De avond valt. De ramen van de tegenovergelegen flat geven langzaam hun geheimen prijs. Als de bewoners tijdens het ondergaan van de zon hun lichten ontsteken laten zij ongemerkt zichzelf zien. Anderen hebben gordijnen, luxaflexen, rolgordijnen of lamellen al gesloten, bevinden zich in andere kamers of zijn gewoon niet thuis misschien. Een stelletje is aan het afwassen. Hij wast, zij droogt. Het gaat met horten en stoten. Druk in gesprek zijn ze en hij dolt een beetje. Soms draait hij zijn lichaam naar haar toe en begint dan te praten waarop zij een ongeduldige doch luisterende houding aanneemt. Zoveel plezier. Het ene moment slaat ze hem met de handdoek, het andere moment verdwijnt ze even uit beeld om hem later weer van achteren te omhelzen. Dan weer drogen, nog meer praten en nog meer lachen. Als ze even langer uit beeld verdwenen is drinkt hij een pak melk leeg. Hij maakt geen haast en drinkt rustig door als zij quasi ongeduldig weer staat te wachten. Nog een tik met de handdoek. Een speelse duw. Een innige omhelzing. Zoenen.
Op ons balkon genieten wij van wat een voorproefje van een zomeravond moet zijn en elkaar. Pratend en lachend. Anna kookt. Mijn ongekoelde biertje staat in de zakkende zon op de rand van het balkonhek. Ik krijg een olijf van haar. Ik arrangeer onze dineropstelling; een wankel bistrotafeltje en twee kapotte verschillende tuinstoelen op een balkon dat eigenlijk te smal is. Niet dat het iets uitmaakt trouwens. Op een leeg voetbalveld zouden we dezelfde krappe ruimte in gebruik genomen hebben. Het gerecht is voor als ze makkelijk wil eten zegt ze. Ik zeg dat ik het heerlijk vind en overdrijf daar geen lettergreep van. Koffie na. Een sigaret. Nacht. Slechts het zachte schijnsel van een kaars. Zoenen. En het afwassende stelletje in de flat tegenover ons.
Ik waarschuw Anna dat het laatste rolgordijn na hun warme omhelzing nu ook snel zal zakken. Maar dat doet het niet. In plaats daarvan gaat het licht uit en wordt het donker achter de vierkante meter glas van hun balkondeur. Verder niks. Even vraag ik mij af of zij daar aan de andere kant nu stiekem naar ons zitten te kijken en wat zij dan tegen elkaar zeggen over wat zij zien. Over ons. Of iets van ons plezier misschien het hunne kan zijn omdat iets van het hunne het onze was. Omdat, wanneer men zo opgaat in een moment of in elkaar, men zich doorgaans amper druk maakt over wat anderen daarvan vinden. Veel tijd om erover na te denken is er niet want wij gaan naar binnen. De kaars blaas ik uit en afwassen doen we vandaag niet meer.
14 reacties
KingArthur · 12 mei 2005 op 18:04
Ik vind hem weer mooi Raindog. En het gekke is dat ik niet eens kan zeggen waarom terwijl ik dat wel haarfijn denk te kunnen uitleggen wanneer dat niet zo is. Het zal hier waarschijnlijk te maken hebben met een bepaalde sfeer die je weet neer te zetten.
champagne · 12 mei 2005 op 18:41
Raindog, ik zal het je maar eerlijk bekennen: ik ben een fan van je… Elke keer weer zet je weer een klein kunstwerkje op papier! Treffend en mooi!
Dees · 12 mei 2005 op 18:55
Mooie mijmerende sfeer zet je neer. Met plezier gelezen.
Wright · 12 mei 2005 op 19:23
Sluit me aan bij Champagne, mooie sfeervolle column weer.
Mup · 12 mei 2005 op 21:16
[quote]Op een leeg voetbalveld zouden we dezelfde krappe ruimte in gebruik genomen hebben.[/quote]
Mooi! Verder helemaal eens met King,
Groet Mup.
Li · 12 mei 2005 op 22:32
Deze column is groots ondat je het zo klein hebt gehouden.
Het leek alsof ik, als derde persoon op jullie balkonnetje, het tafereeltje meebeleefde.
Li
ignatius · 12 mei 2005 op 22:38
Mooie sfeertekening.
Ma3anne · 12 mei 2005 op 23:10
Een soort spiegeleffect. Originele invalshoek.
melady · 13 mei 2005 op 01:57
[quote]Ik zeg dat ik het heerlijk vind en overdrijf daar geen lettergreep van.[/quote]
Een heerlijke column en overdrijf daar geen lettergreep van 😀
Melady 🙂
Louise · 13 mei 2005 op 08:26
Je bent een meester in het neerzetten van sfeertjes. Ik ben er gewoon bij; ik hoor, ik voel, ik zie en ik ruik.
Mooi rustig en evenwichtig geschreven.
Kees Schilder · 13 mei 2005 op 08:50
Prachtig ingetogen geschreven.De sfeer is voelbaar vanaf het scherm
Mosje · 13 mei 2005 op 09:35
Zou het dan toch nog goedkomen tussen jou en de vrouwelijke helft van deze wereld?
Eddy Kielema · 13 mei 2005 op 10:23
Je spiegelt op een bijzonder knappe manier het geluk van de overburen naar jezelf toe. Het lijkt wel een truc van goochelaar Hans Klok! 😉
Raindog · 13 mei 2005 op 21:15
Goh mensen, dankjulliewel! Sfeer is het sleutelwoord voor deze column als ik jullie goed begrijp. Dan moet er iets overgekomen zijn en dat doet me goed.
@Arthur – Zo vergaat het mij ook vaak. Het waarom wèl weten als je het minder mooi vindt. Misschien is het een verbazing van blijven doorlopen als blijkt dat er ook eens een keertje niets is om over te struikelen. Zoals de fameuze Leen Huizer lang geleden reeds zei: walk on! 😉
@Champagne – Wat een eer. Volgens mij ben je de eerste. De anderen verkeren nog bij de Addicts Anonimous. Dankje voor dat je je niet bij hen gevoegd hebt ;-).
@Dees – Dankjewel!
@Wright – Zie Champagne.
@Mup – Zie Arthur.
(flauw he? ;-))
@Li en Kees – Pas maar op! Het wordt vanzelf weer 1 april en ik doe dit soort dingen hartstikke gratis hoor!
@Ignatius en Melady – Ook jullie dankjewel!
@Ma3 en Eddy – Originele invalshoek? Zo’n spiegeleffect? Het is redelijk simpel: hoek van inval is hoek van uitval. Meestal dan tenminste en als het niet zo is, is het meteen ook stukken minder simpel (zie anekdote). Maar zo was het dus exact bedoeld inderdaad. Dank daarvoor.
@Lou – Wat een enorm compliment. Bedankt.
@Mosje – Het allergrootste compliment; Mosje twijfelt aan zichzelf! (Never underestimate an overachiever) 😉
[i]Anekdote:
Op avond in kwestie, en later ook, had Anna haar buurvrouw ruzie met haar vriend gekregen omdat zij volgens haar ‘nooit meer eens iets romantisch deden’. Terwijl ik op het afwassende stelletje lette, had iemand anders ons in de gaten gehouden. Dat was meer waarheidsgehalte dan ik op dat moment had kunnen bevroeden; ongemerkt tóch onszelf laten zien. Een beetje wrang dat het vanuit dat perspectief gezien ging om plezier dat was. Voortaan toch ook maar gordijnen sluiten dan misschien? Al weet ik niet goed hoe je dat op een balkon voorelkaar moet krijgen. Misschien werkt het wel net andersom en zou je, net zoals de buurvrouw had moeten doen, de gordijnen pas na een jaar of vijf moeten willen sluiten. Wellicht meer over die vraag in een vervolgcolumn tegen die tijd?[/i]