Stralende ogen

Vandaag zag ik de ogen van mijn dochter weer stralen. Stralen als vanouds. Het grietje heeft, net als de overige gezinsleden, een heftig jaar achter de rug. De echtscheiding van haar ouders, een nieuw huis in een nieuwe woonplaats waar ze nog niemand kent, afscheid van groep 8, het VWO dat wacht en waar ze zo tegenop ziet. Heel wat traantjes zijn er door haar vergoten het afgelopen jaar. Zij koos niet voor deze veranderingen, zij wilde niet dat haar leventje zo op de kop zou komen te staan. Ze wilde, dat alles bij het oude zou blijven. Maar dat had ik al veel te lang geprobeerd. Het ging echt niet langer zo.

Het gebeurde regelmatig, dat ze ’s avonds laat met betraande ogen in haar nachtponnetje rillend beneden kwam met haar knuffel onder de arm. Ik kon haar dan alleen maar troosten door haar op schoot te nemen en dicht tegen me aan te houden. Natuurlijk heb je dan als moeder een gigantisch schuldgevoel. Je wilt je kind blij, gelukkig en onbezorgd zien.

Mijn meisje is dol op dieren. Maar mijn ex-man wilde geen huisdieren, dus jaren lang heb ik ‘nee’ moeten zeggen tegen alle smeekbedes van mijn dochter. Een vissenkom, dat ging nog, maar andere dieren kwamen er niet in.
Toen we onze intrek namen in ons nieuwe huisje beloofde ik mijn dochter dan ook een poesje; nu kon het!

Vandaag was het zover. Een goede vriendin van mij heeft samen met haar man een boerderij. Een waar paradijs voor mijn dochter en eerlijk gezegd ook voor mezelf. Vandaag had het dagje boerderijen een extra dimensie: er waren poesjes geboren en mijn dochter mocht er eentje uitzoeken en ook gelijk meenemen, want de poesjes waren precies oud genoeg.

Eerst gingen we naar de dierenspeciaalzaak. Kattenbak, leuke voerbakjes, een reismandje en wat speeltjes. Mijn dochter danste door de winkel. Het liefst had ze het hele kattenassortiment meegenomen. Daarna richting Maasland. Ze ratelde aan een stuk door, over leuke poezennamen, hoe het beestje zich aan haar zou gaan hechten, ze was er zenuwachtig van.

Schattig, die kleine katjes. Twee zwart-witte en een rooie. Onmiddellijk viel mijn dochter voor het rode katertje: deze moest het worden. Ik was verbaasd, ik had verwacht dat ze niet zou kunnen kiezen. Ook was ze ineens zeker van de naam: Loekie. Zo moest ons nieuwe gezinslid gaan heten. De hele dag was ze met hem in de weer. Na een gezellige dag gingen we weer naar huis. Eigengemaakte boter mee, kakelverse eieren, melk, karnemelk en natuurlijk Loekie!

Mijn dochter kwam net nog even naar beneden. In haar nachtponnetje met haar knuffel onder haar arm. Ze kwam even bij me op schoot zitten en ik hield haar dicht tegen mij aan. Ze keek me aan met stralende ogen; “Loekie ligt zo lekker in haar mandje te slapen! En mam…ik ben zo gelukkig met haar! Dank je wel, dat ik nu eindelijk een kat mag!”

Ik vind het heerlijk, om mijn dochter sinds tijden weer eens blij, gelukkig en onbezorgd te zien.

[img]http://i217.photobucket.com/albums/cc165/oooeps/CX/opdeboerderij020.jpg[/img]