supporterrevolutie

2 November 1986. 14.30: Feyenoord-Ajax in de Kuip; uitslag 2-3 maar dit geheel terzijde.
Om mij heen, van wat ik er mij nog van verbeeld, vooral de wat oudere sigaar rokende mannen.
Hier heb ik ook de tik aan over gehouden dat als ik de lucht ruik van een sigaar, ik aan een stadion denk. Links zit mijn vader. Toen nog met donkerzwart haar en net zijn bakelieten bril ingeruild voor een art deco design, nu retro dus. Mijn vader die net verteld heeft dat we beter niet kunnen juichen als onze club (lees Ajax) mocht scoren. Wat in onze ogen net zo logisch is als dat de aarde rond is. Met als resultaat dat diezelfde man als eerste los kwam van zijn bruine stoel op de maastribune en al bijna aan het dak hing van vreugde, waarmee hij zijn tijd ver vooruit was aangezien er toen nog geen dak was.
Dan heb je een probleem zou je zeggen. Maar dat viel mee. Enkel een paar boze blikken van kale mannen met lage wenkbrauwen en geen nek. Iets waarvan je vandaag de dag op zo’n moment alleen maar van kan dromen.

2 1/2 decennia later. 19 Januari 2011. 20.30 Ajax- Feyenoord; ditmaal in Amsterdam dus. Uitslag weer positief voor ons 2-0.
Heb inmiddels al een jaar of 14 een seizoenskaart op zuid eerste ring. De fanatieke kant zeg maar.
Omdat mijn maat op het punt staat vader te worden en al non-stop 8 maanden de slaap niet kan vatten over het feit dat nou juist dat ene zaadje zijn financiële controle kompleet in de war heeft gezwommen, is mijn vader met mij meegegaan.
Mijn vader staat weer links van me, dit uit bijgeloof wat ik heb opgebouwd met mijn maat. Mijn vader kijkt zijn ogen uit hoe een hoopje jas met daaruit 2 handen binnen 3 minuten een sigaret verandert in een wat lang shagje met iets groens erin wat lijkt op het groen wat hij wel eens van de messen van zijn grasmaaier heeft afgeschraapt. De man weet wel beter.
Mijn blik valt op de man daar naast, een jongeman waarvaan zijn onderlip standaard 2 cm onder zijn bovenlip hangt en ook nog 1 cm daar weer voor. Hij kijkt zonder ook maar even afgeleid te worden naar zijn leermeester die uiteindelijk het laatste stukje rijstenvloei afscheurt en dat aanschouwt met een kleine glimlach en soort van knikje, al kan het ook een tik zijn geweest.
Kort daarop komt er een grauwe pluim rook tussen de jas vandaan en danst vrolijk onder mijn neus langs. Het stickie brand en is waarschijnlijk aangestoken met een A4tje waarop staat dat het verboden is te roken in de Arena. De geur die bij die pluim hoort heeft inmiddels na 14 jaar de kenmerken die ik bij een sigaar had volledig overgenomen.
Op het moment dat ik even met mijn gedachten bij de keurige grijze man die schuin voor me zit ben, die al 3 jaar zijn 2 sigaren niet meer rookt, simpelweg omdat dat niet meer mag van de Arenacommissie, herinnert deze geur me weer aan waar ik ben, in een voetbalstadion dus.

Het seizoen daarop heb ik geen seizoenskaart meer. Als alternatief heb ik eredivisie live genomen. Dit om toch enigszins het gat op te vangen en om geen teletekst supporter te worden.
Voor mijn vrouw is hier een situatie ontstaan die ik niet moet onderschatten. Van een vrije zondag om de week naar elke week een zondag die vanaf 12 uur klokje rond uit Humberto, Kees en leo bestaat.
Ik moet zeggen, het bevalt me best. Dat je voor een zender moet betalen die alleen in het weekend wat te bieden heeft, tenzij je graag 16 keer naar de herhaling kijkt van Clubcarousel en je blij word van het eeuwige geleuter van peter Houtman over het brilletje van van Daele, daar heb ik mezelf bij neergelegd.

Het is weer zondag, Ajax speelt zowaar om half 3, uit, want thuis spelen ze geloof ik pas in februari de tweede wedstrijd om half 3. Belachelijk. Maar beter voor mij. Kan ik tenminste zeggen op mijn werk tegen alle Tom Egbers papagaaien, dat ik alle wedstrijden had kunnen kijken. Voetjes op de bank heerlijk. Wedstrijd is niet best maar ach ik heb het goed.
Het is rust. Even ons glaasje vullen en lief lachen naar mijn vrouw met daarbij een pracht van een knipoog, al kan het ook een tik zijn geweest.
O shit, mijn zoon wijst naar zijn kont. ik ziet het maar probeer al een list te verzinnen om hier niks mee te maken te krijgen. Op het moment dat ik een enorme krampaanval in mijn kuit voel aankomen maakt mijn vrouw me er op attent dat ik even een luier moet verschonen. Ik wacht nog 3 seconden of er een deurbel of telefoon gaat rinkelen maar de overtuiging dat er niks is tussen hemel en aarde is wordt me nu fataal.
Wij naar boven. Ik ruik hem al. Het idee om hem wat kruidiger te laten eten is niet slim geweest bedenk ik me nu. Ach wanneer wel. Na 5 minuten boven die lucht gehangen te hebben heeft mijn zoon een schone luier. Ik controleer nog even mijn nagelriemen en ga weer naar beneden.
De tweede helft is weer begonnen de lucht hangt nog overal. Zelfs mijn vrouw klaagt erover, en die is wel wat gewend met mij. Ajax speelt gelijk, komt wel goed denk ik.
Ik besluit om de half 5 wedstrijd aan mij voorbij te laten gaan en lekker te gaan koken.

Een etmaal later; Maandag het is een gewone werkdag geweest. We hebben gegeten, wat gespeeld met die kleine en even de groene bak aan de weg gezet. Als ik daar van terugkom is mijn vrouw boven met mijn zoon, ik volg. Bij de derde tree ruik ik al wat. Des te hoger ik kom des te meer doet het mij ergens aan denken. Op het moment dat ik mijn voet op de overloop zet weet ik het. Voetbal….. eredivisie live dat is het! Deze geur, dat is voetbal. Niks de lucht van sigaarrokende mannen, niks de lucht van lijkwitte blowende ventjes nee! De strontlucht van mijn zoon, dat is voetbal. Okay niet live. Of toch wel. Wat een revolutie!