Stukgeslagen fantasie

Een snerpend geluid teistert mijn trommelvliezen, stofwolken stuiven om me heen, mijn zicht is wazig en ademhalen is nauwelijks mogelijk. Ons huis dendert op zijn grondvesten. We wilden een nieuwe achtergevel, dus bestelden we nieuwe kozijnen, dubbel glas en dat alles in XL versie, want als we dan toch bezig gingen, dan ook maar wat extra licht.
Dat licht kochten we bij een eenmans klusbedrijfje, dat vanochtend om half 8 voor de deur stond. Met zijn tweeën. De bij-sloop bracht bij binnenkomst meteen de gemiddelde leeftijd met een rotvaart naar beneden en had een lijf – Godskanonne – dat zelfs in cyberspace ongeloofwaardig over was gekomen. Hij stapte over de drempel, stuiterend van enthousiasme, overlopend van het testosteron, en de wereld hield even op met draaien. Mijn fantasie niet.

Nog voor ik hersteld was van zijn eerste drie knipoogjes, ramde dit masculiene hoogstandje zonder pardon de halve achtergevel naar zijn grootje.
Hij hanteerde het slijpapparaat alsof hij ermee geboren was. Hij beukte de sloopboor in de muur, lelde een breekijzer tussen de kozijnen, gaf het raam een optater van had ik me niet gedacht, en leefde zich uit met de allergrootste hamers die ik ooit gezien had.

Mijn ademhaling stokte, mijn dirty mind ook. Ik was absoluut niet vies van een beetje pittig, maar dit ongeremde projectiel was me iets te enthousiast. Het gapende gat gaapte mij onbevreesd aan en ik zag mijn lief al op de bank slapen vannacht. Wakend over onze inboedel. Ik maakte me druk om de hoeveelheden voedsel die deze heren zeer spoedig nodig zouden hebben. Hoeveelheden die ik niet had, en waarvoor ik nu mijn bouwput moest gaan verlaten. Terwijl een natuurgeweld mijn achtergevel ronselde en mijn huiskamer met gemak te vergelijken was met een verwoest gebied na een granaatontploffing. Of twee.

De redding kwam vanuit een onverwachte hoek. In de vorm van een koelbox, formaat hutkoffer en naar later bleek, bodemloos net als zijn eigenaar. Gretig begon hij uit te laden. Ons Godsgeschenk. Gebraden kipjes, yoghurtjes, flessen frisdrank, messen, complete pakjes boter, onsjes beleg en een halve mik, nog in het plastic. Terwijl de kip tussen mooie tanden voorgoed naar een andere wereld werd geholpen, tracteerde Sloop ons op de ene oneliner na de andere. Zorgvuldig uit zijn hoofd geleerd, in de tweede klas middelbare school.

Nog even en de storm gaat liggen. Een ravage achterlatend. De container zit vol met wat eens onze achtergevel was. Dat er ook een stuk leistenen vloer bij ligt en een hoek van de draagmuur, was niet de bedoeling geweest, en een typisch gevalletje van jammer. Volgens onze beunbeuker. Net als het bouwstof, waarvan hij ons verzekerde, dat het uiteindelijk allemaal naar beneden zou komen. Gratis en voor niets, dankzij de zwaartekracht.

Mijn lief slaapt vanavond naast mij, gewoon boven. Van onze inboedel is niets meer over. Van mijn fantasie ook niet.