Struik

Ja, hij heeft een vreselijke struik. Nee, ik hoef de tondeuse niet te pakken. Een ‘very bad hairday’ noemt hij het. Hij moet naar de kapper en wel meteen en dat kan eigenlijk geen seconde wachten. Voor hem ligt een plattegrond. Zijn wijsvinger trekt een spoor van onze straat naar het centrum en weer terug. Hij zucht diep en schudt wanhopig zijn ragebol. Zelfs de halve pot gel die hij elke ochtend in zijn haar smeert, bood vandaag geen uitkomst. Hij kamde het omhoog, streek het omlaag, borstelde het naar voren en plakte het naar achteren en daarna stak hij zijn hoofd onder de kraan om alle sculpturen weer ongedaan te maken. Het hielp allemaal geen zier. Het is en blijft een struik waar geen kruid tegen opgewassen is. Toch is er geen haar op zijn hoofd die erover piekert om met zo’n kop over straat te gaan. En of ik niet weet wat voor gigantisch probleem hij heeft, moppert hij. Hoe komt hij bij de kapper zonder een stap buiten de deur te zetten? En nog zoiets rampzaligs; de kapper knipt alleen pasgewassen gelloze haardossen. Zo’n bloempottenkapsel waarmee alleen de allergrootste nerds rondlopen. Natuurlijk kan hij het daar laten wassen maar dat kost weer extra geld. Zenuwachtig trommelt hij met zijn vingertoppen op de tafel en draait met een ruk de plattegrond een kwartslag om. Met een zucht zoekt hij wederom een route die hem naar zijn haarverlosser leidt.

Met open mond volg ik zijn handelingen. Weet hij nu nog niet waar de kapsalon is? Hij komt er al vanaf zijn derde jaar. Nieuwsgierig vraag ik wat hij nu eigenlijk aan het uitspoken is en vertel voorzichtig dat de kapper nog steeds niet is verhuisd. Als door een wesp gestoken, springt hij omhoog en bromt dat hij dat wel weet en dat ik vooral niet moet denken dat hij zich met zo’n hoofd op de openbare weg vertoont. Hij moet er niet aandenken dat hij onderweg een bekende tegenkomt. Dat is hartstikke slecht voor zijn reputatie. Plotseling propt hij de plattegrond in de boekenkast en grist zijn jas van de kapstok. Hij heeft een sluiproute gevonden, roept hij terwijl hij maat 43 in zijn schoenen propt. Eentje die hem via allerlei steegjes en poortjes naar de kapper leidt. Om onherkenbaarheid te waarborgen, trekt hij een muts tot ver over zijn oren, opent de deur en loert door een kiertje naar buiten. Hij waagt het er op, springt op zijn fiets en vliegt er als een speer vandoor.

Te laat. Precies op dat moment scheren er een stel bekende meiden voorbij. Snel buigt hij zijn bemutste hoofd. Tevergeefs; ze hebben hem herkend en giebelen luidkeels: ,, Hé Hunk. Hair cut?’.