Lezer, excuses voor de merkwaardige titel, de juiste, zoals u zult begrijpen, is: “gedistingeerde barbaar ontmoet opgewerkte neger”. Sumatra cum laude, lezer, bekt lekkerder, alle respect uitgehongerde zielen, ze zijn lekker. En waarom zal een mens iets fatsoenlijks kopen zolang ze, in kwantum budget verpakking, voorradig zijn nietwaar? Zo heb ik voor mezelf de gewoonte goedkope bolknaks te roken bij uitgaans-gelegenheden. Het is een ritueel proces. Ik warm het puntje van de sigaar op, daarbij de voorkant van de sigaar net buiten de vlam houdend. Vervolgens zet ik het gevaarte aan mijn mond met een verse Duvel in de aanslag, ik brand het puntje weg, inhaleer zorgvuldig, de vlam oppaffend, tot hij goed doorrookt. Zo heb ik menig leuk avondje van vergetelheid in de kroeg doorgebracht.
Recentelijk heb ik het procede verfijnd, door de Duvel, onder de ogen van de Molukse barman, uit de fles te drinken. Voorts kwam ik tot de ontdekking: dat hij mij al jaren niet aardig vind en dat begreep ik niet zo. Ik vond dat hij erg flauw deed door al mijn voorzichtige pogingen tot humor met reacties van mongolisme te beantwoorden. Eigenlijk was ik het een beetje zat, tenslotte betaalde ik jaren mijn contributie en je wilt ook wel eens een keer aanspraak. Klinkt redelijk toch?
Daarom ben ik maar wat Monty Python humor gaan gebruiken om te kijken of dat beter zou vallen. De man is tevens bijstands-consulent en niet onwetend in bepaalde zaken. Het gevolg hiervan was doodse stilte, tot ik de deur naar buiten bereikte en hij zei: “kom hier niet meer”.
Tja. Zo beroerd was de sfeer nu ook weer niet. De keer daarop was de eigenaar in dienst en voornoemde barman ging zelf uit. Ik zat naast drie man personeel waarvan ik de eerste twee wel aardig vind en hem niet. Uiteraard ben ik een babbel begonnen met de jonge serveerster en we konden gezellig lachen. Eigenlijk kom ik daar alleen na 1:00 uur als alle andere kroegen al dicht zijn. Dat wil zeggen, de zaken die een bepaald beschavings niveau wensen te hanteren. U zult begrijpen lezer dat de dubbele whiskey mij overmande en de stilte, na dat babbeltje, mij in slaap deed sukkelen.
Blijkbaar stelde de eigenaar dit niet op prijs. Met een scarface uitdrukking vertelde de baas dat ik daar niet meer binnen zou komen mocht zulks nog een keer gebeuren. Ik snapte het niet en vertelde zulks. Tja, met vraagtekens in mijn geest ben ik maar weer naar huis gesukkeld.
Ik heb mijn voornemen daar niet meer te komen kenbaar gemaakt. Dus de volgende keer dat ik beneveld was, sleurde mijn vriend me die zaak in om eens te kijken wat er nou eigenlijk gaande was. Met een verse Smirnov ice voor mijn neus, probeerde ik hem uit te leggen dat ik het gebeuren niet geheel aangenaam vond. Hij ging gewoon zijn eigen gang. De goden waren ons gunstig gezind: de Molukker en de eigenaar waren in dienst.
Mijn vriend zei dat ik de man aan moest spreken. Ik heb de neger dus op vriendelijke wijze gevraagd of hij mij een sigaar aan kon raden. Hij negeerde zulks. Mijn vriend ging wat met hem babbelen op de achtergrond dus sukkelde ik maar weer in slaap. De eigenaar maakte me wakker en zei, op een rustige vriendelijke manier, dat hij dit niet op prijs stelde.
Zojuist hoorde ik “Aielo Rubati” van Alice en de tranen rolden over mijn wangen bij het laatste nummer. “Lucia della Luna…”
5 reacties
Raindog · 20 april 2006 op 22:16
Vind dit een erg prettige column. Het heeft een soort van onbegrijpelijke warrigheid die ik eigenlijk heel erg prettig vind. Terwijl het me eigenlijk stoort dat ik de slotzin absoluut niet snap, alsof de clou – als die er in de eerste plaats al was – mij ontgaat en ik zo iets mis. Maar stiekem denk ik dat dat helemaal niet eens uitmaakt en doe me een plezier; laat dat zo maar anders is er een kans dat ik me daar nog lulliger onder ga voelen. Warrig, humorvol, onderkoeld, prettig.
Maar please….. Duvel uit de fles, dat kan toch echt niet?
Dat gist levert een hoofdpijn op die je je ergste vijand niet toewenst.
😉
emaessen · 8 oktober 2016 op 20:25
alles went, zegt een vent
Troy · 21 april 2006 op 00:54
Heerlijke column, maar die laatste alinea zorgt inderdaad wel voor wat verwarring. Ik heb zo’n vermoeden dat je wel houdt van een raadseltje, dus ik neem er maar genoegen mee…
Tenzij je mijn nieuwsgierigheid misschien toch tegemoet wilt komen. Kijk, dat zou ik dan toch wel leuk vinden;-)
emaessen · 8 oktober 2016 op 20:43
Luce della Luna is Italiaans voor licht van de maan, alsof je een weerwolf hoort huilen dat idee..
Even samengevat. Dit is iets uit de ADAT ik had een indische vriendin die me de belangrijkste dingen wel verteld had. Zwaai bv nooit naar een Aziatische vrouw, zo lok je een hoer.
Hem had ik beledigd op de trots van zijn vrienden. Zo’n man blijft beleefd maar jij zet de eerste stap. Uiteindelijk heeft hij het me makkelijk gemaakt. Ik kocht de beste sigaar,vroeg hem die aan te snijden maar hij liet het alleen zien, het lukte me en ik heb hem met een prima dubbele whiskey in 3 uur opgerookt aan de bar. Daarmee was het de wereld uit.
emaessen · 21 april 2006 op 08:46
Tja heren: aangezien ik net, voor de eerste keer de stem van mijn meisje over de telefoon hoorde met “Hello, hello, hello…” van Pink Floyd op de voorgrond op Arrow, zie ik mij genoodzaakt de neiging hier columsgewijs op te reageren te onderdrukken.
Laat ik me beperken tot de constatering: dat die griet die middels een mislukte uithuwelijking op haar 12e in Venray beland is, vanzelf wel service gaat leveren voor telefoonkaarten tegen de tijd dat ze hoogzwanger raakt.
Lucia della Luna? Weet ik veel.
Eric 😉