Symfonica in vitro

De vaatwasser zoemt. Zachtjes wordt het water om de glazen gespoeld, die daardoor gelukzalig fluiten. Ja, we hebben water èn we hebben een prachtige dubbele witte keramieken spoelbak. Gelukkig werkt de afvoer na wat heen-en-weer verkeer met de Zweedse gehaktballengigant inmiddels optimaal. Vanavond hebben we voor het eerst aan de eigen keukentafel gegeten. Mijn nieuwe wokpan heb ik op de hand afgewassen; zo kon ik gelukzalig naar mijn oude schuurhuisje terugzien. De vaatwasser neemt de rest van de vaat voor zijn rekening. Vanmorgen in de supermarkt was het wennen. Niet alleen kan ik meer kastjes met gruttersgoed vullen, sinds vandaag mag ik ook weer vaatwastabletten kopen. Tot mijn verbazing is er veel veranderd op afwasmachinegebied in het afgelopen half jaar. Uiteindelijk koos ik voor een blauwe verpakking die de belofte uitsprak, dat mijn glazen zouden schitteren waar een diamantair nog jaloers op zou worden. Toen ik in het vak ernaast een pak onthardingszout pakte ging het mis. Er was geen houden aan; mijn oogwater brak en de sluizen gingen open.

“Een normaal mens wordt niet verdrietig van een pak onthardingszout,” sprak ik mezelf toe. Ik kon er weinig aan veranderen, de rest van de supermarkttour liep ik verblind door natte luiken. Gelukkig kreeg ik een tissue van de aardige supermarktmeneer. Ik heb maar niet uitgelegd waarom, er is al zoveel over onze verbouwing gezegd.
Het idee alleen al om over iets normaals te kunnen piekeren als welk merk vaatwastabletten ik zou kunnen kopen, is een verademing en een schok tegelijk. Want ik heb weer een huis. Soms denk ik namelijk dat ik droom en ben ik bang, dat wanneer ik wakker wordt, ik naar de schuur terug moet.

Gisteravond was ik nog even in de schuur, om nog wat keukenspullen te laten verhuizen. Inmiddels is de voorraad herfstblaadjes op de vloer twee turven hoog gegroeid, doordat ze met het onstuimige weer van de afgelopen week onder de deur door zijn gewaaid. Een alternatief herfsttapijt. Prachtig in de natuur, maar niet geschikt voor in een woonverblijf.

Geschrokken vluchtte ik terug het huis in. Terug naar de bewoonde wereld. Heerlijk gezegd ga ik er ook niet graag uit, uit dat huis. Het liefst hang ik de hele dag op de bank, op een stoel of dreutel ik wat door de keuken.

Eenmaal thuisgekomen van de supermarktbestorming kreeg ik de volgende uitdaging voor mijn kiezen. Het is namelijk best moeilijk om je weekse boodschappen een allereerste plekje thuis te geven. De tomatensaus hoort niet bij de chocoladepasta. En het kan ook niet qua kleur. En dus pakte ik de kast uit, en even later opnieuw in. Het voelt goed zo. De koelkast staat inmiddels goed gevuld te brommen.

Vanbinnen snor ik mee. Onder genot van een glaasje wijn, zit ik aan de keukentafel en ik glunder. Met heerlijk warme voeten, die om de keukenstoelen zijn gevouwen, geniet ik
van het glasconcert in de vaatwasser.

*voorlopig slot*