even het hypothetische beeld voor de ogen nemen, dat de gelovigen er allemaal naast zitten. Er is geen leven na de dood. Let op gelovigen, ik zei hypothetisch, dus ik wil geen bedreigingen in mijn brievenbus vinden.
We hebben dus in ons hoofd, dat de wetenschap gelijk heeft. Er is geen mogelijk volgend leven. Je neemt je persoonlijkheid, je opgedane kennis en verkregen liefde nergens mee naartoe. Wat is dan nog het nut om het in dit leven te verzamelen? Wat is dan het nut van je leven lang bij dezelfde vrouw blijven, terwijl de verliefdheid al lang vervlogen is? Mocht ze komen te overlijden, ze zal je nooit meer herinneren, want het geheugen zal dan ook verdwijnen samen met de persoonlijkheid. Ook zou het zelfbeeld van een trouw persoon niet met je meegaan, als het lichaam heeft besloten, dat het tijd is om het kaarsje uit te blazen. Wat maakt het dan nog nodig om een goed persoon te zijn in dit leven?
Een manier van leven, die zou kunnen horen bij het idee, dat dit leven alles is wat ons gegeven is, zou het compleet losgaan kunnen zijn. Het extreem tegemoet komen aan de genotmiddelen van het leven. Zo bouw je prachtige, extreme herinneringen op, die bij de overgang van het leven naar de dood, misschien ook weer allemaal verloren gaan. Het argument “ik heb ten minste genoten van het leven” heeft dan ook totaal geen nut meer, als je niet eens meer weet waar je van genoten hebt.
Wanneer dit soort dilemma’s door het hoofd malen zou een geloof aanhangen een oplossing kunnen zijn. Maar streven wij niet allemaal naar de waarheid? Of streven wij juist naar wat prettig is te geloven?
Volgens de wetenschap wordt onze persoonlijkheid waarschijnlijk gevormd door onze hersencellen. Hersencellen die ,als wij komen te overlijden, wegrotten in de grond of verbranden in de open haard. Verbranden wij dan ook onze persoonlijkheid? We zullen het tot aan de dood niet weten. Wat we wel weten is dat elk gevoel, alle gedragingen, elke vorm van liefde wordt gestuurd door bepaalde stofjes in ons hoofd. Voordat ik mij voel zoals ik mij nu voel, is er al een stofje losgekomen om mij zo te laten voelen als ik nu doe.
Stofjes in het hoofd. Ze laten de romantiek van het leven verdwijnen. De liefde voor mijn voetbalclub, zou niet meer zijn dan een connectie tussen de cellen in mijn hoofd. De liefde, die ik voor een wonderschone dame voel, zal niet meer zijn dan een stofje, dat loskomt bij de gedachte aan jou. Ik hou van het stofje, maar wat zou jij nog waard zijn als ik zelf de controle had over dit stofje, wat jou zo belangrijk maakt voor mij?

Stofje in de hersenen, ik heb een vraag, waarom kwam je los bij deze vrouw? Was het niet veel makkelijker, als ik zelf kon kiezen bij wie jij, klein stofje, los was gekomen? Zou dat het leven niet veel makkelijker maken? Nooit meer moeilijkheden in een relatie, nooit meer zoeken naar het onbereikbare. Het leven zou perfect kunnen zijn, als wij de controle hadden over de stofjes in onze hersenen.
Aan de andere kant zou een perfect leven betekenen, dat er geen hogerop meer is. Zou een perfect leven dan niet leiden tot extreme verveling? Zei een beroemde filosoof niet eens: ‘het gaat niet om het doel, maar juist de weg er naartoe.’ Moeten wij dan alle perikelen, die onze stofjes in de hersenen voor ons veroorzaken doorkruisen, om zo bij het einde van dit leven een tevreden gevoel over te houden. Het zou zo kunnen zijn, maar de vraag blijft echter: is dit gevoel van tevredenheid eindeloos of is het maar van een nutteloze korte duur?