Stop contact

Vier sterke armen haalden het apparaat uit de doos en plaatsten het bovenop Miele. De stekker vond zijn weg naar haar verlengsnoer. Er was gelijk spanning. “Jullie moeten eerlijk delen”, riep een mens lachend, terwijl hij de eerste lading broeken door haar deurtje propte. Voor een testrondje. Nadat zij de kleding zwierig gereinigd had, volgde ze het droogprogramma met argusogen. Elk klikje op het juiste moment. Sam Sung mocht blijven. Door trillingen in de houten vloeren bracht Miele haar buurwasters op de hoogte van het heuglijke feit. Centrifuge en zij waren niet meer alleen. Verheugde terugtrilsters vroegen haar het hemd uit de trommel. Vol overgave werd het nieuws van de dag doorgevibreerd. Sam meldde zich bij zijn soortgenoten door een hoge zoemtoon. Wat baalde ze dat zij geen Drogers sprak.

Gelukkig verstond hij haar wel en de nachten werden gevuld met uitgebreide trilsessies waarin overeenkomsten en tegenstrijdigheden uitgebreid beargumenteerd werden. Zij hield van bont en hij van wit. Was hij een avondmachine, draaide zij liefst overdag. Hij blies hoog van de toren, terwijl zij met beide benen op de grond stond. Ze lachten om dezelfde grapjes en prijsden zich gelukkig met elkaar.

Tot de dag dat Centrifuge begon te haperen. Het kostte Miele veel energie om haar onderdeel te ontlasten. De positieve vibraties uit haar directe omgeving waren ver te zoeken. Van enkele straten verderop bereikte haar wel wat extra’s. Net genoeg. “Kom op, Centri, neem even rust, ik doe jouw werk wel. Als je het maar weer gaat doen,” fluisterde ze dag na dag. Uiteindelijk leek het te werken. Af en toe lukte het om weer een rondje op eigen kracht te draaien.

Het hele gebeuren had Miele zelf echter aangetast. Haar normaal robuuste omkast was gedeukt en de spanning was ver te zoeken. Nooit eerder had ze eenzaamheid gevoeld. Tot nu. Sam had zich afzijdig gehouden. Haar stroom zonder nadenken volledig opgebruikt. Terwijl Centrifuge langzaam aan het opknappen was, kreeg Miele de kans eens goed na te denken. Haar computerprogrammeerknop steunde en kraakte. Ze was boos. Boos op Sam. Woest omdat hij geen enkele poging tot verlichting had ondernomen. Zoop haar energie zonder sentiment.

De ongedeelde smart maakte van kleine irritaties olifanten. Ze weigerde pertinent bij ‘zijn’ witte wassen. Draaide vol overgave de bonte. Het werd steeds donkerder in Miele. Ze was het zat. Voelde Sam’s steuntjes op haar hoofd steeds meer als last. Op een dag ging haar deurtje niet meer dicht. Totaal ontwricht. Het mens ging overleggen met haar partner en al snel hoorde ze: “Die droger is veel te zwaar voor haar. Hij moet er vanaf.”
“Nou, na de energieafrekening van vorige maand moeten we hem helemaal maar de deur uitdoen.”

Daar stond ze weer. Uitgedeukt, licht gehavend, maar met een voltage waar je ‘U’ tegen zegt.