Straalbezopen: Onder tafel drinken

Pierken is jarig en dat gaan we vieren. We zijn van plan om hem eens flink uit de broek te laten hangen en een bevriend stel, Caroline en Mark, mag daarvan getuige zijn. Het feestvarken wil graag Indiaas eten. Google vertelt ons dat er in de buurt een gezellig tentje zit. Het plaatje op de website is veelbelovend. Een petieterig, sfeervol verlichte ambiance. We hebben er zin in!

Bij binnenkomst vallen wij in een warm bad. Zachtpaarse lampen verlichten de bar die bij de ingang staat. Er staan een zevental 4-persoonstafeltjes en vooralsnog zijn wij de enige gasten. Bollywoodmuziek streelt onze oren zonder hinderlijk te overheersen.
Enthousiast worden wij welkom geheten door de gastvrouw. Zij is een tenger meisje met gekochte borsten die wulps deinen in een strak truitje.
‘Ik vind het nu al gezellig, ‘ zegt Mark tegen het truitje.
‘Allo, iek ben Monica en iek zorg voor de uwen vanavond.’ Ze lacht aller beminnelijkst en begeleidt ons naar een plekje bij het raam. Er ligt een fleurig kleed op het tafeltje en bijpassende kussentjes in de kleine kuipstoeltjes maken het geheel af. Het is een beetje proppen met z’n vieren, maar what the hack, we zijn in een allerbeste stemming.

Monica pakt de menukaart en legt ons vol verve uit hoe het werkt. Een bestelling van een voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht geeft 50% korting op de totaalprijs. Das een leuke bijkomstigheid. De keuze is behoorlijk voor zo’n kleine eetgelegenheid.
‘Mogen wij alvast een fles witte wijn en een biertje voordat we ons goed inlezen?’ Vraag ik beleefd.
Het truitje verstrakt en zij buigt zich een beetje naar ons toe.
‘Alcohol verboten ier. No vino oder bier. Frisdrank, ja?’ Ze pakt alvast haar notitieblokje.
Geen alcohol? Geen alcohol?! Met moeite herpak ik mij op een professionele wijze.
‘Je hebt nog humor ook. Doe maar twee flessen wijn dan.’ Ook ik kan aller beminnelijkst glimlachen, al deint mijn shirtje minder dan de hare.
‘Kein grapje. Kein alcohol. Kein verkoening.’ Ik krijg bijna medelijden met Monica die nog kleiner lijkt te worden dan ze al is. Bijna.
‘Dat is dan heel spijtig, maar wij vieren hier een verjaardag en daar drinken wij graag een alcoholische versnapering bij. Ik denk dat we het ergens anders gaan proberen.’ Om deze woorden kracht bij te zetten schuif ik mijn stoeltje naar achteren en trek per ongeluk het tafelkleed mee. Een stuk wit formica piept er onder vandaan. Op het hoekje is een brokje afgebroken en laat een kaal plekje pershout zien.

Als de gastvrouw ziet dat het mij menens is, haast ze zich om te zeggen:
‘Even wachten, ja? Iek praten met baas.’ Weg is ze. Naar haar baas.
Ik kijk Pierken en onze vrienden aan en zie dat Caroline moeite moet doen om haar lachen in te houden. Mijn lief mimet naar me dat we het even aan moeten kijken.
Na amper drie minuten keert truitje terug met een grote vent inclusief tulband en een gebleekte linnen jurk. De baas, is mijn wilde gok.
Ze smoezen wat samen en hij keert zich tot ons.
‘Alcohol, beetje moeilijk, maar oké dan. Wel even verhuizen. Kom!’ Hij klinkt wat dwingend en wijst met zijn hoofd naar een tafeltje in een blinde hoek. Ver weg van het raam. Zwijgend pakken we onze spullen en wachten aan de andere tafel op wat komen gaat.
Monica komt even later sluipend onze richting op. In haar handen heeft ze een fles witte wijn en vier longdrinkglazen. De fles zet ze bij Mark onder de tafel. Daarna komt ze terug met een biertje en vier flesjes appelsap.
‘ Zet flesjes in het ziecht, astenblieft. Voor als die controle komt.’ Het biertje voor Pierken wordt zorgvuldig juist úit het zicht achter de menukaart geparkeerd.

‘Eel voerzichtig inschenken, die wijn. In die lange glas.’ Een zweetdruppeltje loopt haar indrukwekkende decolleté in. Haar wangen blozen en de bruine krullen plakken een beetje tegen haar voorhoofd. Het moet voor haar nog spannender zijn dan voor ons. Ik voel mij bijna een crimineel als ik giechelend Mark vanonder de tafel mijn glas laat volschenken. We doen het hele diner, die overigens voortreffelijk is, met één fles wijn. Nippend nuttigen we deze verboden drank. Pierken is zo stoer om een tweede biertje te bestellen, hetgeen net zo omzichtig wordt geserveerd als de eerste.
Zonder schuimkraag, zodat het meer op een appelsapje lijkt. Veilig weggestopt achter de menukaart. Een menukaart waar wel alcoholische versnaperingen op staan. Zelfs gedestilleerd.
Bij het afrekenen vraag ik benieuwd:
‘Waarom staat er wel alcohol op de menukaart als jullie geen vergunning hebben?’
‘Mefrou, dat is voor af te halen.’
Toen begreep ik waarom wij de enige interne gasten waren en het bij de bar, c.q. afhaalbalie zo druk was.
Monica, bedankt voor je lieve gastvrijheid. Maarre, straalbezopen werden we pas op de afterparty bij ons thuis. Met echte flessen en glazen op tafel.