Supermam

Met volle bak rijden we richting Duitse grens voor een dagje Klein Zwitserland. ‘En jongens, hebben jullie er zin in?’ vraag ik om de opvallende stilte achter me te doorbreken. Geen antwoord. Als ik me omdraai kijken vijf slaperige gezichtjes me zwijgend aan. De zin moet nog komen. Nou, bij mij niet. Om zeven uur word ik wakker met een ouderwets ‘joepie- we-gaan-naar-de-speeltuin-gevoel’. In korte broek, paardenstaart en sandalen sta ik als eerste op om twee zakken broodjes te smeren. Samen met zonnebrand, drinkpakjes, zwembroeken en handdoeken gaan ze in de rugzakken. Aan mams zal het niet liggen vandaag.
Tijd om de jongens wakker te maken.
‘Wat? Nu al? Waarom moeten we er zo vroeg uit? We hebben toch vrij vandaag?’
‘Kom, kom. Het wordt leuk! We gaan naar de speeltuin!’
‘Speeltuin? Speeltuinen zijn saai, mam. Ik blijf veel liever thuis.’
Het sputtert en moppert maar ik trek me er niets van aan, ik weet wat ze leuk vinden, en dat gaan we dus ook doen.

Op de snelweg schiet het goed op, over een half uurtje zijn we er. Ik heb de routebeschrijving in mijn hand, voor het geval onze ingebouwde navigatie zich vergist.
‘Schat, heb je het fototoestel meegenomen?’
‘Nee. Ik dacht dat jij dat zou doen.’
Verdorie, ik heb vanochtend al de hond uitgelaten, de broodjes gesmeerd, de tafel gedekt. Kan hij dan niet even aan het fototoestel denken.
‘Geeft niks schat.’

Op de parkeerplaats spring ik kwik uit de auto. Zo doen we dat. Vandaag zal ik de jongens eens laten zien hoe fit hun moeder is. De twee rugzakken zwiep ik zo op mijn rug. Nee, ze zijn niet zwaar, ik draag ze zelf, geen probleem. Als ik de autodeur net iets te hard dichtsla bezeer ik mijn vinger. Behoorlijk. Met moeite pers ik er een geruststellend glimlachje uit. Niks aan de hand hoor.
Als eerste duik ik in de glimmende buis. Lang geleden, dat ik in zo’n glijbaan ben geweest. In het pikdonker donder ik loodrecht naar beneden. Mijn hart klopt in mijn keel als ik het uitschreeuw van schrik. Als het ding me beneden uitkotst knipper ik verward tegen het felle zonlicht, terwijl ik de haren uit mijn gezicht strijk. Waar ben ik?
‘Alles goed mam? Schreeuwde jij zo hard?’’
‘Nee, dat was ik niet. Dat was dat kind achter mij.’
‘Best een gave glijbaan, jammer dat ie op het laatst zo sloom gaat.’
‘Ja, jammer.’
Ik slik mijn maagzuur naar binnen en huppel onverschrokken naar het volgende speeltoestel.
De reuzenschommels, die zijn pas leuk! Kijk eens hoe hoog ik ga! Joehoe!
‘Mam! Heb je die rij achter je gezien? Mogen wij nou ook een keer?’
‘Oh, sorry, ik spring er wel even af.’
Met een gracieuze sprong land ik op ongelijk terrein en zak door mijn enkel. Diezelfde rotenkel waar ik een half jaar lang fysio voor heb gehad. Als ik de trap op strompel stoot ik mijn teen tegen de uitstekende richel. ‘Knak’ hoor ik. Gebroken zoek ik een bankje op en bewonder de capriolen van de jongere generatie. Die vallen, springen, wippen, glijden, hangen en slingeren moeiteloos, zonder een centje pijn.

Als een vader me fluitend passeert neurie ik zachtjes zijn liedje mee. Geef het maar toe, je wilt er alles aan doen maar je weet niet hoe. Je wordt ouder…